We komen steeds een stukje verder

We verlieten Ostende om ongeveer 9 uur in de morgen met het idee in ieder geval naar Duinkerken te varen zoniet naar Dover. Het was mooi weer maar kil en de wind was tegen, maar er was niet veel. In het begin schoot het mooi op met de stroom mee op de motor. Maar al vrij snel begon de wind onaangenaam toe te nemen en ontaardde het in gehak tegen de golven. We hadden daar geen zin in dus we voeren bij Nieuwpoort naar binnen. We hebben geen goede herinneringen aan Nieuwpoort. Langere perioden met slecht weer en harde winden hebben we daar meegemaakt. Maar deze keer viel het mee. Om te beginnen konden we, hoewel het zondag was, bij de visboer slibtongetjes krijgen die we 's avonds gebakken hebben en verder bleek het de volgende dag met het weer erg mee te vallen.
De zon scheen en we hebben een eind gewandeld terwijl we wachtten op de aangekondigde betere winden. Om 4 uur 's middags vonden we dat we lang genoeg gewacht hadden en vertrokken we met enige moeite uit de haven.
We lagen wat krap tussen een aantal andere boten en bij het afduwen van de steiger kon Bert eigenlijk niet meer aan boord komen. Hij deed een vertwijfelde sprong en kwam als een aapje aan de preekstoel te hangen. Toen we wat in ruimer water kwamen heb ik hen verlost uit zijn benarde positie, na eerst een foto gemaakt te hebben. We gingen voor de zoveelste keer onderweg naar Dover. De wind was zoals beloofd noordwest en we konden zeilen. Het ging prachtig maar niet voor lang. Bij Duinkerken draaide de wind weer tegen en moesten we weer op de motor verder. Later in het kanaal viel de wind helemaal weg en uiteindelijk kwamen we op een spiegelgladde zee om 3 uur 's nachts in Dover aan. Na met enige moeite de havenmeester overtuigd te hebben dat we echt naar het Wellington dock wilden deed hij de brug voor ons open en konden we aanleggen. Borrel, crackertje Franse kaas en naar bed.
Vanmorgen lekker gedouched en boodschappen gedaan. Op de terugweg zijn we langs de firma Sharp and Enright gegaan om de kaarten op te halen die ik daar besteld had. Toen ik daar vertelde hoe ik via de mail contact had gehad met Sarah Sharp werd deze erbij geroepen. Het was een stevige vrolijke Engelse vrouw die toen ze binnenkwam me spontaan omhelsde en me een zoen gaf.
Alsof we elkaar al jaren kende. Ze had alles klaar liggen en wenste ons goede reis. Het is nu 4 uur Engelse tijd en het is mooi zonnig windstil weer. Waarschijnlijk gaan we morgen naar het kasteel want Bert wil dat graag een keer zien. De volgende keer meer. Peter