Preveza

Nog even terug in de tijd. Terug naar de week dat Peter ging zeilen met zijn zeilmannengroep en ik met vriendinnen in een appartement in Sivota (zuid Lefkas) was. Bob, Jaap, Coen, Bert en Harry zijn er om een uur of 9 in de ochtend op zaterdag 20-9. We drinken koffie bij Cleopatra en dan brengt Peter de mannen in de dinghy aan boord. Twee ladingen mangewicht en bagage. Zwaaien, dagdag en weg ben ik in de auto. Boodschappen halen en dat samen met mijn bagage alvast naar Sivota brengen (ongeveer een uur rijden). Janet, Leone en Yvonne komen vanavond even na 7 uur aan in Preveza. Als mijn spullen en boodschappen daar alvast zijn, is er straks meer plek voor ons en hun bagage in de auto. In Sivota ontmoet ik Abraham (eigenaar vh appartementencomplex). Hij helpt mee de boodschappen naar boven te dragen en hij vraagt mij op de koffie. Ja lekker. Nog even douchen en het is alweer tijd om terug te rijden naar Preveza. Het is een hartelijk weerzien na zo’n lange tijd. Helaas kon Esther niet mee maar ze gaf ons haar evenbeeldpopje (ooit eens gekregen van de Sint) en zo kan ze toch meedoen. Gevieren stappen we in de auto en al pratend rijden we richting Lefkada. Het is al donker buiten en opeens is er een grote klap. We zijn door een diep gat gereden. Ach niets aan de hand, dat is Peter en mij ook eens overkomen. Na de brug bij Lefkada horen we een raar geluid. Auto aan de kant, kijken, ja lekke band. Er lopen net, hoe is het mogelijk, een man en vrouw langs die komen kijken wat er aan de hand is. Beide van Griekse komaf, nu hier op vakantie, wonend in Australie. Ze spreken Grieks. Zij belt een monteur. Die komt vrijwel direct, helpt ons met de thuiskomer en wijst ons waar z’n garage is. Kunnen we maandag nog even langs komen ivm een andere band, mochten we dat hier willen doen. Geweldig, wat een service. Het is laat geworden en we zijn hongerig. Aan de boulevard in Lefkada vinden we een leuk terras waar het eten heerlijk smaakt. De week begint goed. Highlights van de rest van de week: op maandagavond komen de mannen al zeilend naar Sivota. Dus gaan we ’s avonds met z’n allen uit eten. Het is erg gezellig. In de taveerne aan het eind van de baai nemen we later nog een afzakkertje. Er zijn Italianen met gitaren en Janet en ik zingen nog “he Jude” mee bij hen. Er ligt ook een groot motorjacht. Eigenlijk wil Janet daar wel eens gaan kijken. We staan op de loopplank maar de bewaker houdt ons tegen. Nee, nee dat is echt niet mogelijk. Er is een groot gezelschap aan boord en die willen niet gestoord worden. Maar wie zijn dat dan? Nee, nee dat kan hij niet zeggen. Maar heel even een glimpje dan?? Nee, jammer. Maar wij zijn speechtherapists. Zijn er daar in die groep wellicht mensen die spraakles nodig hebben? Wij helpen graag. De bewaker moet nu wel heel erg lachen maar we komen niet binnen. Nou ja, op die loopplank staan was al heel leuk. We hebben heerlijke strandmiddagen, zoeken ons rot naar Leone’s kleine tasje dat ze ergens heeft laten liggen met haar mobiel erin. Na uren zoeken blijkt het toch in de rugzak te zitten in een onnozel vak waar je nooit iets in stopt. Bezichtigen we hier en daar wat en er is een regenmiddag maar daar weten we raad mee: even slapen en daarna nekmassage en/of heerlijke gezichtsmassage door Yvonne die, by the way, ook schoonheidsspecialiste is, inleiding hapto door Janet, lekker eten. Kortom, allemaal dingen die aangenaam zijn. In deze week bedenken we een variant op “ren je rot”. Elke dag bespreken we weer wie mogelijk winnaar van de dag kan worden, wie geschikt is om mee te doen aan dit programma, hoe we John de Mol hiervoor warm kunnen maken, hoe het eruit zou kunnen gaan zien (niet alles kan even goed in beeld gebracht worden), wat zijn de testonderdelen en de begintune. Maar na korte tijd zijn we het eens over de begintune: “laat het gaan, laat het vallen laat het los”. Op vrijdagavond dansen we nog met Abraham in de Trocolobar. Zo hebben we een enorm gevarieerde week waarin ook Esther onze poppenvriendin goed aan haar trekken komt. Af en toe sturen we een foto via de whapp en zo geniet ze mee.

En opeens ben ik dan weer op de boot. Mannen naar huis, vrouwen naar huis. Ook Peter had een zeer gezellige en leuke week met de Coen, Harry, Bob, Bert en Jaap. Hier en daar was iets meer wind of wat minder regen ook goed geweest maar al met al een prima vaarweekje.

Zondag 28-9 blijven we nog in de Marina van Preveza stad liggen. Even bijkomen en de koffer aan boord weer uitpakken (ik dan). Maandags brengen we veel naar de laundry, halen de spullen terug uit de storage bij onze haven (Ionion marine, dat spul moet toch weer aan boord), zetten de auto terug in de haven, douchen daar direct dan ook, halen boodschappen, halen de wassen en hangen het aan de railing en later op dag verhuizen we nog naar de baai. Ja dat is veel voor 1 dag. De dag erop maken we de wandeling naar het fort nog een keer. Laatst deden we dat in het donker, nu bij licht. Kunnen we het oude fort wat beter zien. Heel oud is het niet maar wel leuk om te bekijken. Door het bos met de eucalyptusbomen waar het altijd weer aan de sauna doet denken, deels langs het strand, het fort bekijken, op de muren klimmen, verder langs een nieuwe wijk, langs gebouwen die nog niet af zijn, Europese projecten sinds 2007. En dan is daar opeens nog een haven. Ook niet af, nu liggen er locale vissersboten. Gelijk hebben ze. Nadat we even in die haven zijn wezen kijken lopen we het bos ernaast in. De hele tijd is er een vrouw met een fiets aan de hand die ons in de gaten houdt. Dan weer lijkt ze van ons weg te lopen, dan weer komt ze terug, komt zelfs op ons af, stopt halverwege. Wat is dit? Peter probeert al een tijdje achter een boom te komen ivm hoge nood maar het lukt niet, de vrouw zit ons op de hielen. Dan op afstand roept ze iets ih grieks. Ik loop naar haar toe en vraag of ze Engels spreekt, little. Ze gebaart en met het little Engels begrijpen we dat er op het eind van dit bospad een hek staat. Het loopt dood. De weg naar de stad is daar wijst ze. Ze denkt dat we de weg kwijt zijn en komt helpen. Heel aardig bedoeld. We bedanken hartelijk, daarna fietst ze echt weg en P. kan z’n gang gaan.

De dag erna gaan we naar Nidri. Laatste keer dit seizoen. Eten bij Apollon, afscheid nemen. Op het terras van Apollon is het al erg stil aan het worden. We worden hartelijk welkom geheten, prima bediend, het eten smaakt goed en ze verwennen ons met een toetje, koffie, ouzo, likeur en een sapje. Alles van het huis. Kuskus, dagdag, goede winter, tot volgend jaar. Blijft leuk om hier te eten. We blijven een dag en wandelen ’s avonds vanaf half 6 onze route door de bergen bij Geni. Deze keer doen we de route andersom, leuke variatie. Tussen 7 uur en half 8 zijn we dan weer aan boord en Peter maakt een heerlijke bonenschotel. We eten in de kuip, het is al donker maar we steken een paar kaarsen aan. Op vrijdag 3 oktober gaan we weer naar Lefkada. Ook daar willen we afscheid nemen van enkele mensen. Eerst naar de garage waar we vorige week twee nieuwe voorbanden kregen na de rit door het gat. Ik kreeg wel een bonnetje mee maar geen nota. Die willen we graag alsnog hebben met de naam vd garage ed erop. Van de vorige keer weet ik dat de man een paar woorden Engels spreekt en aangezien mijn Grieks niet sterk is……heb ik een andere nota als voorbeeld meegenomen. Als hij ons ziet vraagt hij: Problems? Nee maar… met gebaren en engelse steekwoorden snapt hij prima wat ik wil. Kan wel, moment. Hij is druk bezig, sleutelt hier, krikt daar. Dan vraagt hij of we meekomen en wijst op het notablokje en op een nummer. We snappen het niet. Moment zegt hij dan weer. Een klant van hem die staat te wachten wordt op een scootertje weggestuurd. Even later komt die man op de scooter terug met…….een nieuw notablok in z’n handen. Hij schrijft alles op voor ons en klaar is het. Fijn, ook weer zo’n leuke service. Klant wordt erop uit gestuurd om bij de kantoorboekhandel een nieuw notablok te halen. Dan lopen we naar Metronix, langs Dieter, Dimitri en Jorgo. Zijn blij verrast ons weer te zien. Hebben gezien dat we een leuke week hebben gehad in het appartement (foto’s op FB) en zowel Dieter als Dimitri vindt het erg jammer dat al mijn vriendinnen (die zien er zo goed uit) getrouwd zijn. Volgens Jorgo (zelf net getrouwd) hoeft dat helemaal geen probleem te zijn. D en D zullen nog een nieuwe navtex plaatsen in de boot maar het ding is nog niet uit Engeland aangekomen. Ach we hebben het nu toch niet meer nodig, komt volgend voorjaar wel. Ook hier hartelijk afscheid met merry Christmas, happy Halloween, en fijne Sinterklaas zeggen wij. ’s Avonds gaan we naar het terras van Dimitra ook om afscheid te nemen. We zitten er genoeglijk alhoewel een stuk frisser dan eerder dit jaar maar we hebben een trui mee. Nadat we er wat gegeten en gedronken hebben ook hier kuskus, dagdag en goede winter. Allemaal zulke lieve mensen. Ik verheug me er al op ze volgend jaar weer te zullen ontmoeten.

Zaterdag 4 okt. Gaan we terug naar Preveza. In Nidri haalde Peter de fok, de bezaan en het grootzeil er al af. Ter plekke op de boot opgevouwen en binnen gelegd. Ze zijn lekker droog en er gaat slecht weer aankomen. Maar we kunnen nog even op de genua zeilen met ZO wind. Als vlak voor Preveza de wind aantrekt en NO wordt rollen we de genua weg en zetten de motor aan. Laatste tocht dit seizoen. We ankeren in de grote baai maar daar lig je behoorlijk aan lagerwal met de wind van dit moment. Dan maar terug en bij Ionion voor de deur ankeren. Ik ga naar de kant om in het havenkantoor nog een en ander op de computer te doen. Spreek met Joke van de Double Yo die weer terug is aan boord na 4 a 5 weken NL. Als ik terug ga naar de boot is de wind weg. Ja dan lig je toch weer fijner in de grote baai. Wij weer naar de grote baai. Daar liggen we dan…..helemaal moederziel alleen. Niemand te bekennen. Nog nooit eerder gebeurd. Er liggen hier altijd wel een paar boten voor anker. We halen de genua er nu ook af. Dan naar de kant om een eind te lopen, van de slager namen we vanmiddag vlees mee, we zijn van plan aan boord te gaan eten na de wandel. Maar dat loopt wat anders dan gedacht. Na het wandelen (dan is het ongeveer een uur of 7) hebben we wel zin in een terras (wordt ook ongeveer de laatste keer hier). We strijken neer bij Profil (de eigenaar spreekt een paar woorden Engels en elke keer als hij me ziet wordt ik gekust en omhelst). Zo ook deze keer. Zijn vrouw spreekt goed Engels en ik vertel dat dit onze laatste keer is hier, dit seizoen. We bestellen wijn en er komt een hele grote schaal met hapjes mee. Wauw, dat vlees van de slager moet maar wachten. Als we na een tijdje afrekenen krijgen we een enorme toet. Een grote kom joghurt met dikke zoete fruitstroop erover en twee lepels erin. Eerst denk ik nog 1 hapje te nemen om toch even te proeven maar niet teveel want straks is er nog dat stuk vlees aan boord. De joghurt smaakt zo goed, we eten de kom helemaal leeg. Vol, genoeg, verzadigd. Dat vlees moet nu echt wachten tot morgen. Weer een afscheid achter de rug. We zijn nog niet terug aan boord of het gaat hard waaien. Weer op lagerwal. Geen zin om nog eens te verhuizen in het donker. We hobbelen wel wat maar ach het is niet anders. ’s Nachts slapen we niet goed. Het gaat harder waaien, alles klappert en achterin in het bed voel je het hobbelen sterker. Ik ga op de bank in de kajuit liggen. Is beter. Peter blijft nog in bed maar slaapt niet veel en in de vroege ochtend komt hij ook op de bank liggen. Door het lawaai en gehobbel zijn we ook om 7 uur alweer wakker, zondag 5 oktober. Koffie. Dan begint het vreselijk te regenen. Dat duurt zo de hele ochtend. Tegen een uur of 1 ’s middags zwakt de wind tijdelijk wat af en regent het niet meer zo hard. Snel varen we naar Ionion, waar we op de rede voor anker gaan. Zo dat ligt lekker rustig. Het is 19 graden in de boot. Killig, we nemen een kop soep. De wind is afgenomen, dat blijft een poos zo met van tijd tot tijd stevige regenbuien. We eten dan eindelijk het vlees van de slager, een fantastisch goed gekruide gehaktbal (erbij: salade en warme grote bonen erdoor). We hebben wat slaapgebrek en ik dut, na twee bladzijden lezen, in op de bank. Peter volgt snel. Tegen half 2 worden we wakker en gaan naar bed. Het blijft een heerlijk rustige nacht.

De volgende dag staan we laat op. De lucht ziet er niet onvriendelijk uit. Voor vandaag hebben ze ook veel buien voorspeld maar misschien gaat dat erg meevallen. Gisteren is er veel nat geregend: zeiljassen, broeken, doeken, vesten. We hangen het aan de railing, kan ‘t mooi drogen op deze manier. Nog geen 10 minuten later kijken we buiten in de kuip om ons heen: overal diep diep zwarte luchten. Dat belooft heel weinig goeds. Alle natte rommel weer naar binnen en de luiken dicht. Vanaf ongeveer half 12 in de middag tot 2 uur ’s nachts zijn er onophoudelijk onweersbuien met veel, heel veel regen, slagregens en harde wind. Het houdt niet meer op. Er zijn ook buien van zee, dan komen wind en golven van zee en de zee is hoog. Dat komt binnen bij Ionion. Niet leuk. De lucht is zo diepduister dat het al om 5 uur donker wordt. Er liggen nog drie boten. Van twee ervan gaat het anker krabben. Peter meent dat ons anker ook krabt, dan lijkt dat toch mee te vallen. Later, tegen middernacht (half 12) krabt het wel, we zitten te dicht bij de boot achter ons. P. heeft zn zeilpak nog niet aan maar er moet nu wel direct gehandeld worden. In korte broek, shirt en fleece vest gaat hij in de stromende regen, de loeiharde wind met bliksems overal en rondom achter het roer staan. Op de bliksems volgen vrijwel direct keiharde krakende donders. Lawaai van de wind, van de donders, stromende regen en flitsen overal. Ik kan nog m’n zeiljas aantrekken en haal het anker binnen. Onder mijn jas blote benen, zo weer af te drogen. We varen even rond. Veel goede plekken om te liggen zijn hier niet, vaak is het te diep. Maar we vinden wat en het anker gaat neer. Beetje extra ketting. Peter rilt helemaal. Natte lappen uit, droge aan. Kop soep. Weer later is er veel lawaai bij het anker, alsof anker met ketting opgetild en uitgerukt worden. Het is de duivelsklauw. Het stevige touw van de duivelsklauw is aan flarden getrokken. De klauw zelf is gezonken. Wat een ellende. Gelukkig hebben we een reserve klauw, iets minder mooi maar effectief genoeg. 5 minuten later zit deze erop. Door het regengordijn zie je helemaal niets. Dan tegen een uur of twee lijkt het iets rustiger te worden. Iets……we gaan maar op de banken in de kajuit liggen. Je weet het maar nooit. Misschien moeten we er straks weer uit tijdens een of ander noodsituatie. Omdat er soms geen tijd is om een regenjas aan te trekken, houd ik de hele nacht mijn zeiljack aan. We dutten wel wat vanaf ongeveer half drie. Het constant moeten opletten en alert moeten blijven is even geweken. Pfffff. En morgen………morgen gaan we om 8 uur in de ochtend de kant op. Dat is over 5,5 uur. De boot gaat het water uit. Hoe zou het weer tegen die tijd zijn??? (cliffhanger).