Roccella Ionica

Zaterdag 30-7 waren we nog in Siracusa en ik had het vorige verhaal gemaakt in een internetcafe. Daarna gingen we terug met de bijboot en dat was een hele onderneming. Het was erg stevig gaan waaien en we konden met de dingy nauwelijks, tegen de golven in, bij de boot komen. De dingy schommelde behoorlijk heen en weer. Op zich niet erg alleen hadden we spullen bij ons die beter niet nat kunnen worden. Verpakt in plastic tassen en zoveel mogelijk onder shirt en jurk houdend, lukte het de spullen droog aan boord te krijgen. Zelf waren we kletsnat.

's Avonds was de wind behoorlijk afgenomen en we gaan de mooie oude stad Siracusa 'by night' bekijken. Overal hebben verkopers hun waar nog uitgestald en het is er gezellig en levendig. Er zijn veel mensen op de been. Op het grote plein vertoont een jongleur zijn kunsten. Hij schijnt ook grappig te zijn. Wij verstaan er niets van maar om ons heen lachen de mensen. Iemand anders laat een marionet dingen doen. Op zich knap gedaan. Het is een heerlijk warme avond. We lopen door de kleine donkere straatjes. Je waant je echt ver terug in de tijd in deze kleine smalle kronkelige steegjes met oude hoge huizen eraan en oud plaveisel. Soms zijn er mensen in de straatjes, andere straatjes zijn leeg. Dan lopen Peter en ik samen door zo'n oud smal steegje. Komt ons daar iemand tegemoed? Loert hij naar ons? Heeft hij iets in de zin? Je kunt je indenken -deze sfeer, deze setting- dat er zich iets gaat voordoen. Er hangt geheimzinnigheid in de lucht. Prachtige scene voor een film. Ik wil de regisseur wel zijn. De tegenligger heeft ons genaderd. Hij kijkt beurtelings naar Peter en mij. We passeren dicht langs elkaar. Het straatje is smal. Blikkert daar iets???? Hij kijkt nog eens en zonder groet of glimlach verdwijnt hij in het donker. Wij vervolgen het straatje omhoog, zich iets verwijdend, een kronkelige bocht naar rechts makend en weer smaller wordend. Het kleine straatje eindigt en een grotere dwarsstraat waar weer meer mensen zijn, waar weer stemmen te horen zijn. Pffffff, scene voorbij. Er is gelukkig niets gebeurd. We lopen door een prachtig park met enorme bomen met grote luchtwortels. Er zijn nog vogels aan het zingen. Op een terras drinken we nog wat. Het zit er heerlijk. De kleine ronde plastic tafel wiebelt. Ik zet mijn voeten op de poot.

Zondag 31-7 en maandag 1-8 (Peter- mijn kleine broertje-wordt vandaag 44 jaar. GEFELICITEERD. Niet echt klein meer) blijven we in Siracusa. Eigenlijk wilden we verder maar de wind draait 15 knopen tegen. Niet echt wat om tegenin te varen. Kruisend erheen is ook een optie maar daar hebben we geen zin in. We blijven lekker, dat kan gewoon. We kijken nog weer rond in de oude stad, winkelen, doen boodschappen, lezen en schrijven op de boot, halen met Peter z'n telefoon de nieuwste grib-files op. Dat kan nu met de telefoon (grib-ap) en dat is erg handig. Hoef je niet steeds voor grib-files met de lap-top te zeulen als er aan boord geen verbinding is.

Dinsdag 2-8 gaan we. Richting Catania. Eerst nog wind tegen maar er is beloofd dat die zal draaien. Toch nog ong. 1,5 uur tegenwind met behoorlijk wat swell. Stampen. Niet fijn maar gelukkig duurt het niet lang. Daarna krijgen we de wind half. Ha, dat is beter, fijn zeilen. Ongeveer 3 uur in de middag arriveren we in Catania. We liggen hier in een haven. Peter benut de kans om de boot af te kunnen spuiten. Daarna gaat hij kijken of er ergens een bus naar de Etna gaat. Daar willen we morgen heen. Peter komt verhit en wat kriegel terug. Hij heeft rond gevraagd maar er waren nogal wat mensen die hem niet behoorlijk te woord wilden staan, haast hadden. Soms bleef Peter toch doorvragen en dan werden ze onvriendelijk. Ja, Italie. Het verkeer is hier ook echt afschuwelijk. Ik had daar wel over gehoord maar dan dacht ik: "ach, zal toch wel wat meevaalen". Nee, ze rijden hier echt als idioten. Zelfs als je al op de zebra staat zijn ze toch geneigd hard door te rijden. Hoe anders is dat in Spanje waar ze al stoppen als ze je aan de horizon zien opdoemen voor een zebrapad.Raar rijgedrag maar later zullen we ook Italianen treffen die ons zeer behulpzaam zijn. Niet alles over 1 kam dus.

Woensdag 3-8: bus naar de Etna gevonden, tickets gekocht. We staan te wachten bij de bus. Dan vraagt een man mij in het engels waar ik de bustickets kocht. We horen al snel van elkaar dat we allemaal Nederlanders zijn en gaan over op het Nederlands. Het zijn Willem en Ingeborg Brandenburg uit Ilpendam. Peter vraagt nog of ze hier in een hotel logeren maar nee, ook zij zijn hier met hun boot. Ach ja, we zagen immers nog een Nederlandse vlag in de haven wapperen. Ook zij hebben het plan opgevat vandaag naar de Etna te gaan. We trekken de hele dag samen op en het is erg gezellig. Als we met de bus bij de Etna zijn gaan we verder met de kabelbaan. Daar boven wandelen we omhoog door stof, zwart zand en over lava-sintels totdat we geen zin meer hebben. We kijken bij een bijkrater. Helemaal naar de top gaan we niet. Wel heb je hier een mooi uitzicht op de meestal rokende Etna. We lopen terug naar de kabelbaan. Drinken samen koffie. Dan blijkt de kabelbaan buiten werking te zijn. We staan een tijd in de rij maar gaan later met bussen naar beneden. Een vreselijke hobbelige tocht. Beneden drinken we nog wat en daarna terug met de bus naar de boot. Boven was het 23 a 24 gr. Hier beneden is het weer 33 a 34 gr. Klap in het gezicht. Even opnieuw wennen. 's Avonds komen Willem en Ingeborg bij ons aan boord. We kletsen gezellig met hen. Helaas stopt hier voorlopig het gezamenlijk optrekken. Zij gaan naar Siracusa en wij verder naar Z-Italie. Maar volgend jaar komen ze naar de Griekse eilanden, we zien hen vast en zeker weer.

Donderdag 4-8 zwaaien we Willem en Ingeborg uit. Wij doen nog boodschappen en 's middags vertrekken we. We willen naar Rocella Ionica, het vaste land, Zuid-Italie. Als we weggaan is er bijna geen wind. We sukkelen wat voort op het zeil. We zien heel lang nog de Etna. Mooi, zeker bij zonsondergang. Later komt er een mooi windje, halve wind. Weer even later trekt de wind opeens heel hard aan. Nog steeds half maar we zetten de kleine fok en leggen een rif in het grootzeil. De wind blijft hard doorstaan. Peter draait nog een deel van de fok weg. We schommelen heen en weer want de golven hebben zich aan de wind aangepast. Katabolic?? Harde wind die opeens ontstaat en ong. 2 uur duurt en dan ook opeens verwdijnt. Komt vanaf de bergen. We weten het niet maar later is de wind wel weg. Het wordt even windstil en dan..... ja hoor, draait de wind tegen. Uiteindelijk 13 a 14 knopen tegen. Ik knijp hem. Als die golven zich ook nu aan gaan passen aan de wind tegen, dan wordt het een stamptocht. Ik haaaaaaat stamptochten. Maar merkwaardig genoeg blijven de golven heel rustig. Heel gek. Maar ik ben er heeeeeel blij mee. We hebben veel betere nachttochten gehad. Maar ja, ze kunnen niet allemaal mooi zijn.

De volgende dag, vrijdag 5-8 komen we tegen 11.30 a 12.00 uur aan in Rocella Ionica. Vlak voordat we de haven binnengaan hoor ik een raar geluid bij de motor. Wat is dat nu weer?? We hebben de motor hard nodig want deze ingang bij de haven is lastig door verzanding. Er zijn voor de haveningang een paar zeer ondiepe stukken. Die moet je zien te vermijden. In 2004 is hier vlak voor de haveningang een boot omgeslagen. In de pilot wordt beschreven: er stond een windkracht 5, de kapitein kijkt over z'n rechterschouder en ziet een Malibu-wave op zich afkomen. De boot wordt gepakt door de golf en slaat om. De mast raakt de ondiepe grond en breekt. Ze weten zich in veiligheid te brengen in dieper water en worden later naar binnen geleid door de coastguard. Gelukkig is er nu weinig wind dus een Malibu golf verwachten wij niet. Maar we moeten wel die ondiepten zien te vermijden. In de pilot staat beschreven hoe dat moet en we volgen dat nauwkeurig op. Peter heeft punten in de kaart gezet. Op die punten moeten we blijven om veilig de haven binnen te komen. Ik zit binnen en kijk op de computer of Peter goed stuurt op de punten. We geraken veilig de haven binnen.

Er blijkt een koperen ring te zijn verbrand. Dat veroorzaakte het rare, twitterende geluid bij de motor. Deze koperen ring is de afsluiting van een verstuiver. Lekt dus nu. Is gelukkig te repareren als we maar een nieuwe ring weten te vinden.

De volgende dag, zaterdag 6-8 gaan we op onze fietsjes naar het centrum. We vragen een man naar een Ferrementa (ijzerwinkel) om een nieuwe koperen ring te halen. Hij spreekt geen Engels maar legt in Italiaans met gebaren uit waar we heen moeten.'Sinistra', ah, links. Leuk, zo af en toe pik je een woord op. Later fietsen we terug naar de boot en dan staat er een man aan de andere kant van de weg te zwaaien en te gebaren. Ik kijk achterom, denk dat hij het tegen mensen achter ons heeft. Maar hij roept ons aan. Het is dezelfde man aan wie we vroegen waar de Ferrementa is. Zopas was hij gekleed in korte broek en shirt. Nu heeft hij alleen een korte broek aan. We herkenden hem niet direct. Hij ons wel. Of het gelukt is de Ferrementa te vinden. 'Si si' roepen we en hij steekt z'n duim omhoog. Erg aardig.

Veel Italianen zijn zeer behulpzaam. Meestal spreken ze (hier in ieder geval) weinig of geen Engels maar ze ratelen lekker in het Italiaans en begeleiden hun zinnen met zeer veel gebaren. Ze willen ook wel 3 keer uitleggen waar je moet zijn. Vaak zijn ze erg luidruchtig en heel vaak denk je dat ze ruzie aan het maken zijn. Maar even later hebben ze pret en lachen samen. Het is hun manier van doen. Extra verkeerslessen zijn nodig ennn.... weer al die rotzooi overal. Alles laten ze slingeren. Jammer.

Zaterdagavond zijn we gaan eten in de pizzeria aan de haven. Je kunt hier alleen buiten eten. Binnen zijn geen tafels en stoelen. Maar in deze temperaturen is dat heel goed mogelijk. Er staan heeeel veel tafels en stoelen. We hebben wat zitten tellen en bedacht dat hier wel een kleine 1000 mensen aan het eten zijn. Bijna alle stoelen waren bezet aan de enorme lange tafels op de kade. Het leek of de mensen ook nog op tijd hun eten kregen. Wij wel in ieder geval. Goed georganiseerd.

Nu is het zondag de 7-de augustus en ik zit hier al een tijdje met de lap-top bij de pizzeria waar een wifi-zone is. Ik denk dat ik ga stoppen. Het is weer een lap tekst geworden. Waarschijnlijk trekken we morgen verder. Of dat ook echt zo gaat.......dat lezen jullie de volgende keer.