Sagres

Zaterdag 19 juni: vertrek uit Sines. Weer de grote Atlantische Oceaan op. Weer noordenwind, kracht 4, later 5, ruime wind. We voeren op de genua en de bezaan. Het is hier zo met de winden: in de ochtend rustig tot een uur of 12. Dan steekt er een windje op. Later komt er meer wind, soms zelfs stormachtig. Vaak blijft die 's avonds ook nog staan. 's Nachts dan (meestal) weer wat rustiger. Ik was op een gegeven ogenblik binnen. Peter riep dat er dolfijnen waren. Toen ik kwam kijken waren ze helaas weg. Niet weer gezien. Ze waren het applaus en het kopstem-kwieken zat. We gaan nu naar Sagres. Helemaal zuid Portugal. Om de hoge kliffen heen (prachtig trouwens: hoog, kleurrijk, imposant) naar een baai voor anker. Toen we in de baai lagen (zo tegen een uur of 7 in de avond), begon het toch te waaien. Echt een storm. De eerste keer hield het anker niet. Iets dichter bij de kant gaan liggen. Peter bleef het goed in de gaten houden, de wind hield aan. Ook de hele nacht bleef de harde wind loeien. Er werd enorm aan de boot gerukt en we hoorden voortdurend het geknak van de ankerketting. Volgens Peter een goed teken: de boot zit nog vast aan anker en ketting. Zo midden in de nacht is het wel wat luguber. Die harde wind, een grote halfronde heel hoge muur van rotsen om je heen, de lawaaierige branding tegen die rotsen aan. Luguber en mooi, puur natuur, ruw, wreed. We lagen vrij dicht aan de kant, aan hogerwal. Geen last van golven. Wat dat betreft lagen we heel goed. Er werd aleen wat teveel aan de boot gerukt. De volgende dag(zondag 20-6) luwde de wind iets maar later trok hij weer aan, weer stormachtig. Het waaide zo hard dat we geen kans zagen met de bijboot naar de kant te gaan. We konden ook niet in de zon zitten. Het waaide te hard en de wind was behoorlijk fris. We hadden ook niet veel zin verder te gaan. We wisten nu dat het anker goed hield. Dan maar geruk aan de boot op de koop toe nemen. We beginnen ook te vermoeden dat het hier een enorm tochtgat is ivm eindpunt hoge kliffen. Later hoorden we van iemand, elders, dat het hier altijd hard waait. De volgende dag, maandag 21 juni bleek een veel aardiger dag. Weinig wind, zon, goede temperatuur. Naar de kant met de bijboot. Op de hoge kliffen hadden we al iets zien staan. Een groot fort en een vuurtoren. Moesten we toch even heen. Prachtig. Het fort was niet heel bijzonders maar daarachter kon je langs de kliffen wandelen. Prachtig hoog boven de oceaan. We zagen de boot in de baai liggen. Daarna naar het cetrum gewandeld. Klein. Op terras gezeten (naast 2 andere Nederlanders). De man van dat stel had altijd op de grote vaart gezeten en voer veel langs Portugal. Nu wilde hij de kliffen van de andere kant zien. Niet er tegenaan kijken vanaf zee maar erop zijn. Dat vind ik ook altijd zo leuk: vanaf zee zijn de kliffen imposant, hoog, grillig. Erop staand zie je het grote water onder je, de hoge golven die tegen die machtige rotsen aan beuken. Geweldig. De natuur overweldigt hier.
Foto's komen later. Daar heb ik Peter voor nodig en die haalt even kaas nu.