Preveza 2

De woensdag begint mooi. Kalm weer met zon. Maar de vooruitzichten zijn minder mooi: Harde wind en regen. Voor dat begint hoop ik klaar te zijn met het schilderen van de onderkant van de boot. Nu in zwart. Metty gaat naar het kantoor in de hoop daar mensen te onderscheppen waar ze nieuwsgierig naar is. Wanneer ze gekomen zijn en waar ze heen gaan en zo. 's Middags komt de regen en de harde wind. Ik ben gelukkig ruim op tijd klaar met verven en we zoeken beschutting in de boot. De polyesterman komt zoals beloofd ook nog even langs, maar we zijn het er over eens dat het weer nu niet zo gunstig is en we spreken af het morgen nog eens te proberen. Tegen half 5 lopen we naar de boot van Toni en Elisabeth en drinken daar aan boord een enkel glaasje op ons samenzijn. Het zijn heel gezellige mensen, alleen jammer dat ik Toni met zijn Oostenrijks accent nauwelijks kan verstaan. Gelukkig heeft ook Metty daar moeite mee. Ze willen daarna ook graag dat we voor de laatste keer met hen gaan eten bij Panos. Morgen vertrekken ze voorgoed uit deze streek. Het eten is heerlijk en het is een passend afscheid voor onze vrienden van Preveza.

Donderdag 28 mei begint met regen. Metty heeft last van haar rug en krijgt een rustdag. Om 11 uur zwaaien we de Oostenrijkers uit en dan is de regen ook eigenlijk wel weer over. De polyesterman komt zijn klus afmaken. Het ziet er weer prachtig uit met een dikke laag gelcoat over de polyestermatten. Net echt. Om in stijl te blijven verf ik het deurtje dat er bij hoort ook nog even mooi wit. Metty maakt ondanks haar rustdag haar papierwerk voor Schagen af op het kantoor bij Alexia. We eten 's avonds een bonenschotel en proberen daarna lekker nog wat te lezen bij een zacht muziekje en een glaasje wijn, maar we vallen allebei al snel in slaap.

Op vrijdag willen we een tochtje met de auto maken. Zaterdagmorgen moet hij weer ingeleverd worden op het vliegveld. We rijden door Lefkas stad naar het oude klooster Faneromeni. Het is er idioot druk. Hopen kraampjes langs de weg en bussen voor de deur. Binnen krioelt het van de mensen. De andere keren dat we hier waren was er bijna niemand. We pikken gauw wat stukken turks fruit en stappen weer in de auto. Richting Nidri, maar voor we daar aankomen slaan we rechtsaf naar de ruine van een ander klooster: Evangelistria. Daar zijn we gelukkig wel alleen. Het klooster ligt hoog in de bergen in het binnenland van Lefkas. Er is eigenlijk niet zo veel aan te zien, maar het is gewoon een erg mooie plek. Hiervandaan willen we over de bergen van het binnenland naar het zuiden rijden. Over heel kleine kronkelweggetjes met haarspeldbochten, waar je ook helemaal niemand tegen komt. Wat we wel tegenkomen zijn honderden veldjes met klaprozen. Kennelijk aangelegd en onderhouden. Geen idee wat ze daar mee moeten. Je zou er bijna iets achter zoeken. Ook stuiten we op een kudde geiten, die rustig de weg oversteekt. Je waant je zo in de middeleeuwen. In het zuiden stoppen we in Vasiliki voor een ijsje en een wandeltje door het dorp. Hier hebben we vorig jaar onze enige duikpogingen gedaan. We stappen weer in de auto en volgen nu de weg langs de westkust naar het noorden. We willen bij een taverna die we menen te weten langs deze weg een glaasje wijn drinken, maar dat komt er niet van. Deze tent staat kennelijk ergens anders dan we dachten. We rijden dan maar door naar Lefkas stad en gaan daar op het piratenschip aan de haven zitten. Ook leuk. Kijken naar de bootjes die ankeren en wegvaren. Voor we naar de boot terugrijden halen we bij de slager een paar burgers voor het avondeten.

Zaterdagmorgen brengen we eerst de auto terug naar het vliegveld en wandelen weer naar de boot. Tijd om te poetsen. Ik leen van de havenmensen een grote dubbele ladder waarmee ik overal zonder probleem bij kan. Dan het verstand op nul en poetsen. Het is toch wel een heel schip. Ik kom tot ongeveer de helft voor ik er mee stop. Morgen maar weer verder. We zetten ook nog wat zeilen aan de mast en de giek en dan geloven we het wel. Na het eten weer vroeg naar bed.

Zondag 31 mei. Weer een stralende dag, maar gelukkig zijn de dagen nog niet echt heet. Ik maak het poetswerk af en plaats een nieuw vetkoord in de schroefas afdichting. Dat is zo'n klus die je voorovergebogen, met je hoofd in een donker gat moet doen. Dit soort werkjes wordt er met de jaren niet makkelijker op. Metty doet ondertussen wassen want we hebben kennelijk in de gauwigheid weer een hoop vuil gemaakt. Later zetten we samen het laatste zeil, de genua, op de boot. Na het eten kijken we een paar afleveringen van de Killing, seizoen 2. Heel spannend. Morgen maar verder kijken.

Maandag. Metty wil met het busje mee naar Preveza voor wat winkelen en ook nog wat serieuze boodschappen. Helaas, het komt er niet van want vandaag blijkt een soort bankholliday te zijn met zo goed als alle winkels dicht. Dan maar morgen. Het regent even een klein beetje. En jawel, het dek bij de afvoer lekt nog steeds. Balen. Na grondige inspectie blijkt nu niet de afvoer te lekken, maar een naad in het teak dek. Maar weer aan de slag met messen, schroevendraaiers en krabbers. Een stuk kit er uit peuteren, goed schoonmaken en nieuwe kit erin. Klinkt simpel, maar het houdt me een groot deel van de dag behoorlijk bezig. Al een paar uur na de klus komt er weer een klein buitje over en voorlopig blijft de boel droog. 's Avonds gaan we verder met de Killing. Het is verslavend.

Op dinsdag gaat Metty wel met het busje mee terwijl ik andere dingen doe. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat. Er hoeft gelukkig niet zoveel meer. We gaan weer lekker bij Panos eten 's avonds en na afloop wandelen we nog een stuk in de omgeving. Heerlijk weer. Een beetje fris af en toe. Overdag begint het nu wel behoorlijk warm te worden. We kijken uiteraard ook weer naar de Killing.

Woensdagmorgen breng ik onze gasfles naar Vasili om bij te vullen. Hij is nog niet leeg, maar vullen of ruilen kan bijna nergens. Morgenochtend is hij klaar. Vullen gaat hier primitief. Vasili hangt er een volle fles boven en via een slang loopt het gas van de bovenste fles naar de onderste. Duurt ruim een dag. Ik breng ook nog een bezoek aan de Waypointvestiging omdat er niemand is komen opdagen voor de aanpassing aan onze tent. Na enig aandringen en een telefoontje naar de uitvoerder lijkt er enige beweging in te zitten. En zowaar, even later staat de waypointman naast de boot om te zeggen dat hij ons echt niet vergeten was maar dat het nu niet kan en dat hij morgen of overmorgen komt. Ik vertel hem dat we morgen om 9 uur vertrekken en hij belooft morgen om half 9 te komen. Het zal me benieuwen. We gaan de boot nu serieus schoonmaken met veel water en borstels. Grote test voor de dichtheid van het dek. Eerst voorzichtig met een beetje water. Dat gaat goed. Dan maar helemaal met stralen over het hele schip. En nergens komt er meer water binnen. Nou ja, alleen natuurlijk door het luik in de kajuit, maar dat wisten we. Straks maar weer Killing kijken. Morgen te water.