Preveza

Op maandag 8 september gaan we naar de kant om boodschappen te halen, op een terras koffie te drinken. Terug naar de boot, zwemmen, boodschappen inruimen, lezen, schrijven. Dagelijkse rituelen. ’s Avonds gaan we weer naar de kant en nemen de laptop mee. We plaatsen P. z’n verhaal met foto’s en gaan daarna uit eten in een gezellig straatje. We eten daar vaker en zijn er nu bekend. Hoe de taveerne heet weten we nog steeds niet. Het is heel klein en de naam staat er niet (groot) op maar…..ze hebben er een fantastisch lekkere salade: politiki salad. De rest van het eten is er ook altijd goed. De eigenaars zijn twee goodlooking guys en erg aardig. Als we daar willen gaan eten zeggen we tegen elkaar: “zullen we gaan eten bij ‘de broers van de politieke salade’? “. Dat is voor ons de naam van die taveerne geworden. Daar aangekomen verwelkomen de broers ons hartelijk en het eten smaakt prima. Later terug aan boord is het nog heerlijk weer, we zitten nog een tijd in de kuip. De luchtvochtigheid is eerder op de avond nog laag, dat is erg prettig. Als we later naar bed gaan is het 74%. Geeft niks, we gaan slapen.

Omdat we alweer een tijd hier in de buurt rond varen gaan we vandaag, dinsdag, toch even verder. Naar de baai Ormos Ay. Yannou. Niet ver van Parga. Buiten staat nog wat oude swell van gisteren of van elders waar het hard waaide. We zetten de zeilen en varen halve wind, richting NW naar Yannou. Het wordt een mooie tocht. Een herfsttocht met najaarslicht, kleuren en zelfs geuren (vanaf de kant komt een geur van verbrand hout). In de herfst doen ze dat (vaker). Het doet me erg denken aan de herfstvakanties destijds op Samos en ook Lefkas, eind jaren 90. Dan waren we hier (maar) een week……..in de herfstvakantie. Het beetje wind dat er was, zakt terug naar 3 knopen. Maar later neemt ’t weer toe. De zee bouwt op, aan de wind, overstag. Nu niet direct favoriet bij mij maar goed. Tegen 4 uur, half 5 in de middag komen we in de baai Yannou aan. We liggen voor het kleine strandje. Prachtstrandje waar altijd wel wat mensen zijn maar erg druk is het er nooit. Achter het strand hoge bomen en een kleine uitspanning met stoelen waar je heerlijk in de schaduw kunt zitten. Het ziet er hier paradijselijk uit. De kleur van het water is prachtig blauw. ’s Avonds is het volle maan en de baai wordt schitterend verlicht. Mooie, scherpe contouren van donkere bergen aan de ene kant en belichte bergen met het strand aan de overkant. De dag erna besluiten we een dag te blijven. Eens op het strand kijken en verderop. We zijn hier nog niet aan wal geweest. We roeien naar het strand, kijken rond. Daarachter is een weg die dood loopt op het strand en de bergen. Meestal staan daar aan het eind ook enkele campers. Zo ook nu, zij hebben een prachtplek gevonden. We lopen de weg op omhoog en slaan dan een pad in dat voert naar een bijbaai van onze baai. Het pad gaat naar beneden en komt uit op een ander, nog kleiner strandje. Ook erg mooi. Aan ons strandje bij de boot zagen we hen al vertrekken. Twee oudere mensen in een dinghy met een klein gekleurd zeiltje erop. De roeispanen zijn allebei een roer. Wel vernuftig gemaakt maar ja…….het ziet er wel wat…..apart uit. Als wij bij het nog kleinere strandje aan de bijbaai zitten komen ze daar aan. Ze leggen de boot op de kant en gaan in de zon liggen. Eigenlijk is het strandje dan ook gevuld. Wij zitten op een oude boomstronk, verderop ligt oud hout daar kun je niet liggen (tenzij je eerst dat oude hout weghaalt) en die mensen liggen nog net op een plek waar het kan. Een mooi ministrandje. Wij wensen hen een fijne dag en gaan weer het pad op, omhoog tot de asfaltweg. Daar komen we op nog een mier tegen die een lucifer vervoert. Soms is het leuk om met het hoofd omlaag te lopen. Terug aan boord zetten we nog eens koffie, Peter zwemt, het is een warme dag met nu nog weinig wind. Later zwemmen en snorkelen we samen, ik doe een handwasje en ’s avonds eten we een bonenschotel door Peter klaar gemaakt. Nou ja, eigenlijk is het bonensoep geworden maar het smaakt prima. Gisteravond lag er een boot naast ons nu liggen we hier alleen. Later op de avond in het bijna duister zien we een zeilboot. Die komt naar onze baai gevaren maar gaat in de bijbaai liggen (daar lagen wij ook wel, er past 1 boot in). Soms zie je het ankerlicht van die boot, afhankelijk van hoe de boot ligt door de wind in dat baaitje en wel of niet achter een rots. De avond is frisjes, fleece is welkom. Maar dan is het lekker kuiphangen. De maan komt behoorlijk veel later vanachter de rotsen opdoemen dan gisteravond. Maar uiteindelijk is la luna er dan. Mooooooiiiiii.

We gaan weer een baai verder. De zon schijnt, geen wind, even later bij Parga in de buurt wind uit het ZO, ongeveer 11 knopen, ruim en de snelheid wordt 5 knopen, Genua op, Lakka here we come. We gaan naar Lakka op Paxos. Binnen is het al 27,5 graden. Heet. Boven Paxos rommelt het, het is te horen en te zien, het betrekt. Uit voorzorg voor de zoveelste keer alle luiken maar dicht, regenjassen klaar leggen, handdoeken en kussens binnen. Er valt wat regen maar heel veel is het niet. Als we in Lakka aankomen breekt de zon weer door. De donkere luchten blijven maar de zon heeft even de overhand. We gaan naar de kant om brood en water te halen en vuilnis weg te brengen. Voor ons ligt een Nederlands schip, de Helena. We spreken met de mensen aan boord als we in de dinghy voorbij varen. Zij zeilen hier ook al wat langer rond. We hebben nog meer nodig van de supermarkt maar willen eigenlijk eerst wat eten. Het brood was op en we aten een appel/banaan. Nu is het tegen twee uur en hebben we zin in een stevig stuk brood met kaas. Okay, eerst terug naar de boot, wat eten en dan zien we daarna wel weer. We zijn de kant niet meer op geweest want even later kwam er een bui…. van heel groot formaat. Peter zit buiten, leest en houdt de lucht in de gaten. Het wordt donker, het trekt weer weg, de zon komt meer door, nee de donkere lucht is er weer. Zo gaat dat een tijdje door. Toen we aankwamen had ik de regenjassen weer in de kast gehangen, alle luiken weer open gedaan, alles weer buiten gehangen. Maar we zien dat we alles weer terug moeten draaien naar de eerdere stand, het gaat komen, het wordt te donker en dreigend. Dus luiken weer dicht, jassen klaar, alles binnen. Dan gaat het waaien met al vrij harde vlagen. Peter wil de motor nog van de bijboot afhalen. Vorig jaar tijdens een vreselijke bui in Sivota is de bijboot omgeslagen met motor, die moest daarna gereviseerd worden. Dat proberen we nu te voorkomen. Het lukt om de motor eraf te halen maar het is net op tijd, de windvlagen zijn vreselijk. We keren terug naar de kuip om te schuilen. Ik trek m’n regenjas aan. Peter ziet dat de grote rode stalen boot voor ons, de Maeva Nui, niet goed vast zit en tegen ons aan dreigt te komen. We rennen allebei naar het voordek, ik in regenjas, Peter in shirt. Op de Maeva Nui is 1 man aan boord die achter het roer staat te kijken. Zijn boot komt steeds dichterbij en de windvlagen nemen nog toe in kracht. Het onweert ook, heftig. Vele bliksemflitsen in de lucht. We moeten de boot al afhouden want hij raakt de preekstoel. We roepen dat hij z’n motor moet aanzetten maar hij wijst naar z’n ankerbal. Die ligt toch nog steeds daar dus…….hij bedoelt: mijn anker is niet los. Hij heeft niet in de gaten dat die ankerbal meegaat met zijn krabbende anker. Had ik al gezegd dat het een Fransman is? Nee he, het is een halve gare Fransoos. En hij doet niets, helemaal niets. Hij staat daar maar te kijken. Zijn boot is nu tegen de onze gekomen en hij heeft ook nog een gele bijboot achter z’n boot hangen die aan de andere kant van onze ankerketting terecht komt. Wij duwen en schreeuwen: zet je motor aan maar hij doet NIETS. Het is om gek van te worden. Hij blijft achter z’n roer staan kijken. Inmiddels regent het keihard en de wind is in alle heftigheid toegenomen. Bij elke vlaag slaat zijn boot meer achteruit en omdat er ook golven staan wordt zijn stalen bak opgetild en tegen ons aangegooid door wind en golven. Maar we houden nog steeds behoorlijk af met z’n tweeen. Onze voorplecht is hoog en ik kan niet voldoende kracht zetten om de boot af te houden. Ik stap over de railing en klim bij hem aan boord via een trap die hij daar heeft. Op die manier kan ik onze boot beter afhouden van de zijne, er kan meer kracht gezet worden. Dan hoor ik motorgeronk. Allemensen….hij heeft z’n motor aangezet. Ik bedenk opeens dat wanneer ik langer op zijn boot blijf staan ik met hem mee zal varen naar voren. Hoelang zit ik dan op deze….boot. Nee dat niet. Ik werp mezelf aan de preekstoel en kan met 1 been het dek bereiken. Zo hijsend en krabbelend kom ik weer boven terwijl Peter de boot nog steeds afhoudt want de Fransman heeft dan wel de motor aangezet maar nu weet hij weer niet hoe in de vooruit te geraken. Langzaaaam maaaar zeker…..gaat hij naar voren en dan zit zijn bijboot klem. Die hangt aan de andere kant van onze ankerketting. Het touw van de bijboot kraakt dat het een lieve lust is. Even denk ik dat de rode Franse stalen bak ons anker eruit zal trekken. Dan gaat hij even achteruit, weer vooruit en de gele boot springt over de ankerketting heen met veel lawaai en dansend tegen de Nadia aan maar goed de bijboot is los. Tergend langzaam gaat de boot naar voren. We willen het ding het liefst zo ver mogelijk weg hebben. Dat gebeurt niet maar het ergste gevaar is geweken. Weer schuilen in de kuip en Peter, kletsnat geworden, gaat zich eerst maar eens afdrogen nadat hij even tierend over het dek is gerend uit woede over zo’n stomme actie. Ik heb een bezeerde blauw/paarse kleine teen opgelopen en een dag later ontdek ik vele blauwe vlekken op armen en benen. Je zult het weten dat je in noodweer aan een preekstoel hebt gehangen. Ondertussen slaan er vele bootjes van het anker. Er vaart een motorboot rond met groot vermogen om de bootjes in nood te helpen: duwen en slepen. Het is een schouwspel. Onze grote vriend de Fransoos dreigt nog op een andere boot te varen, komt weer in onze buurt maar nu heeft hij de motor stand-by en als de nood aan de Fransman komt dan doet hij hem toch net op tijd in de vooruit. Dus het gaat goed. Ik ben blij dat wij altijd proberen of ons anker houdt. Ook al is het stralend weer. Nu levert het wat op. Ons anker houdt. We liggen stevig. De bui blijft lang hangen. De heftigheid is eraf maar het blijft regenen en waaien. Als het na een paar uur rustiger wordt haalt de Fransman zijn anker op. Hij moet dit handmatig doen. Hij vaart nog uren in de baai rond om een geschikte plek te vinden. Dan weer ver van ons vandaan (hoera) en dan ligt hij weer vlak voor ons. We zien ook nog dat zijn ankerlier vast komt te zitten. Ach wat sneu nou zeggen we tegen elkaar. Hij is er een tijd zoet mee. En hij is helemaal alleen aan boord. Peter houdt hem in de gaten totdat het donker is en we hebben gezien dat hij een plek heeft gevonden redelijk ver bij ons vandaan. Fijn. We steken wat kaarsen aan en eten uitgebakken smac met salade en gaan niet meer naar de kant. Het is te laat, te nat en we zijn…..moe.

Op vrijdagochtend 12-9 dreigt de lucht weer. Maar na een tijdje klaart het op en wordt het stralend weer. Kijk zo kan het ook. We gaan naar de kant en via internet bestellen we bloemen voor Pernikkel. Morgen gaan ze open. Leuk. Jammer dat we er niet bij kunnen zijn maar we gaan snel kijken zodra we weer terug zijn in NL. Ik blijf nog een tijdje op de kant en Peter gaat terug naar de boot. ’s Avonds doen we onze Lakka wandeling. Een hele mooie route van iets meer dan een uur. Langs leuke huizen, door een bos en over een smal pad naar beneden, uitkomend op de rotsen aan zee, over de rotsen langs de zee, later weer omhoog en via een bospad in de baai terug komen. Dan eten in een fijne taveerne aan de baai. Lekker. Een dag later, zaterdag, gaan we terug naar Yannou. Er is wind en we kunnen goed zeilen. Op het allerlaatst valt de wind weg en gaan we verder op de motor maar dan zijn we er bijna. Het is een bijzonder hete dag geworden. In de baai bij Yannou liggen we te rollen. Niet fijn, neemt later wel wat af. We eten van de Cobb: worstjes en groente: versgesneden paprika, uien, knof en courgette met kruiden en saus. In het donker zien we verderop in de lucht steeds bliksemschichten. Mooi om te zien, gelukkig lijkt het ver weg. We gaan naar bed. Om half 4 in de nacht wordt ik wakker van felle en vele bliksemschichten en…donders. Ook wakkert de wind aan. Meestal is Peter er eerder uit maar hij is nu nog in diepe slaap. Ik sta op om de luiken te sluiten. P. wordt dan toch wakker. Ik moet over hem heen stappen als ik het bed uit wil en ik stap weleens mis of ik sta op een haartje van z’n arm of been of zo. Samen eruit. Er komt wat regen en wind uit de bui maar verder valt het mee. Weer te bed. Later in de nacht gaat P er nog een keer uit omdat hij voelt dat de boot draait (dat heb ik nog nooit gevoeld). De neus draait naar het zuiden. Als wind en swell binnenkomen en het anker zou gaan krabben dan liggen we snel op de rotsen want daar liggen we dichtbij. Peter, de kapitein van het schip zit een tijdlang in de kuip wacht te houden. Het gaat goed, er komt geen wind en geen swell en dan duikt hij voor de derde keer deze nacht weer zijn warme nestje in (warm gehouden door mij).

Voordat we zondag 14 september vertrekken uit Yannou voeren we wat brood aan de vissen. Het is leuk om te zien hoe gretig ze het wegsnaaien. Er zijn heel veel vissen hier. We gaan terug naar Preveza. Geen wind en die gaat ook niet komen. De hele tocht op de motor. Jammer, een stukje zeilen zou mooi zijn geweest. Het is weer een warm dagje met later wederom dreigende luchten. Peter baalt behoorlijk. Hij had zo mooi en goed en driftig het grootzeil gehesen en dan staat het even later zo te klapperen dat hij het weer laat zakken. Hij zeeeheeeegt dat hij genoeg van het zeilen heeft en dat er hier toch nooit de voorspelde wind staat en dat het nooit fijn zeilen is. Goh. De dreigende luchten breiden zich uit. Boven ons blijft de zon schijnen, de rest van de dag. Tegen 2 uur zijn we in Preveza. ’s Avonds naar de kant, stukje lopen en daarna zitten bij Metropolis cafe voor een ouzo en wijn.