Peveza airport

Maandag 23 mei; Na de geldwissel bij de bank met het cash geld van Arturas en na even door de stad te zijn gelopen (Lefkas stad) gaan we terug naar ons appartement in Nidri. Het appartement ligt aan de Vlicho bay, we hebben een mooi uitzicht daarop. We lopen een stuk langs die baai. Er staat een hele stevige wind. De bootjes die hier aan de kant liggen, liggen aan lagerwal. De masten zwaaien, de touwen slaan, het gaat flink tekeer en de bootjes slaan op en neer. We zeggen tegen elkaar dat het een heerlijk rustig gevoel is dat we ons nu nergens druk over hoeven te maken (ligt het anker wel vast, waaien de hoezen van de luiken niet weg, schavielt dat touw niet, liggen we niet ergens tegenaan te rijen, wat hoor ik toch steeds? Maar als je je oor te luisteren legt dan wordt het geluid weggevaagd door de wind. Allemaal kleine zorgen die voor ons niet meer gelden. En……het trillen van de masten in te harde winden……we zullen er geen last meer van hebben. Het was een compleet zorgenpakket hoor, zo’n zeilboot. Nou ja…..bij tijd en wijle. We hebben natuurlijk veel prachtige dingen gezien en beleefd. Maar die te harde winden….het maakt ons nu niet meer uit. We zien veel wrakken liggen. Toch erg jammer dat iemand zich niet meer om zijn of haar boot kan bekommeren en dat het dan uiteindelijk een wrak wordt. Een kleinere zeilboot die op de bodem ligt, de mast steekt uit het water omhoog. Trieste aanblik en we blijven ons afvragen waarom dit toch maar nooit wordt opgeruimd. Ja we weten de reden wel maar dan moet je die regels misschien veranderen of aanpassen. In ons appartement maakt Peter de twee vanmiddag bij de slager gekochte burgers klaar. We eten die op met salade op het balkon. Toch een wat dikker fleece vest aan. De wind staat op onze kant en de avondkilte slaat toe. Het smaakt prima. Dan rijden we met de auto naar Geni (de andere kant van de baai), zetten de auto bij Elena (een eetgelegenheid) neer en gaan wandelen. Onze bekende wandelweg. Deze weg liepen we altijd als we in de Tranquill bay lagen. Ook nu lopen we na bovenlangs door de bergen te zijn gelopen, even langs de Tranquill bay. Op de terug weg naar de auto komen we langs een huis met een boom waar kleine gele vruchten in hangen. Ik probeer er een. Het smaakt heerlijk, zoet. Kleine pruimen. Peter kan er beter bij en plukt nog enkele.

De volgende dag begint de ochtend bewolkt. Later een afwisseling van zon en wolken. Er steekt een harde onaangename zuidenwind op. Brrrr, kil. Op het balkon zitten is niet fijn. De wind blaast overal doorheen. Ik was heel opgewekt begonnen met drie kwart broek en tuniekje maar die outfit wordt snel verruild door een lange benen ding en een trui over ‘t tuniekje. We wilden eigenlijk vandaag de bergen in maar Peter krijgt last van tassenmanie. We moeten de in tassen ingepakte dingen van de boot herpakken en verdelen over alle tassen ivm het gewicht per tas. We hebben 4 grote tassen meegenomen van huis en we kochten er hier laatst een vijfde tas bij. Samen mogen we 100 kilo mee en dan nog onze handbagage. We kijken wat echt weg kan of hier kan blijven en wat echt mee moet. Na een hele poos is dat eindelijk klaar. Maar dan blijkt dat de tassen samen 110 kilo wegen. Wauw 10 kilo teveel. Peter haalt oude zeekaarten uit de tas. Uit nostalgische overwegingen had hij ze eerst maar in de tas gestopt maar nu er 10 kilo uit moet nu doet hij ze in de container. Eigenlijk zijn ze ook te oud. Te oud om aan een ander te geven. Nog enkele dingen die eruit kunnen en dan klopt het gewicht. Het is dan bijna 4 uur en we zijn de kamer nog niet uit geweest. Gelukkig was het een killere dag, zodat we het buiten zijn niet erg hebben gemist. We gaan nog wel naar de andere kant van de baai. Even naar het kerkje en kijken hoe Wilhelm Dorpfeld er vandaag bij ligt. In de namiddagzon is het heet op het Willemspad. Ons appartement ligt nu in de schaduw van de berg erachter maar hier aan de andere kant vd baai schijnt de zon nog volop. Als we even later weer op ons balkon zitten in de schaduw en de wind, dan is het daar te koud om te zitten. ’s Avonds eten we door Peter bereidde macaroni. Dan gaat de bel in ons appartement. Het is de man die ons opving toen we hier kwamen en ons het appartement liet zien. Hij brengt ons 4 eieren. Geweldig. We hebben de dagen erna twee eieren gebakken en 2 gekookt. De smaak is voortreffelijk. Nog even lopen in het donker, we horen een uiltje. Morgen…….dan eten we bij Apollon……afscheid.

Vandaag, woensdag. Nu gaan we de bergen in. Eerst naar Evangelistria, een oud vervallen klooster. Het is er vredig en lekker warm uit de wind. Dan door richting Platistoma, Englouvi (een prachtig smal weggetje door bossen en bergen waar een tegenligger voor problemen zou kunnen zorgen. Maar we komen niemand tegen. Verder naar Ilias; meer velden, stukken land (eind februari bloeiden hier veel papavers), prachtige bermen nu, vele verschillende bloemen bloeien in vol ornaat. Wat een rijkdom. Sivros, Vasiliki (bekend). Tussendoor veel uitstappen, foto’s maken en van het uitzicht genieten. Sommige bergen zijn geel ivm de vele gele bloemen die daar bloeien. In de hoogvlakte is het koud met laaghangende wolken en flarden mist over de weg. Twee mannen op een scooter met dikke mutsen op. Ergens tussen Englouvi en Ilias zien we een wat hoger gelegen afgebrokkelde klokketoren, treden voeren erheen. Daar moeten we maar even kijken. Daar de laaghangende wolken, beetje zon erdoorheen en mistflarden. En een snijdende koude wind. Als we boven zijn blijkt er achter de toren niets te zijn, ja de afgrond, vrij steil. Snel weer weg daar, straks waaien we de afgrond nog in. De omgeving daar is wel weer prachtig. Nog snel wat fotootjes maken. In Vasiliki drinken we koffie. Als de zon even verdwijnt is het bibberen op het terras maar later komt de zon erbij om ons te verwarmen. We rijden nog naar Syvota(ook erg bekend). Komen promt Tom Cruise tegen. Hij zegt wel vriendelijk ‘Hello’ maar de liefde voor Janet is echt bekoeld. Op het terras bij Yanni’s familie cafe drinken we ook koffie. Later brengt de jongen ons stukjes croissant met Nutella erop. Om deze sweet day voor ons nog sweeter te maken. Schattig. We eten niet alles op, het is best veel en als we ergens niet van houden dan is het van Nutella. We lopen door naar het eind van de baai. Abraham zien we niet. Het zal nog te vroeg in het seizoen zijn voor hem. Nog geen gasten. ’s Avonds eten we bij Apollon. Hartelijk welkom. What? You sold the boat? Kom vooral weer eens langs als je in de buurt bent. Gaan we doen. Lekker hoor. De dag erna, donderdag 26 mei doen we onze afscheidstour. Eerst naar Lefkas stad naar Dieter, Dimitri en Jorgos. Dieter was gisteren jarig. Bij de bakker halen we iets lekkers en nemen dat mee voor hem. Ze zijn blij verrast ons te zien en bedroefd als we vertellen dat we voorlopig niet weer zullen komen. Van Dimitra (Caramella cafe) willen we ook afscheid nemen maar ze is er niet. Naar Preveza naar Profil. Het terras van ‘mijn mannetje’ (we weten zijn naam niet). Hier krijg je altijd heerlijke hapjes bij de koffie. Nu ook. Als ik naar het toilet loop kom ik hem tegen. Hug hug. Later lopen P en ik samen naar binnen. Er zit een groepje mensen om hem heen. Ik vraag of iemand Engels spreekt. Een jongen steekt zijn hand op (de eigenaar van Profil spreekt geen woord engels). Ik vraag de jongen of hij wil vertalen. We komen voorlopig niet weer terug, we verkochten de boot. De man is echt verrast en vindt het jammer. Laatste hug hug en kiss kiss. De koffie is van hem, niet betalen. Dan nog naar onze haven Ionian Marine Preveza. Dag Vasili (bouwde de nieuwe moter in), dag Alexia (aan de balie), dag Yanni (werknemer en is er niet vandaag). We horen ook dat George (eigenaar vd haven) vorig jaar augustus al, overleden is. We wisten dat hij ziek was maar dit wisten we niet. Ook nog langs de Saudade van Willem en Janet uit Almaar. Willem is bezig de onderkant te verven, a.s. zaterdag gaan ze te water. Dit jaar een rondje Peleponnesos doen. Blijven tot september hier. We kletsen gezellig met hen. Terug naar Nidri naar ons appartement. O nee, eerst nog langs het klooster Faneromeni om stukjes Turks fruit te halen. Helaas, het klooster is tussen 2 en 4 uur dicht. Andere keer. Overal, in alle baaitjes die we tegenkomen kijken we of Arturas en vriend daar liggen. Nergens. Vast vertrokken richting Athene.

Op de laatste dag, vrijdag 27 mei, lopen we eerst naar de watervallen. Prachtig daar en altijd mooi om erheen te lopen en er te zijn. Schitterende vlinders, geel met oranje kern. ’s Middags via Haradiatika (dorpje dichtbij Nidri) de bergen in. Prachtige tocht, hoog de bergen in. Uitstappen, prachtige vergezichten aanschouwen, steile afgronden, doodstil met enkel het geluid van veel insecten en ergens een blatende berggeit. Verlaten kerkjes en dan (we zagen al op de kaart dat de asfaltweg ophoudt en overgaat in een geitenpad. Op dat punt willen we keren en terug) zijn we op dat punt beland en is daar toch een bewoond huis. De weg tot nu toe, hiernaartoe, is te doen maar erg smal met toch wel grote gaten in het asfalt en hier en daar enorme, van bergen afgevallen keien langs de weg. Een mogelijke tegenligger is ook geen pretje. En toch als je hier woont moet je altijd deze oude weg rijden. Je krijgt er wel heel veel rust voor terug. Een stressloos leven in totale stilte. ’s Avonds eten we bij de taveerne Elena (aan de overkant van de baai). Buiten op de vlonder in de tuin zitten aan de baai. Prachtig. Het weer is aangenaam, ook later op de avond nog. Hier eten we voor het eerst…..en het laatst (voorlopig). Ik eet lam, heerlijk. Peter ontwaard de Double Yo in de baai. De boot van Joop en Joke uit Wormer. Ook zij hebben zeer onlangs hun boot verkocht. Tot 2 juni varen ze er nog mee. Niet te laat naar bed i.vm. morgen kwart over 5 op. Als de wekker gaat maken we ons klaar, pakken de laatste spullen in, sjouwen en stouwen alle tassen naar en in de auto en rijden naar Preveza airport. Niet alle fleece jassen pasten in de tassen. We willen die toch mee en bedachten dat we die wel aan konden trekken. Dus ik heb twee dikke fleece jassen aan en twee hoedjes over elkaar op het hoofd. Peter draagt een dun vest, een dik gevoerd fleece vest en zijn dikke zwarte winterjas eroverheen (die had hij aan toen we hierheen kwamen) en ook Peter heeft een zonnehoed op het hoofd. We zien er belachelijk uit maar het is voor het goede doel. Het moet mee en…..alles is tijdelijk. Tijdens het inchecken blijkt dat de inhoud van de tassen toch 102,2 kg is. We graaien twee boeken en nog een vest (okay, dat trek ik dan ook nog wel aan) uit de onderste tas. Boeken in de handbagage. Dan is het 101,1 kg. Maar dat is goed. Pffffff, wegwezen. Half 10 stijgen we op. Naast ons een man uit Leiderdorp. Hij lijkt op een kruising tussen Wim Kan en Seth Gaaikema. Leuk. Erg aardige man. Hij en zijn vrouw en 4 vrienden huurden een boot op Corfu. Voor een week, nu weer terug. We vertellen ons verhaal. We praten gezellig en de vlucht is zo voorbij. Na de landing haalt Peter de auto, ik blijf bij de bagage. Snel inladen als P er is met de auto. Mag eigenlijk niet op dat punt.” Meneer als hier een agent zou zijn……u riskeert een boete van 250,00”. Maar verder kun je nergens staan om in te laden. Nou hup, doe maar. We laten de twee bagagekarren staan. Er staat ook een vrouw naast ons te wachten die dan zegt; “dat is asociaal” (om die karren daar achter te laten). “Nou breng jij ze dan terug voor ons, dat zou sociaal zijn”…..maar dat zeggen we niet. We stappen in en rijden weg. Daaaaag geliefd Griekenland. We komen zeker eens terug om al die mooie plekken weer te zien. Het is een afscheid……maar niet definitief.