Aguadulce

Maandag 13 september: Eelke komt aan boord. Hij vloog van Dusseldorf naar Alicante en ging met de taxi naar de haven. Hij arriveerde om 9 uur in de ochtend. Welkom aan boord. Eelke had stevige trek maar het brood was helaas op. Dat wil zeggen: er waren nog 4 boterhammen. Peter en ik hadden beide 1 op toen Eelke belde: "ik ben er". We hebben hem toen die laatste twee boterhammen gegeven. Hij ranselde ze lekker naar binnen. Hij had wel meer willen eten maar we moeten eerst boodschapen halen. Dat doen we. Op het prachtige pleintje hier in Alicante, onder de magnifieke ficusbomen, dronken we cortado. Dat is expresso met melk maar niet teveel melk. Erg smakelijk. Eelke is het de rest van de vakantie blijven drinken. In de loop van de middag gingen we weer de stad in op zoek naar slippers voor Eelke. Zijn luchtig schoeisel is hij vergeten. Hij draagt nog steeds grote, dikke, warme, dichte winterschoenen. Het is vandaag een hele hete dag. We moeten dus wel snel op zoek naar iets luchtigs. Later belandden we weer op zo'n ficuspleintje. De bomen geven heerlijk schaduw. We nemen lekker een rosado op Eelke z'n komst. We zitten in comfortabele stoelen. Eelke heeft zelfs een bankje. En wat gebeurt er? Eelke valt in ZZZZZZZZZ slaap. Overmand door vermoeidheid vh reizen, een nacht nauwelijks slapen, de rosado en zijn natuurlijke aanleg voor waar dan ook, wanneer dan ook in slaap te vallen. Wij praten stilletjes en laten hem zijn tuk doen.

's Avonds wilen we uit eten gaan. We zitten min of meer klaar, nog op de boot, om de stad in te gaan. Het is 9 uur in de avond, het is al donker.
Er loopt een man langs de boot. Hij loopt weer weg en komt weer terug. Hij vraagt aan Peter wat voor type boot dit is. Hij vindt de boot erg mooi. Hij is ook op zoek naar zo'n boot. Peter zegt dat hij geen plannen heeft om de boot nu te verkopen maaaarrrrrr.....if he can make us a good offer.....valt overal over te praten. De man wordt erg enthousiast en we nodigen hem aan boord om binnen een kijkje te komen nemen. Hij komt uit Turkije en heet Stefano. Hij is helicopterpiloot maar zit nu in het bedrijf van zijn vader. Handel in gordijnen. Hij vliegt met zijn privejetje 1 keer per veertien dagen naar Alicante ivm het bedrijf hier. Hij is op zoek naar een boot voor zijn vader, hij en zijn vrouw moeten ook mee kunnen, ze willen beginnen met een kleine boot (eh??), zijn vader heeft nu een motorboot maar dat is te gevaarlijk op de Bosporus, een zeilboot is beter(eh??). In Nederland gaat zoiets andersom: eerst zeilboot, later motorboot. Hij is vasthoudend en wil weten wat Peter voor de boot wil hebben. P. wil zich niet in de kaart laten kijken en zegt dat hij moet komen 'with an offer'. Mail me maar zegt Peter. Dan noemt Stefano een bedrag. Of dat goed genoeg is, voldoende is. We schrikken ons alle drie een hoedje maar laten niets merken. Het bod is meer dan twee keer het bedrag waar Peter de boot destijds voor kocht. Peter lacht na een halve minuur minzaam. "Het zou best eens genoeg kunnen zijn hoor". Stefano heeft het al over de helft vooruit betalen en als de boot in Turkije is, betaalt hij de rest. Of Peter daarmee accoord gaat. "That sounds reasonable" kan Peter uitbrengen. We houden allemaal ons gezicht ernstig in de plooi. Of we ook een kapitein weten die de boot dan volgend jaar naar Turkije kan varen? Ehh wat te denken van Peter? Ja dat lijkt hem goed. Stefano claimt ook direct enkele zeillessen want van zeilen weet hij niets. Als hij de boot van binnen bekijkt, kijkt hij negens naar. Hij spreekt over de grote airo dynamische uitstraling van de boot. Hij herkent dat omdat hij helicopterpiloot is. Als we dan volgend jaar in Turkije komen om de boot te brengen, zullen we zijn gasten zijn met diner en al. Zijn we er morgenavond nog?? Nee?? Jammer. Morgenavond samen dineren (wij zijn gasten) zou ook leuk zijn geweest. Jammer dat we morgen weggaan. Hij verlaat de boot met: "woensdag vlieg ik terug naar Turkije, ik bespreek het direct met mijn vader en ik bel of mail donderdag direct met mister Peter". "Het eerste deel van het geld kan dan ook zo spoedig mogelijk worden overgemaakt". Als hij thuis komt zal hij dat direct met de financiele man bespreken.

Wij gaan de stad in en eten op een ontzettend gezellig plein onder hoge palmbomen, tapas. Wat hebben we een lol de hele avond. Soms zeggen we tegen elkaar: "niet te hard lachen en niet te luid de naam 'Stefano' noemen. Straks loopt hij hier ergens rond en hij moet niet in de gaten krijgen dat we hem uitlachen". Eelke vroeg aan Peter wat hij ervan dacht. Peter zei: "ik denk dat ik nooit meer iets van hem hoor". Eelke en ik bleven positief. Stel je toch eens voor dat...... Hij heeft ons in ieder geval een fantastische avond bezorgt wat betreft de gespreksstof. We hebben er alle dagen daarna, zolang Eelke aan boord was, wel over gesproken.

Van Alicante gaan we naar Torrevieja. Daar waren we eerder, op de heenweg ook. We gaan daar voor anker. Voordat we daar zijn passeren we een pirateneiland (Isla de Tabarca). We nemen er even een kijkje. Vervolgens (de dag erna) naar Punta del Estacio. Daar ankeren we ook. Op donderdag 16-9 gaan we naar Cartagena. Daar blijven we een dag. We bezoeken het Roman theater museum en het argeologische onderwater museum. Zaterdag 18-9 naar Mazarron waar we ook eerder waren. Hier liggen we in de haven. Een dag later ankeren we weer, nu bij Monte Cope. Eelke vermaakt zich met snorkelen en zwemmen, wat slapen, lezen, eten en drinken. We hebben wel een duikbril aan boord maar er zit geen luchtpijpje aan. Peter heeft een stukje tuinslang afgeknipt en daar snorkelt Eelke nu mee. Op maandag 20-9 liggen we in de zeer dure haven van San Jose. Echt belachelijke prijzen hier voor deze haven. Dinsdag 21-9 gaan we naar Aguadulce waar we nu nog liggen. De boot blijft hier in de winterstalling. We waren van plan naar Almerimar te gaan maar de haven hier deed ons een goed bod om te blijven voor de winter en verschillende mensen waren zeer te spreken over deze haven. Toen ik de dag na aankomst hier in Aguadulce, naar de w.c. liep, kwam ik een oude bekende tegen: Bill. Hij ligt hier nu ook met zijn boot en die blijft hier komende winter. Erg leuk. Bill had ondertussen John leren kennen, een andere buurman. Nu zijn we elke dag wel even samen. Voor koffie of borrel. Morgen maandag 27-9 komt de boot op de kant. Nog een kleine week op de kant slapen dus. Geen geklots van water tegen de boot, geen geruis van knabbelende visjes aan de boot, geen deining of golfjes. Ben benieuwd hoe dat zal zijn. Lijkt me erg droog en stil. Zaterdag 2 oktober gaan we met de bus naar Malaga. Zondag 3 oktober vliegen we naar Nederland. Nog een weekje om wat op te ruimen, schoon te maken, tas te pakken en nog naar een kasteel te gaan hier ergens in de buurt. We hebben ook wel zin om weer even naar huis te gaan en in Nederland, Frjentsjer te zijn. Tot gauw.

Ehhh ja, van Stefano hebben we nooit meer iets vernomen. Eelke denkt dat het papiertje met telefoonnummer en e-mail adres erop, is weggewaaid.