Naar Guernsey

Zaterdag de 22ste gingen we de zee op naar Cherbourg. Prachtig zonnig weer met een prettige wind uit het oosten. Ruime wind dus. We voeren eindelijk weer eens lekker onder zeil. Tussen de 6 en 7 knoop gingen we en dat schoot goed op en dat mag ook wel want Cherbourg ligt 100 mijl verder. Je moet daar in het kanaal een scheepvaartroute voor grote schepen oversteken, maar omdat het geen officiele shippinglane is hoef je dat daar niet haaks te doen. We besloten dan ook om diagonaal via de, voor ons, kortste weg over te steken. Dat werd onmiddellijk afgestraft. Mist. Toch maar de koers verlegd om zo snel mogelijk uit de route te komen. Al met al duurt het dan toch nog uren voor je overgestoken bent want het hele gedoe is tussen de 10 en 15 mijl breed. Best spannend. Af en toe zag je een schim opdoemen en passeren. Gelukkig voor ons keken ze allemaal goed uit, want er gebeurde niets. Een paar uur later was alle mist opeens verdwenen. Na deze oversteek was het pal voor de wind naar Cherbourg. Het was inmiddels donker geworden en toen ik na een tukje Bert kwam aflossen zat de boel weer helemaal dicht. Goed opletten en doorvaren. Veel keus heb je niet.
Het zeilen ging overigens prima. Grootzeil uit en de fok aan de andere kant uitgeboomd liepen we nog steeds boven de 6 knoop. In de buurt van Cherbourg bleek dat het tij gunstig voor ons zou zijn als we wilden doorvaren naar Guernsey, zo'n 45 mijl verder. Dat hebben we gedaan en geweten. Om die tijd draaide de stroom tegen en ontstonden er zulke chaotische rotgolven dat je continu heen en weer geslingerd werd. Dit duurde tot Cap la Hague op de hoek van Frankrijk. Daar draaiden we, nog steeds ingepakt in de mist, de race van Alderney in, waar we de stroom weer mee kregen. Het stroomt daar zo hard dat je er niet tegen in kunt varen. Het was nu weer licht geworden en het zag er uit, dat als de mist er niet geweest was het een prachtige dag zou zijn. We voeren geheel op de GPS verder geriefelijk naar Guernsey. Alleen de laatste mijlen weer even op de motor omdat de wind wegviel. Het was zo mistig dat we de havenhoofden pas zagen toen we er tussen lagen. Gek genoeg was er in de haven zelf van mist niets te merken. We legden aan aan de wachtsteiger omdat het water nog te laag was om de marina in te varen. Daar hadden we nog een paar uur tijd om wat slaap in te halen voor we de boot definitief naar binnen konden varen. Tot zo ver.
Peter