Sant Antoni, Ibiza

Na het prachtige Alicante gingen we dinsdag 27 juli naar Vilajoyosa. Heel even konden we zeilen. Later was de wind weer weg. Het was niet ver. Kwart over 11 waren we weggegaan uit Alicante en een uur of 3 waren we in de haven. Alhoewel er onderweg geen wind was, stond er wel een vervelende deining. Dat is hier vaak zo: geen wind, wel vervelende deining die wel overal vandaan lijkt te komen. De golven volgen kort op elkaar. Het lijkt het IJsselmeer wel. Om een uur of 5 ging Peter naar de parkeerplek bij de haven. Daar haalde hij Ruurd en Lieneke op. We hadden onze ´bimini´ gezet met handoeken en badlakens aan alle kanten erlangs hangend. Enige schaduw is nodig met 4 mensen in de kuip. Het was erg gezellig. Tot een uur of 9 zaten we in de kuip achter onze badlakens. Daarna kwam er koelere lucht en durfden we de kant op te gaan om iets te gaan eten. We vonden een leuke plek bij de haven en aten er heerlijke tapas. Lieneke spreekt vloeiend Spaans. Toch handig. Ze spreekt trouwens 5 talen vloeiend. Bijzonder handig. Ze hebben veel zin om straks (per 1 sept) naar Costa Rica te gaan. Het is daar in de winter ook warmer. Ruurd vindt het in Spanje te koud in de winter. We hebben afgesproken niet weer 12 jaar te wachten met het maken van een afspraak en we gaan dus snel eens in Costa Rica kijken (met vliegtuig). We hadden al gezien dat er een feest aan de gang was. Lieneke vertelde dat het de herdenking is van de Christenen die de Moren hebben verslagen in een ver verleden. Dat hebben we geweten. De hele nacht door waren er constant zeer harde knallen te horen (dichtbij) begeleid door geschreeuw. Ze zijn er nog steeds wel HEEL ERG BLIJ mee die Moren te hebben verslagen. Wij wensten dat dat nooit was gebeurd, dan hadden wij een betere nachtrust gehad. Ik sliep nog wel wat maar Peter helemaal niet.

Woensdag 28 juli tegen half 12 in de middag vertrokken we weer. Langs Benidorm met de wolkenkrabbers. Lieneke vertelde ook dat jaren terug de bouwvergunningen heel makkelijk te krijgen waren. Er werd nergens naar gekeken. Als je wilde kon je er ook wel wat kopen. Dat staat nu allemaal hier superlelijk te zijn aan de kust. Oud Benidorm moet mooi zijn. De grote flats zijn allemaal rondom dat oude Benidorm gebouwd. Kijk allemaal mooie inside information van Lieneke en Ruurd. We probeerden te ankeren bij Altea in een mooie baai. We hebben er wel even gezwommen maar zijn daarna naar de haven van Altea gegaan. Er stond teveel swell in de baai (deining). Zo gek, de hele dag geen wind. Ook dat vinden we zo jammer: in de pilots staan deze plekken aangegeven als zeer goede ankerplaatsen. Ze zijn vergeten erbij te zetten dat je een uitslag van 45 graden naar bakboordzijde, direct gevolgd door een uitslag van 50 graden naar stuurboordzijde, op de koop toe moet nemen. Dat gebeurt dan natuurlijk niet 1 keer maar gaat constant door. Tot nu toe hebben we 2 goede ankerplekken gehad, zonder swell. Maar goed, achteraf mooi dat hier zoveel swell was want we gingen naar de haven van Altea en WIE troffen we daar???? De Zweden. Die kennen jullie nog niet maar ik zal hen introduceren. In Barbate (nog voor Gibraltar) lagen we in de haven naast 3 Zweden (2 vrouwen en 1 man). We spraken met hen. Ook zij zouden de volgende dag naar Gibraltar gaan. Ze waren erg sympathiek. De volgende dag waren ze eerder weg dan wij. Maar in Gibraltar zagen we hen weer. We hebben toen alleen naar hen gezwaaid. Zij lagen helemaal in het begin van de haven en wij achteraan. Veel later waren we in Almerimar. peter en ik zaten daar op een avond te eten op het terras. Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek iemand die op die Zweedse man leek. Ik riep ´de Zweed´ tegen Peter. Peter draait zich snel om en steekt z´n hand op en roept iets maar hij was al weg. Later zagen we hun boot liggen maar hen zagen we in Almerimar niet meer. We spraken erover dat je sympathie krijgt voor bepaalde mensen onderweg. Soms maak je even een praatje en soms is dat genoeg. Een andere keer zou je het erg leuk vinden om mensen langer te zien/te spreken. Nou dat gebeurde nu. In Altea ging Peter naar de havenmeester en hij liep hen tegen het lijf. Ze spraken even maar Peter heeft gevraagd of ze een half uur later iets wilden komen drinken op de boot. Kalle en Riley. Hij uit Zweden,31 jaar. Zij uit Canada, 28 jaar. Ik vroeg waar hij zijn tweede vrouw had gelaten. Dat bleek zijn moeder te zijn maar die was nu terug naar Zweden. Onderweg hadden Peter en ik ons dikwijls afgevraagd:´waar zouden de Zweden nu zijn´? Of ik zei: ´misschien kennen ze Kok wel´ (is net verhuisd naar Zweden). Of: ´misschien wonen ze wel daar en daar´ ( en dan noemden we de plaatsen in Zweden op waar wij vorig jaar geweest zijn). Het bleek dat Kalle inderdaad vanaf waar hij woont uitzicht heeft op Öland (waar wij waren). Het was heel erg gezellig. Zij vliegen zondag 1 aug. terug om te werken. Ze komen 29 aug weer naar Altea om de boot op te halen en verder te varen naar Rome (is het doel).

Donderdag 29 juli huurden we een auto (Kalle en Riley hadden dat laatst ook gedaan in Almerimar. Op de toppen van de bergen ligt daar sneeuw. Dat had ik onderweg wel gezien maar Peter meende dat dat gewoon de kleur van de toppen was. Nee dus: sneeuw. Kalle en Riley hebben geprobeerd met de auto bij de sneeuw te komen maar dat is hen niet gelukt). Zo kwamen we op het idee dit ook maar eens te doen. Auto met airco, een Ka´tje. Leuk. We gingen naar de watervallen, reden daarna door de bergen (prachtig, zo groot, zo imposant), kwamen bij een stuwmeer uit, zaten op een terras, probeerden naar een kasteel te klimmen maar dat was helaas niet mogelijk, liepen rond in een stil slaperig dorpje waar we naar de begraafplaats klommen op een heuvel maar daar konden we niet bij. Het was een hele oude begraafplaats (ik klom ergens over een muur en kon zodoende toch wat zien). De plek was afgesloten en alles was overwoekerd. Je kon wel zien dat er daar graven waren geweest. Op het laatst gingen we naar de supermercado (de favoriete van Peter hier is de Mercadona. In die winkels draaien ze steeds een reclameslogan: ´Mercadona, Mer-ca-do-ho-naaaaa´. Peter zingt dit nu de hele dag) Hier sloegen we veeeeel in. Meestal moeten we een eind lopen en sjouwen met het spul. Nu konden we mooi alles in de auto vervoeren. Fijne dag. Prachtige autorit.

Vrijdag 30 juli: We willen morgen wel naar de Balearen maar waar zijn goede ankerplekken? Nergens konden we een pilot krijgen. Misschien weet Kalle meer of heeft hij over goede ankerplekken gehoord. We gaan vragen. Hij heeft een programma waarin ankerplekken staan aangegeven. We krijgen een kopie op schijf en vanmiddag komt hij het programma wel even op de computer installeren. We krijgen koffie. ´s Middags komen ze weer bij ons langs. Het programma is geinstalleerd en we zitten nog gezellig te kletsen. We beseffen dat we honger krijgen. Het is dan half 10. We eten tegenwoordig altijd zo laat. Zo gaat dat hier. We besluiten met z´n vieren ergens te gaan eten. Ik ga nog snel douchen en dan gaan we naar El patio. We bestellen voorgerechten tapas. Echte tapas hebben ze niet, dus doen we het van voorgerechten. Kalle is gek op jamon (ham). Hij bestelt dat twee keer. Iedereen eet ervan mee. Volgens hem past de fles wijn waar we allemaal van drinken, er prima bij. Je moet eerst een hapje ham nemen en dan wegspoelen met wijn. Het is inderdaad erg lekker. Nieuw idee voor Esther en Anywine?? Het wordt een heel erg gezellige avond. Ze werken beide in de radiation protection maar Kalle weet ook alles over beren, kakkerlakken, haaien, andere beesten, andere dingen, wijn en spijs, wat zo ter tafel komt. Hij heeft overal wel ideeen over of hij heeft erover gehoord. En hij is erg grappig. Riley is wat rustiger maar moet vaak lachen om hem. Het is een leuk stel.

Zaterdag 31 juli: Ik ga nog even een was doen. Hier is tenslotte een wasmaschine. Peter loopt naar de Freedom (zo heet de boot van Kalle en Riley). We gaan straks weg, naar de Balearen, Ibiza eerst maar. Dat is het dichtst bij. Later halen wij ons wasgoed op en zij willen een was gaan draaien. We nemen afscheid van Kalle en Riley bij het toiletgebouw. Jammer, erg jammer dat we niet nog wat langer met deze mensen kunnen optrekken. We zeggen: ´tot in Rome´. Dat zal dan ergens in sept. zijn. Kalle weet een plaats in Rome waar de boot in de winterstalling kan tegen een redelijke prijs. Zij komen dus 29 aug. terug. Dan hebben ze nog 14 dagen tijd om in Rome te komen (wat wel hun doel is). Daarna moet Riley echt terug naar Canada om de wintermaanden te werken. Kalle wil overwinteren in Rome. Kijken of het hen lukt. Wij moeten ook maar zien of het ons lukt daar te komen. Is nog een heel eind. Blijft een leuk idee en een leuk streven. Half 2 a 2 uur varen we weg. We komen langs de Freedom. Ze staan aan dek. Kalle heeft zo´n knijptoeter die veel lawaai maakt. Hij knijpt er hard in, ten afscheid. Zwaaien, zwaaien, tot in Rome............................
Dan begint het. De voorspelling was: geen al te harde winden. Dat valt op zich ook nog wel mee. Kracht 5, hebben we vaker gehad. Alijd goed te doen. We hebben iets minder dan halve wind. Maar hier met die verotte rotgolven. We hakken tegen de golven aan. Soms lijkt en voelt het alsof de boot in de tang wordt genomen tussen 2 golven. een heel raar gevoel. Ik wordt ziek. Later moet ik plassen en nog wat (mijn darmen raken ook overstuur). Ik durf niet op te staan. In liggende positie kan ik het overgeven onderdrukken. Als ik opsta niet meer, dat voel ik. Peter weet een leuke truc. Dat is vaak zo met deze man. Als de nood het hoogst is, weet Peter een leuke of goede truc. Hij vroeg laatst al eens aan mij: ´hebben we met deze boot ooit het bijliggen gedaan´? Nee dus, ik kende het niet. Nu wel, want Peter ging ´bijliggen´ met de boot. Dwars op de golven gaan liggen, fok bak, grootzeil los. De boot beweegt dan nog wel wat maar het is geen vergelijk met wat het was. Eerst was het stuiteren en hakken. Daarmee vergeleken ligt de boot nu doodstil. Ik sta op. Iets apatisch door de zeeziekte. Het voelt alsof ik op een spookschip zit. Ik ben me erg bewust van de stilte, de rust (wat betreft de bewegingen dan he) maar ik hoor ook de wind maar het klinkt zo anders. Dit is HEERLIJK. Ik wil vaker bijliggen. Ik ben ook direct iets minder misselijk. Gewoon omdat de boot niet meer zo stuitert.Ik moet natuurlijk naar de wc. Daar komt ALLES eruit. Ja ik ga jullie niets besparen. Gelukkig is er naast de wc een wasbakje. Daar gooi ik dan maar datgene in wat er aan de voorkant uitkomt. De rest (jullie weten wat) gaat rechtstreeks de wc in. Zo, dat lucht op en we zijn nog steeds in bijlig positie. Ik ga nog maar even liggen en Peter legt de boot weer op koers. Dat voelt vertrouwd, het oude hakken en stuiteren. Toch lijkt het minder erg dan daarvoor. Komt dat nou omdat we even in bijlig positie lagen?? Ik weet zeker dat we dit vaker gaan doen als we zulke golven hebben. Veel later, tegen 1 uur in de nacht, komen we in de luwte van het land en de wind is weg. We gaan dan nog 2 a 3 knopen. We sukkelen even door. Peter slaapt even. Later de motor bij en op naar de ankerplek. Een uur of 3 in de nacht zijn we er. Anker uit, nog wat drinken. Een uur of 4 liggen we in bed.

Nu is het maandag 2 aug. Gisteren uitgeslapen en Peter is later in z´n eentje even met de bijboot naar de kant geweest. Verder hebben we niets gedaan. Heerlijk.
Vandaag hier wat rond gekeken in Sant Antoni (de plaats op Ibiza waar we voor anker liggen). Verhaal schrijven, winkelen. Morgen Ibiza nog wat verder verkennen.

Jaaaaaa. Ben ik weer. Peter zegt dat ik mensen weerzin bezorg. Weerzin om de verhalen te lezen omdat ze zo lang zijn. Sorry. Volgende keer weer korter.Maar ik heb weer iets leuks meegemaakt. Peter haalde me net op met de bijboot (het is nog steeds maandag 2-88). We gingen even eten op de boot en daarna (nu) zou ik hier in het internetcafe dit verhaal afmaken. Maar het moet langer want we beleefden weer wat leuks. Toen Peter me haalde en we terug gingen naar de boot om te eten vertelde hij dat er een Nederlandse boot dichtbij ons ligt. We zien hier niet veel Nederlandse boten, dus dat is bijzonder. Peter had kort met de man van de boot gesproken. We voeren er met de bijboot even langs, maakten een praatje en werden gevraagd om aan bood te komen voor een glas wijn. Direct gedaan. Wat zitten praten over het zeilgebeuren. Zij zeilen ook al heel lang. Hebben het huis verkocht. Wonen soms wel even in Nederland in hun oude woonplaats, tijdelijk in een caravan dan. Ik vroeg waar die oude woonplaats is. SCHAGEN. En als ze in Nederland/ Schagen is, doet ze altijd boodschappen bij de Vomar, naast de school waar ik werk. Leuk. Zo klein he die wereld. Zij zijn jaren geleden naar de rode zee geweest. Sindsdien hebben ze geen last meer van de hitte hier. Vervolgens zijn ze jarenlang op de Middelandse Zee geweest. Daarna eens Oostzee. Dat was een kort avontuur voor hen: veel te koud. Ze gaan er nooit weer heen. Grappig, voor ons is het andersom. Zij bleven ook wel in de wintermaanden hier en gingen dan fietsen en wandelen. In de maanden juli en augustus is dat hier niet te doen volgens hen. Ja, dat hadden wij ook al gemerkt. Er blijven altijd mensen die zeggen: ´Wij liepen wel in de hitte van 40 graden met 6 flessen water onder de arm door de dorpen rondom de Middelandse Zee. Onze 3 of 4 ukkepukken erachteraan. Ook allemaal 2 liter onder de kleine armpjes´. Volgende keer Peter, dus korter. Daarna ik waarschijnlijk weer en ook korter. Its a promise. Dus blijf lezen. Groet..