Preveza

We zijn weer terug in Griekenland. Afgelopen vrijdagavond was onze buurvrouw Hilde zo vriendelijk ons naar het station in Franeker te brengen, wat een hoop gesjouw scheelde. Toen ik daar tijdens het wachten nog even op de NS reisplanner onze treinreis bekeek bleek de lijn die wij moesten hebben bij Lelystad opeens gestremd. Of we maar over Utrecht wilden reizen. We hadden natuurlijk weinig keus. Wel een uur langer reizen. Maar of we nu in de trein zaten of op Schiphol maakte ons niet zo veel uit. Het vliegen ging vervolgens wel op schema en om 9 uur 's ochtends plaatselijke tijd stonden we bij het loket van de autoverhuurder op vliegveld Preveza op onze auto te wachten. Een echte Griekse oude Fiat Panda met een airco die niet werkt. Maar het rijdt verder wel. Het weer was zonnig met een stevige wind en het was niet te heet. Gewoon lekker weer. De boot lag erbij zoals we haar hadden achter gelaten. Zelfs het plastic dekzijl, dat van de zeilmaker persé over de nieuwe kuiptent gespannen moest worden zat er nog helemaal op. We gingen Alexia en Julia goedendag zeggen en merkten dat Julia door een man was vervangen, wiens naam ik even vergeten ben. Gelijk maar even geinformeerd naar een polyestermannetje voor de reparatie aan het voorste schot. Alexia belde direct iemand op die beloofde met een half uur langs te komen. Grieken kunnen zeer voortvarend zijn. Ook mailde ik naar de man die onze dieseltank weer dieseldicht zou maken, dat we er waren en of hij binnenkort kon komen. Dit is een Schot, die op een zeilboot woont in Nidri. Ik had hem een paar weken terug al gemaild dat we er aan kwamen. Al snel kwam er bericht terug, dat meneer de volgende dag voor 3 weken naar Engeland vetrok, en of we zo lang wilden wachten. Dat wilden we uiteraard niet, maar ik sloot de mogelijkheid niet uit voor het geval dat we niets anders konden vinden. De polyesterman arriveerde met een handlanger en we bespraken de schade. Toen alles duidelijk was maakten we een afspraak voor komende dinsdag en ze vertrokken weer. Metty ging aan de gang met uitpakken en ik pakte de tuinslang om de laag fijn rood zand van de boot te spuiten. Daarna gingen we maar eens koffie drinken bij Cleopatra Marina, onze buurhaven. Zo langzamerhand begonnen we te merken dat we de voorgaande nacht eigenlijk niet hadden geslapen en in de middag vielen we beiden op de kajuitbanken in slaap. Daarna kwamen we tot niet veel meer. We aten tonijnsalade en gingen vroeg naar bed.

Zondag 24 mei. Weer een mooie ochtend. Zon met een zacht windje. Na de koffie begin ik aan de klus die ik mezelf had toebedacht: het vervangen of opnieuw plaatsen van een lekkende dekafvoer. In de hangkast onder deze afvoer staat meestal een laagje water en dat is al zo sinds we in de Middellandse Zee varen. Maar het wordt steeds erger en nu moet er maar iets aan gebeuren. Eerst proberen we samen het ding los te draaien. Het is eigenlijk hetzelfde als een gootsteenafvoer, met een grote moer aan de binnenkant. Metty boven aan dek tegenhouden en ik binnen draaien met een tang. Het zit muurvast en het lukt van geen kant. De enige andere optie is het in het midden doorzagen van het ding. Met een miniboormachine en een carborundumschijfje ga ik aan de gang en, je houdt het niet voor mogelijk, na 10 minuten is hij door. Halleluja. Later zet ik het binnendeel in een bankschroef en probeer met een grote tang de boel uit elkaar te draaien maar er komt geen beweging in. Dan maar naar de winkel morgen om nieuwe onderdelen te halen. Op de boot naast ons zijn ook mensen bezig de boel klaar te maken voor het te water gaan: Guusje en Theunis. We kletsen gezellig over onze wederzijdse ervaringen. Zij zijn gelijk met ons aangekomen en gaan morgen al te water. Voor ons duurt het nog even. Aan het eind van de middag rijden we door de tunnel naar Preveza om bij onze vrienden van de politieke salade wat te eten. Helaas, de boel is dicht en er hangt een briefje op de deur met een Griekse tekst. Als we wat later aan een tafeltje zitten van de concurrent aan de overkant vragen we wat er staat. Gewoon dat ze vandaag dicht zijn, zegt de man. Dat weten we dan ook weer. Als we terug lopen naar de auto is het fris. Ik ben blij dat ik een lange broek en een vest aan heb.

Maandag 25 mei. Zelfde weer als gisteren. De werkjes gaan door. Metty haalt brood en boter bij het winkeltje van Cleopatra en ik ga nog wat plamuren aan de kiel. Ik gebruik nu polyesterplamuur, dat kun je na een half uur al schuren zodat ik dan morgen kan beginnen met verven. 's Middags gaan we met de auto naar Lefkas om serieuze bootschappen te doen bij de Lidl en de Carrefour. Tot slot drinken we nog een glaasje wijn in de hoofdstraat voor we teruggaan naar de boot waar we een meegebrachte pizza opwarmen. Overigens is dit een nieuwe laptop, waar ik dit op schrijf. Met Windows 8. Ik heb hierop ook een nieuwe versie van het navigatieprogramma MaxSea. Helemaal uit zichzelf koppelde het apparaat MaxSea aan het signaal van de GPS. Een wonder. Bovendien werkt de buitenantenne voor de wifi ook probleemloos met deze computer.

Dinsdagmorgen komt onze polyesterman. Hij is er om half 11 en is enige uren bezig met hakken, boren, plakken en zagen. Het lijkt allemaal de goede kant op te gaan. Als hij om een uur of 3 vertrekt zegt hij dat hij morgen alleen nog wat glasmatten moet aanbrengen en afwerken met gelcoat. Prima dus. Metty zit bij Alexia met haar computer (of haar telefoon) omdat ze daar beter internet zou hebben. Ze moet nog verslagen maken voor school en natuurlijk haar facebook- en andere accounts in de gaten houden. Terwijl ze daar bezig is ziet ze de man van Waypoint (zeilmakerij), die verantwoordelijk is voor het maken van onze buiskap en kuiptent bij Alexia staan. We hebben al een paar keer iemand van Waypoint gesproken, maar ze lijken niet veel zin meer te hebben om naar onze klachten te luisteren. Metty sleurt de man zo ongeveer naar onze boot en we laten hem zien wat wij denken dat er aan het geheel veranderd moet worden. Hij is niet enthousiast. Het kan niet. Het wordt lelijk. Hij heeft het druk. Als ik hem zeg dat de tent geen haast heeft, maar dat we de buiskap wel graag klaar willen hebben geeft hij toe. Ze komen in een paar dagen de buiskap halen om die een beetje te vermaken. We zullen het zien. Ondertussen was ook Vasili (dat is de monteur van de haven) aan boord gekomen om naar de dieseltank te kijken. Vasili is een doener met weinig woorden. (Hij spreekt ook nauwelijks Engels). Hij komt binnen, ropt het inspectiedeksel van de tank en rent ermee naar zijn werkhol. In 10 minuten is hij weer terug met een dikkere O-ring. Met veel geweld zet hij het deksel er weer op. Zo laten zegt hij. Najaar terug en inox deksel. Wij buigen eerbiedig en hij rent de ladder weer af. In de middag begin ik met het schilderen van de onderkant. Ik begin bij de waterlijn en schilder een gelijkmatige band naar beneden. Tot de verf op is. Dit was de laatste verf in deze kleur, roodbruin. De rest wordt zwart. Het is niet anders. Roodbruin is hier niet meer te krijgen. In de namiddag komen zo maar Tony en Elisabeth langs wandelen. Dit zijn Oostenrijkers die we vorig jaar een paar keer ontmoet hebben. Wij hadden het idee dat zij al lang met hun boot in Kroatie zouden zijn, maar kennelijk hadden wij ons vergist. We maken even een praatje maar zij gaan uit eten en wij willen naar de stad omdat we geld nodig hebben om de polyesterman te betalen. We spreken af om morgen wat bij te kletsen. We rijden naar Preveza en na geld uit de muur gehaald te hebben eten we een broodje op een terrasje. De dag eindigt weer behoorlijk kil en later op de boot regent het een beetje.