Zakynthos

Het is nu 28 juni en we liggen in de haven van Zakynthos. Weer in de haven van Zakynthos. Metty schreef haar laatste verhaal op de ochtend van 21 juni aan de baai van Eufimia. Later die dag, na een soort nasimaaltijd gingen we weer de kant op voor een wandeling. We lopen eerst langs de baai in de richting van een klein kerkhof, dat je vanaf de boot kan zien liggen. Je ligt er prachtig, met een fraai uitzicht over de baai. Ik vond het er wel wat verdacht ruiken, maar volgens Metty waren dat de lelies. Nog een eindje verder, tot we er genoeg van hadden en omkeerden. Toen we weer langs het kerkhofje kwamen brandden er allemaal lichtjes op de graven. Heel stemmig. In het dorp sloegen we een weg in die de berg op liep naar het achterland. Het was inmiddels behoorlijk donker. Het was een aardige weg en we liepen lekker door tot we opeens een soort orkest van bellen hoorden. Echt ontzettend veel verschillende bellen. Het moesten wel geiten zijn, maar het klonk of een stuk of 20 kinderen hard met bellen aan het slaan waren. We konden natuurlijk niets zien . Wel wat geritsel in de struiken. Verder maar weer naar boven, waar we een groot stil huis troffen, geheel in het donker behalve voor een van de ramen een grote verlichte kerstboom. Ook wel een beetje raar. Uiteindelijk, toen de straatverlichting niet verder ging, draaiden we om en liepen terug. Opeens schoot een egeltje voor ons de weg over, en bleef heel stil aan de andere kant zitten. Later, toen we al bijna weer in de bewoonde wereld waren hoorden we zware knerpende voetstappen naast onze weg, een beetje lager. Geschrokken bleven we staan. De voetstappen stopten ook. We probeerden weer een paar stappen en de onbekende liep ook weer. We zijn toen maar snel doorgelopen naar het licht en het dorp. Rare boel daar. Later gaan we nog even op een terrasje zitten met een glaasje wijn en kijken naar het slot van Portugal-Tsjechie.

Vrijdag 22 juni blijven we nog een dag, omdat het zo'n aardig baaitje is. Koffie drinken aan de kant, zwemmen en lezen. Er komt een stel Engelsen langs zwemmen, die in een apartemaent tegenover ons logeren. Ze zijn zeer geinteresseerd in onze manier van rondvaren en blijven een tijd kletsen. O ja, of onze boot nieuw was. Na het avondeten gaan we weer naar de kant en lopen deze keer naar de andere kant van de baai. Minder spannend maar ook leuk. Later gaan we weer in dezelfde kroeg zitten als gisteren voor meer wijn en voetbal. Duitsland-Griekenland. De Grieken maken natuurlijk geen schijn van kans. Aan het tafeltje naast ons komt een stel Engelsen zitten, en jawel, het zijn dezelfde als vanmorgen, nu geheel gekleed. We raken weer in gesprek en gaan bij elkaar zitten. Ze heten Randolph en Linda uit Wales en ze komen al 14 jaar naar Kefalonie. Het is erg gezellig en we blijven tot middernacht zitten.

De volgende morgen vertrekken we vroeg en Linda en Randolph staan ons vanaf hun terras uit te zwaaien. We gaan naar Zakynthos, waar we een ankerplaats hopen te vinden aan de noord-oost kant van het eiland, bij Ay Nicolaos. De wind is er aanvankelijk niet, maar na een tijdje komt er wat uit ZW richting, later draaiend via W naar NW. Het wordt windkracht 5. Bij de geplande ankerplaats wordt het niks. Te weinig ruimte en te diep om te ankeren. Na wat heen en weer varen besluiten we zo'n 10 mijl door te varen naar Zakynthos stad. Daar kunnen we heel gewoon langszij aan de kade liggen, waar we worden opgevangen door een vriendelijke man, met een volstrekt onduidelijke functie. Hij neemt onze papieren mee naar de Portpolice en brengt ze gestempeld weer terug. Verder moeten we hem €15 betalen voor de nacht. Ik vroeg hem of hij de havenmeester was, maar dat was hij niet, maar ze werkten wel heel goed samen, zei hij. We eten de rest van de nasi, waarna Metty wat op de bank blijft relaxen en ik de stad een beetje verken.

Zondag 24 juni. We lopen wat door de stad en proberen oa een watersportwinkel te vinden, waar ik een nieuwe zeillat kan kopen. We zijn er een verloren toen we de laatste keer het grootzeil streken. We weten er zowaar een te lokaliseren. Morgen maar even heen. We lopen wat rond kijken in kerken en eten een ijsje. 's Avonds gaan we weer op pad om de berg achter de stad te beklimmen. Het wordt een prachtige wandeling eerst door de klimmende uitlopers van de stad en later tussen de olijfbomen naar boven. Prachtige uitzichten overal tot het daarvoor te donker wordt. Boven blijkt een oud fort te zijn, dat je zou kunnen bezichtigen als je er overdag zou komen. Wij lopen aan de andere kant een stukje naar beneden en komen bij een stel sprookjesachtige terassen aan de afgrond, met gezellige lampjes en zachte stemmige muziek. We nemen een glaasje wijn. Erg mooi en leuk, maar, zoals later bleek, wel aan de prijs. Maandag willen we ook nog blijven om boodschappen te doen. De was moet nodig gebeuren, en ik moet nog een zeillat hebben. We splitsen ons op. Metty gaat naar de wasserij en ik ga terug naar de zeillattenwinkel. De wasserij is om de hoek, maar mijn winkel is een half uurtje lopen. De was blijkt geen probleem, maar mijn winkel kijkt eens naar mijn plastic zeillat en zegt: dat heb ik alleen in roestvrij staal. Dat was dus niet de bedoeling. Er blijkt desgevraagd nog een winkel te zijn. De brug over en naar links, dan weer een brug over en 100m verder lopen. Goed, na ongeveer een uur lopen en 20 keer de weg vragen, waarbij ik werkelijk alle kanten ben opgestuurd, vind ik de andere winkel. En jawel, alleen in roestvrij staal. Ik geef het op en ga terug nar de boot, waar ik twee te korte stukken zeillat aan elkaar knoop als noodoplossing. Het zit nog steeds. Later gegeten in een klein zijstraatje, waar ons life Griekse muziek werd beloofd. En die kwam. Een van de obers, waarschijnlijk de eigenaar, pakte een gitaar en begon te spelen. Hij zong er prachtig bij, gesteund door een oudere heer die verderop aan een tafeltje zat. Ik denk zijn vader. Later, als de oude verdwenen is krijgt onze muziekant steun van een man, die met een gezelschap aan een andere tafel zit. Hij schijnt ook alle liederen te kennen. Het is erg gezellig. Na nog een klein ommetje gaan we naar bed.

Dinsdag 26 juni vertrekken we naar de baai aan de zuidkant vant het eiland, waar alle schildpadden van de Med hun eieren leggen op het strand. Een groot deel van de baai is verboden gebied, maar in een klein hoekje in het westen mag je nog liggen. De tocht was als gebruikelijk, met eerst weinig wind uit diverse richtingen en later stevige NW wind. We motorden wat en zeilden uiteindelijk mooi tot we aan het eind van de middag te plek waren.
Ankeren was geen probleem. Ruimte genoeg. We gingen liggen aan de voet van een steile helling met een paar mooie huizen erop. Na het zwemmen kwamen we tot niet veel meer dan een pilsje en een hapje franse kazen. We blijven nog lang buiten zitten in de koele avondwind. De volgende morgen lieten we de bijboot te water om de omgeving te bekijken. Voornamelijk taverna's op de kant. En supermarktjes en bakkers. Veel bootverhuur. Je mag in de hele baai niet harder varen dan 6 knopen. Zelden heb ik zoveel speedbootjes zo hard zien varen. Arme schildpadden. Metty heeft intussen een knuffelschildpad aangeschaft. We liepen daarna in de bloedhitte de berg op naast onze boot en genoten boven van een prachtig uitzicht.'s Avonds gingen we in een van de taverna's een klein hapje eten. We konden er op de eerste verdieping buiten zitten. Heerlijk koel en met mooi zicht op de boot. Lekkere giros met plaatselijke wijn. Metty had een vegetarische ovenschotel.

Volgende morgen (vandaag) bleek er een stevige zuidenwind te staan, recht vanuit zee de baai in, en er begon al een aardige deinig te staan. We moesten weg, maar waar naartoe? Het plan was, over te steken naar een plaatsje iets ZO van ons op het vaste land, maar dat was nu tegen de wind in. Omdat er verder niet zoveel alternatieven waren zeilden we terug naar Zakynthos haven, waar we weer door dezelfde vriendelijke onduidelijke man werden opgewacht. We offerden weer €15 en liggen weer ongeveer op dezelfde plek als laatst. Wel een beetje krap. We hielden aan de voor en achterkant zo'n 20 cm. ruimte over tussen ons en de buurboten.