Altea

Woensdag 1 september kwam Peter weer terug uit Nederland. Fijn dat hij weer terug is. 's Ochtends vroegen Bill en Paul of ik pancakes kwam eten. Nou lekker. Ik nam de koffie mee. Na 2 pancakes in de vrij vroege ochtend, zat ik vol. Bill zei dat hij nog veel meer beslag had om pancakes te maken maar dat leek me leuk voor hen voor tussen de middag. Tegen 10.30 uur ging ik met de bijboot naar de kant. Peter zou tegen 11 uur a 11.15 uur aankomen met de bus vanaf het vliegveld. Het was een vrolijk weerzien. Toen hij aankwam had hij wel zin in wat te eten en te drinken. Hij had voor het laatst 's ochtends vroeg om 3 uur bij Helmi wat gegeten. We gingen bij Central zitten. Hier zaten we veel de afgelopen tijd in Andratx. Riley belde op de mobiel: Waar zijn jullie?, is Peter er al, of zij straks mee konden met de bijboot terug naar hun boot. Ze kwamen ook naar Central en we zaten daar gezellig wat te kletsen. We bleven een tijd zitten en ik maakte me een beetje zorgen. Bill en Paul willen vandaag weg maar ik wil graag nog afscheid nemen. Toen we met de bijboot terug gingen zagen we Bill en Paul. Ze waren bezig te vertrekken. Ze hadden nog getankt. We gingen met de bijboot naast hen liggen en zo namen we afscheid. We spraken af via de mail contact te houden. Een tijdje later gingen ook Kalle en Riley weg. Ligt onze boot weer als enige aan deze pontoon. Toen we 's avonds zaten te eten buiten in de kuip (het was toen al donker) zag Peter opeens een raar schijnsel in het water op de plek waar Bill en Paul hadden gelegen. We bekeken het goed. Het zag er heel raar uit en het bewoog. Het was groen. Het leek nog het meest op het licht uit een zaklamp. Maar we dachten dat een zaklamp wel op z'n kant zou liggen en dus opzij zou schijnen maar dit licht schijnt recht omhoog. Bill maar eens vragen of hij nog iets kwijt is. Iets met een schijnsel.

Donderdag 2 sept. vertrekken wij richting Ibiza. We laten de boot toch achter in Almerimar. We gaan dus een stukje terug. We zijn zeker van een plek in Almerimar, het is er relatief goedkoop voor een winterplek en de haven is goed beschut. Het is ook niet heel ver terug en we kunnen de reis volgend jaar vervolgen, ook vanuit Almerimar.
Er staat wat wind en er staat deining die niet past bij de wind die er nu is. Oude swell zullen we maar zeggen. Later valt de wind helemaal weg, de swell neemt niet af, die blijft lekker staan. Weer een paar uur later draait de wind en we kunnen nog mooi even zeilen. Ongeveer 10 uur in de avond komen we aan op Ibiza.

We blijven wat op Ibiza hangen. We hebben nog wel even de tijd. De route terug naar Almerimar is klaar en dat geeft ruimte om nog wat op Ibiza rond te kijken. We leren Pieter en Maria kennen, Nederlanders, ze liggen hier iets verderop ook voor anker. Komen oorspronkelijk uit Venlo. Zeilen nu 4 jaar rond en deden een rondje wereld. Eigenlijk willen ze de boot nu verkopen maar de tijd is er niet naar. Ze komen bij ons langs en later in de week bezoeken wij hen op hun schip. Erg gezellig. Zij nemen ook wel stellen mee voor een korte vakantie tegen betaling. Zo hebben ze nog een inkomstenbron. www.mamacocha.nl. Zijn we toch weer vergeten te vragen hoe ze aan die naam komen.

's Avonds maakten we steeds mooie lange wandelingen op het eiland. In de nacht van dinsdag 7-9 op woensdag 8-9 maakten we nog even een spooknacht mee. We waren dinsdagavond uit eten geweest. Tegen 22.30 uur terug naar de boot. In de bijboot rolden we al aardig heen en weer. Terug bij de boot lag die ook in heftige deining. De voorspelling was uit gekomen. Wind van 20 knopen uit het NW. Recht het gat in waar we liggen, waar de ankerplekken zijn. Zeeer ongunstig dus. De golven denderden naar binnen. Pieter en Maria zeiden later dat ze 27 knopen wind hadden gemeten. Heel pittig dus.
Als het zo donker is, is het zeer sinister op zo'n winderige ankerplek. We waren bang dat het anker het niet zou houden. We moesten dus wacht houden. We lagen beiden op een bank in de kajuit. Niet slapen maar rusten en luisteren naar wat gaat gebeuren. Op een gegeven moment heftig geschreeuw. Wij naar buiten. Er was een bootje op drift geraakt en dat bootje zat nu bovenop een catamaran. Een aanvaring dus. Heel naar om te zien hoe de 2 boten los probeerden te komen van elkaar en hoe dat niet lukte door die afschuwelijke deining.
Later lukte het toch en de catamaran ging ergens anders heen. Maaaaaar toen kwam het op drift geslagen bootje naar ons toe. Hij naderde ons zeer dicht. We waren erg bang dat hij ook ons zou aanvaren. Het leek wel of hij geen controle had over het stuur. Hij moet toch de motor aan hebben gehad maar dat zie en hoor je niet door al het geweld van de wind en de golven. Peter zette de motor aan en ik pakte toch maar een fender. Je weet maar nooit waar je die in geval van nood tussen kunt steken. Maar als er wat was gebeurd had die fender nooit veel tegen kunnen houden. Maar ja, je doet wat. We hadden ook het anker nog moeten ophalen, dat had allemaal veel te veel tijd in beslag genomen. De boot naderde ons tot op 3 meter. Toen ging hij achteruit. PFFFFFFFFFFFF. Echt heel spannend. Later raakten er nog veel meer boten op drift en ik meende een vrouw te horen schreeuwen: "help us, help us". Maar als ik mijn hoofd om de buiskap stak om te horen waar het geluid vandaan kwam, hoorde ik niets meer door het lawaai van wind en golven. En je kunt niets doen. Je kunt de boot niet af. En alles is donker, je ziet niet veel. Wij lagen in een groepje van een Engelsman, een Fransman, een Spanjaard en wij. Wij bleven wonderwel met z'n allen vast op het anker liggen. Volgens ons zijn bijna alle andere boten los geslagen. Ook Pieter en Maria waren los. Zij zijn een flink stuk verderop achter een paar rotsen, iets meer in de luwte gaan liggen. Om daar te komen moesten ze eerst een stuk tegen de golven en wind in varen. Ook waren er boten los geslagen die daarna de rest van de nacht meer in de luwte van de haven langs de dijk heen en weer zijn gaan varen. De hele nacht door, heen en weer varen tot het licht werd, tot ze beter konden zien waar ze eventueel zouden kunnen gaan liggen. Toen het licht werd nam de wind nog niet direct af maar tegen 10 uur in de ochtend was het wel een stuk aangenamer. De deining bleef staan tot ver in de middag maar werd minder heftig. We hebben een staaf 12 mm roestvrijstaal als blokkade voor de ankerketting. Dit was verbogen. Deze gebeurtenis was in mijn ogen spannend genoeg voor alle verder zeiltochten die we nog gaan doen. Constant die dreiging van het eventueel losslaan van het anker. Ach zo maak je nog eens wat mee.

Donderdag 9-9 gingen we weg richting het vaste land. Terug naar Altea. Wederom een wild zeetje. Maar mooie halve wind, goed te zeilen. Tegen een uur of 9 in de avond werd Peter gebeld op z'n mobiel. We voeren inmiddels op de motor omdat de wind vrijwel weg was.Nog een paar uur en we zouden in Altea zijn. Het was Harry (onze trouwe poezenoppasser) met de zeer nare mededeling dat onze lieve Nifke dood is. Jeeeeeeeee, tranen. Harry was vanavond met Nifke naar de dierenarts geweest omdat Nifke zo suf was en niet veel at. De dierenarts constateerde een gezwel bij de nieren. Groot. Het moet een snel groeiend iets zijn geweest. Hij zei: "dit beest is bezig te sterven".
Het ergste vind ik dat we Nifke nooit meer terug zien en dat we er niet bij waren toen hij stierf. Ik zal maar een mooi gedicht maken. Dag lieve, lieve Heidenifke. Trouw beest. Dertien a veertien jaar was hij bij ons. Het beest met het expressieve kopje en z'n gekke dingen. Blijft Timp alleen over. Ook sneu. En sneu dat het bij Harry gebeurde, die heel goed voor de beesten zorgt. Jammer en triest. Afscheid.
Foto's later.