Igoumenitsa

Maandag 17 september. Om kwart voor negen ga ik in de bijboot naar de kant om Sieta en Gerdjan van het vliegveld te halen. Als ik er aan kom zie ik het vliegtuig al staan. Ze zijn te vroeg. Toch moet ik nog even wachten voor ze hun bagage hebben. Na ze hartelijk welkom in Griekenland te hebben geheten wandelen we terug. Op de boot eten we nog een soort ontbijt en dan vertrekken we richting Mourtos. Dat is een aardig plaatsje in een prachtige omgeving, ongeveer 19 mijl naar het zuiden. Er is weer weinig wind en we moteren. Ik heb onze gasten verteld over onze motorperikelen en we kijken gezamenlijk geïnteresseerd naar het zog. Dat viel niet mee. Best nog veel olie in. Soms denken we, dat het wat minder wordt, maar dan komt er weer een gulp. Sieta en Gerdjan zijn inmiddels in slaap gesukkeld, moe van de nachtelijke reis. Plotseling gaat het motoralarm af. We schrikken ons dood en ik zet de motor af. Ik controleer het oliepeil en haal een droge peilstok uit de motor. Dit is niet goed. Na onderling overleg besluiten we de motor voorlopig alleen te gebruiken als het echt niet anders kan en om een bestemming te zoeken die wat dichterbij ligt dan Mourtos. Het wordt Gouvia, maar dan niet in de marina, maar ankeren in de baai. Ook een mooie plek trouwens. We draaien de boot en drijven zachtjes weer noordwaarts. Ondertussen proberen Gerdjan (die veel verstand van motoren heeft) en ik te bedenken wat er nu aan de hand kan zijn. Gerdjan verdenkt de oliekoeler, waar ook zeewater doorheen stroomt. We zullen de boel nader bekijken als we in Gouvia zijn. Gelukkig is er wind gekomen en we kruisen met redelijke snelheid naar onze bestemming. Waar we willen ankeren is het ruim en niet druk, dus we willen proberen om, om het milieu te ontzien, zonder gebruik van de motor voor anker te komen. Als we dicht genoeg in de buurt zijn halen we de fok weg en zeilen alleen op het grootzeil naar een geschikte plek. Het lukt boven verwachting goed. Eenmaal te plek laat Metty het anker neer, terwijl Gerdjan het grootzeil tegen de wind drukt om af te remmen. We liggen. Het enige minpuntje is, dat we niet kunnen proberen of het anker goed houdt. Dat doe je normaal door de motor hard in de achteruit te zetten. Maar er is niet veel wind, dus we doen het ermee. Sieta, Gerdjan en ik gaan overboord voor de hoognodige verkoeling. Later gaan we met z’n allen in de bijboot naar de kant om boodschappen te doen en een hapje te eten. We vinden in het dorp een alleraardigst eethuisje waar we erg lekker hebben gegeten.

De volgende dag gaan Gerdjan en ik terug naar de haven om op internet uit te zoeken hoe de oliekoeler er van binnen uitziet. Daar komen we aardig achter en we willen gaan proberen in onze volgende stopplaats het ding te slopen en eventueel te repareren. Al met al komt er weinig terecht van het mooie vaarplan dat we voor onze gasten hadden opgesteld. Helaas, niets aan te doen. Onze volgende bestemming wordt Ormos Ay Stefanos, een baaitje 8 mijl noordelijker. We hijsen het grootzeil en op het moment dat het anker boven is trekken we de fok uit en bak, zodat we met de neus de goede kant op wegdraaien. Ook deze manouvre verloopt vlekkeloos. Wat je allemaal niet kunt, als het moet. We zeilen eerst zeer traag maar later, bij aantrekkende wind vlot naar de baai van Stefano. Ook hier doen wij het kunstje van ankeren zonder motor. Er lagen een paar andere boten, maar niet veel. En dat was maar goed ook, want er is daar weinig ruimte. Zodra we liggen beginnen we aan de oliekoeler. In feite hebben we hem zo uit elkaar en het is duidelijk waar het euvel zit. Er zit een forse beschadiging aan het gietijzeren huis en er is een hap uit de koperen rand van de flens van de pijpenbundel. Ik neem aan dat iedereen me kan volgen. Het komt er op neer, dat er inderdaad olie bij het koelwater kan komen. We buigen de verbogen rand zo goed mogelijk recht en gebruiken een boel vloeibare pakking en hopen er het beste van. Tegen half 10 is het klaar en gaan we naar de kant om te eten in een taverna. We zitten heel genoeglijk aan het water lekker te eten tot we vrij laat weer naar de boot tuffen. Morgen maar kijken of het gelukt is. Dat gebeurt dus niet. We blijven een dagje liggen om de vloeibare pakking wat meer tijd te geven om uit te harden. Sieta en Gerdjan gaan wandelen terwijl Metty en ik wat inkopen doen en ook een stukje de berg op klimmen. Het is er werkelijk prachtig. Zacht glooiende bergen met veel bomen en lager groen en op de achtergrond de veel hogere kalere bergen van Albanie. Sieta en Gerdjan hebben ook gewinkeld en gaan vanavond koken. We krijgen gebakken Griekse worst met een soort pasta, die sprekend op rijst lijkt. Heel bijzonder en erg smakelijk. ’s Avonds kijken we met z’n allen naar een film. Iets met zombies. Ook heel bijzonder.

De volgende dag, donderdag 20 september, gaan we weer op een andere manier weg. Het is bijna windstil en we trekken na het ophalen van het anker de boot met het bijbootje de baai uit. Niet vlot, maar het gaat. Ook leuk vermaak voor de andere bootmensen, die zeer geïnteresseerd toekijken. Eenmaal buiten zetten we de motor aan en hangen met z’n allen achter over de railing om naar het zog te kijken. Na een tijdje wordt het duidelijk beter en uiteindelijk lijkt de boel zelfs schoon. We beginnen voorzichtig optimistisch te worden. Wel jammer dat de lucht betrekt. We zeilen richting Pagania, een baaitje vlak onder de Albanese grens. Er komen steeds meer wolken en het begint er ronduit smerig uit te zien. De wind neemt toe en we zien bliksemflitsen rondom en het rommelt van alle kanten. Dan begint het te regenen. Maar niet zo maar. Het komt met bakken naar beneden. Het zicht wordt beperkt tot de boot. Gerdjan en ik trekken zelfs regenpakken aan om een beetje warm te blijven. Maar we komen bij de baai, waar we gewoon op de motor tussen de fishfarms slalommend onze ankerplek bereiken. Een volledig door land omsloten en dus zeer beschut baaitje. En we liggen er alleen. Althans even. Later komen er nog een stuk of 3 boten bij. Het was een merkwaardige zeiltocht, afgezien van de regen, met wind uit alle richtingen, dan weer stevig en dan weer bijna niks. Na een tijdje klaart het een beetje op, maar het blijft stevig waaien en kil. Ik controleer nog even de olie en doe weer een vervelende ontdekking. De olie ziet grijs en er zitten duidelijk waterdruppeltjes in. Toch een lekke koppakking dus. Een mogelijkheid, die we zo lang mogelijk op de achtergrond probeerden te houden. Dit is niet zo makkelijk onderweg op te lossen. We eten binnen macaroni en gaan vrij vroeg naar bed. Morgen gaan we terug naar Kerkyra om Sieta en Gerdjan weer op het vliegtuig te zetten.

Vrijdag 21 september. Het is een mooie zonnige ochtend in het stille baaitje. Na het ontbijt vertrekken we snel, want we willen nog wat in Kerkyra rondkijken. Er staat een mooie wind en we zeilen voorspoedig naar de overkant, waar we weer op zeil ankeren. Geen probleem, want er is ruimte genoeg. Als we liggen gaan Sieta en ik even te water voor de frisheid en daarna met z’n allen in de bijboot naar de kant. Eerst koffie met een broodje op een terras, waarna we de stad ingaan en ons opsplitsen. Sieta en Gerdjan gaan samen op pad, terwijl Metty en ik ook wat rondlopen. We spreken een tijd af bij het bootje. Wij zijn er het eerst en gaan even op een terras zitten terwijl we op de rest wachten. Later gaan we nog een keer naar de wal om voor het laatst gezamenlijk wat te eten. We vinden iets wat er gezellig uit ziet en gaan binnen zitten, omdat het niet zo warm meer is. Het eten valt een beetje tegen, maar we krijgen een fles wijn cadeau van de ober en dat maakt weer wat goed. Op de terugweg komen we langs een toestand waar je visjes aan je voeten kunt laten knabbelen en Sieta en Metty willen dat natuurlijk. Nog nooit, vertellen ze later, hebben ze zulke zachte voeten gehad. De boot ligt nu vol met tassen en spul van het vertrekkende stel. Hiertussen drinken we nog een laatste borrel en gaan naar bed.

Zaterdag 22 september gaat de wekker om half 7. Er staat nogal wat deining en het is fris. We eten wat binnen en om half 8 stappen Sieta, GJ en ik in de bijboot voor de tocht naar het vliegveld. Gaat allemaal prima, hoewel het erg druk is in de vertrekhal. Net op het moment dat ze door de paspoortcontrole zijn wordt er omgeroepen, dat ze kunnen instappen. Ik zwaai ze uit tot ze in de menigte verdwijnen. Later terug op de boot zien we het toestel opstijgen en we zwaaien vanaf het achterdek. We horen later van Sieta dat ze ons hebben gezien. Wij gaan nog even de stad in. Drinken weer koffie bij dezelfde tent als gisteren, die gerund wordt door een Nederlands stel. Het heet coffee and books. Je kunt er ook boeken ruilen, dus ik nam er 3 mee, die ik omwissel voor andere. Leuke service. Na nog wat in verschillende winkels gekeken te hebben gaan we terug naar de boot en vertrekken naar het zuiden. We willen, gezien de toestand met de motor, zo snel mogelijk naar Preveza, de kant op en een oplossing zoeken voor ons motorprobleem. Eerste stop: Igoumenitsa, ten minste, een ankerplek bij een eilandje in het begin van de baai. Er is in het begin nauwelijks wind, maar we willen de motor niet gebruiken en sukkelen door. Dan laat, komt er toch wat wind en we halen zelfs 3,5 knoop. Het lijkt allemaal goed te lukken tot, een mijl voor ons doel de wind er weer totaal mee ophoudt. Het is dan ongeveer 11 uur in de avond. Ik heb er genoeg van en zet de motor aan. Moet kunnen voor zo’n klein stukje. De motor loopt even normaal, sputtert dan wat en valt stil. Bij pogingen weer te starten gebeurt er niets. Einde verhaal voor de oude diesel. Wij gaan intussen op het zeil verder. Er komt weer een beetje wind, hoewel pal op de neus. We kruisen het laatste stuk tegen de wind en proberen het kleine gaatje in te varen waar we willen ankeren. Dit lukt van geen kant. Te smal en te donker. We overwegen door te gaan naar Preveza, maar besluiten dan toch om te proberen om het eiland heen te varen en de ankerplaats van de andere kant te benaderen. We komen er uiteindelijk en in 3 meter water laten we het anker vallen. We liggen. We nemen er een borrel op en gaan naar bed. Morgen zien we wel weer.