Stefanos

We zijn de volgende dag dus niet vertrokken en de dagen daarna ook niet. Er werden harde winden voorspeld van 30 knopen en meer en daar hadden we geen zin in. We bleven en deden klusjes aan boord en maakten fietstochtjes in de omgeving. 's Avonds klommen we op de zeewering en keken uit over de dan wat koelere maanverlichte golven. Ik haalde de 4 lieren in de kuip uit elkaar, maakte ze schoon in dieselolie en vette ze opnieuw in. Daar was ik ongeveer 3 dagen zoet mee. Later probeerden we in de stad informatie te krijgen over zonnepanelen, maar de betrokken winkels waren maaral gesloten. Op vrijdag 12 augustus vertrekken we dan eindelijk. Het doel is Santa Maria di Leuca op het uiterste zuidoostpuntje van de laars van Italie, ongeveer 130 mijl naar het noordoosten. Er is in het begin weinig wind en we varen op de motor. Later komt er wat wind schuin van voren en kan er gezeild worden. Het gaat prachtig. De wind wordt steeds ruimer en we vervangen de genua door de halfwinder, die op zijn beurt, na enige tijd, weer plaats moet maken voor de spinnaker. Zo zeilen we uren lang geriefelijk voor de wind tot het donker wordt. We halen de spinnaker weg omdat dat in het donker een heel gedoe is. Dat is nauwelijks gebeurd of er steekt een fikse wind op, waarschijnlijk omdat we langs een landpunt varen. We gaan verder met alleen het grootzeil tot na de punt de wind weer minder wordt. We zettten nu alle zeilen weer bij maar de wind laat het verder afweten. We moteren de rest naar Leuca waar we omstreeks het middaguur aankomen. We gaan de kant op. Het plaatsje stelt niet veel voor en de winkels zijn dicht ivm de siesta. Aan de andere kant van de haven lopen 2 evenwijdige trappen monumentaal de berg op. Als we dichterbij komen zien we dat ze een waterval flankeren, die helaas op dit moment droog staat. Toch wel een indrukwekkend geheel. We beklimmen de trappen en komen boven bij een heiligdom, gewijd aan de Madonna di Leuca. Er is een soort mis aan de gang en we loeren wat naar binnen. Een groot deel van de ruimte boven wordt verder ingenomen door een plein met aan de andere kant een grote vuurtoren. Verder nog al wat stalletjes met rommel voor touristen. We lopen in de schemering weer naar beneden, terwijl de vleermuizen om ons heen fladderen. Na voor het eerst sinds tijden weer eens echt gedouched te hebben ga ik vroeg naar bed, want de afgelopen nacht heb ik niet veel geslapen. De volgende dag, zondag, blijkt er een grote markt te zijn langs de boulevard. We drentelen in de bloedhitte langs de kraampjes. Ik koop wat onderbroeken en Metty 2 bikini's. Om een uur of 2 varen we de haven uit om wat verder langs de kust grotten te bekijken, waar overal in de stad reclame voor wordt gemaakt. Als we het anker willen uitgooien begint een man op een andere boot luid te protesteren, zodat we naar hem toevaren om te vragen wat er aan de hand is. Het bleek dat we wilden gaan liggen op de finshlijn van een zeilwedstrijd. We hebben natuurlijk alle begrip en gaan een eindje verderop. Er staat een behoorlijke swell en het kost best wat moeite om de bijboot te lanceren en de motor er aan te hangen. De grotten zijn de moeite waard. Sommige zijn diep genoeg om helemaal in te verdwijnen. Als we er genoeg van hebben gaan we terug naar de haven van Leuca, waar we nu buiten voor anker gaan. Je ligt daar ook prima en de haven was aan de dure kant. Metty wlde graag nog een keer naar de vleermuizen dus gingen we met het bootje naar de kant en beklommen we de trappen nog een keer. Boven op het plein werden voorbereidingen getroffen voor een openluchtconcert en we besloten na het eten terug te gaan om te zien wat dat was. Er bleek een compleet symfonieorkest te zitten en er traden solisten op die aria's uit verschillende opera's zongen. Hoewel we niet echt operaliefhebbers zijn vonden we het prachtig.
Maandagochtend vertrekken we om 6 uur in de ochtend naar Erikousa, een klein eilandje dichtbij, maar voor Corfu. We komen dan in Griekenland en hijsen onderweg het Griekse gastenvlaggetje. De afstand is 60 mijl. Er blijkt de hele dag nauwelijks wind te staan dus bijna de hele tocht gemoterd. Het eilandje blijkt erg aardig. Een mooie grote, redelijk beschutte baai met nog wat bootjes om te ankeren. Het water is zo helder dat je het anker, 6 meter onder water, prima kunt zien. Het is warm. We zwemmen achter de boot om af te koelen, wat goed lukt want het water is verrassend koud. Later eten we macaroni en vallen op de bank in slaap. De volgende morgen eerst op zoek naar een bakker, want het brood is op. Er staan een paar huizen met wat terrasjes en zowaar een klein winkeltje waar ze ook brood verkopen. Na het ontbijt gaan we terug naar de kant en maken een grote wandeling over het eiland. Eerst langs de kust later een beboste berg op via een eindeloze trap en langs de bosrand aan de andere kant van de vallei weer terug. Aan de baaikant bekijken we een antiek molentje op en heuvel. 's Avonds lopen we nog een bergje op naar een klein kapelletje. Het ziet er goed onderhouden uit. De deur is op slot maar de sleutel zit in het slot. Binnen ruikt het naar schimmel maar de heiligdommen zijn intact. De volgende morgen, woensdag vertrekken we richting Ayios Stefanos, aan de oostkust van Corfu. Eerst weinig wind, later een stevige nooroostenwind mee. Omstreeks het middaguur laten we het anker vallen in het kleine baaitje van Stefano. Het ziet er leuk uit. Met begroeide bergen rondom en een klein plaatsje aan het eind. We lopen er wat rond en doen wat boodschappen. Helaas hebben ze ook hier geen bankautomaat. Gelukkig kan je wel met pin betalen. Donderdag maken we een wandeling langs de mooie kust van Corfu. Het is overal begroeid en groen. Veel olijfbomen. Je kunt zowaar in de schaduw wandelen. 's Avonds eten we bij een taveerne op een terras aan het water. Gegrilled vlees. Heel idyllisch. En vandaag, vrijdag gaan we waarschijnlijk verder naar Gouvia om officieel te melden dat we in Griekenland zijn.