Keri

Donderdag 5 juli: Esther gefeliciteerd he. We gaan het neokastro (het nieuwe kasteel, van ong.1571) in Pilos bekijken. Het is dichtbij, we lopen erheen. We liggen nog in Pilos maar nu in de haven, aan de kade. Er is veel te zien bij het neokastro, er is veel bewaard gebleven. We struinen er lange tijd rond. Het is wel bloedheet tussen de stenen, als het even kan zoeken we een plek in de schaduw. 's Middags zit ik op een terras te internetten (oa het vorige verhaal daar gemaakt). Ik zit er vrij lang omdat ik ook alle mail van de afgelopen dagen beantwoord (en dat is nogal veel). Ik bestel regelmatig iets te drinken (verse jus) want je moet veel drinken in dit klimaat. Er komt ook steeds een groot glas water bij die verse jus. Drink ik ook op. Ik moet dus toch al vrij regelmatig naar de wc. Dan, tegen half 6, moet ik weer heel nodig. P. is op de boot, ik ben bijna klaar met alles en wil dan ook naar de boot. Ik laat de laptop even staan, zoals steeds, neem mijn tas mee naar de wc, doe wat ik moet en ga terug naar mijn plek. Ik zit nog niet of ik moet weer plassen. Dus ga ik weer. Dat gaat zo door tot een keer of zes aan toe. Dan sluit ik snel de laptop af, pak de boel bij elkaar en loop terug naar de boot. Daar moet ik weer. P. heeft inmiddels het eten klaar. Maar ik kan niet eten. Ik moet zo nodig plassen dat ik alleen maar kan bewegen of het allerbeste: op de wc zitten. Maar er komt niets meer want alles is er inmiddels uit. WAT is dit?? Dit had ik nooit eerder. Jaja, een blaasontsteking. Maar in de warmte hier?? Met die idiote bewegingsdrang?? Nooit gehoord dat iemand DAT had. Dus denk je in eerste instantie dat het iets anders met de urinewegen is. P. belt Sieta op (had jij zoiets). Ik bel Janet (Wout had net een niersteen, hoe is dat dan?). Peter stopt me 2 paracetamollen toe. Die dempen in ieder geval de 'ikmoetzoooonodig' prikkel. Dan gaan we toch eerst ons eten maar opeten. P.had een koude maaltijd bereid, altijd handig. Alhoewel.....bij deze temperaturen wordt een koude maaltijd vanzelf warm. Na het eten lopen we een rondje. Als we in bed liggen moet ik weer en weer en weer. Ik probeer op de bank te liggen. Wil ook niet. De rest van de nacht zit ik bijna de hele tijd op de wc. Af en toe probeer ik te zitten of liggen maar dat wil niet. Ik neem nog een paracetamol. Helpt niet. Ik lees op de wc, ik schrijf wat op de wc. Dan is het half 5. Ik ga maar weer wat liggen en val dan in slaap. Een uur later ben ik weer wakker.

Vrijdag 6 juli: Ik ga later nog even in bed liggen en slaap wat. Daarna voelt het beter. We gaan weer naar de ankerplek want in de haven is het zoooo heet en je kunt er niet zwemmen.
Linda en Henry uit Exeter liggen er ook alweer. Zij lagen eergisteren ook in de haven en we hebben hen even opgezocht en daar aan boord wat gedronken omdat we iets wilden weten. We gooien ons anker naast hen uit. Het waait hard. We doen beide iets binnenin de boot maar als Peter even later naar buiten gaat liggen we een heel eind verderop in de baai. Gelukkig is de baai behoorlijk groot. Het anker heeft niet gehouden. Opnieuw het anker uitgooien. Dan liggen we wel vast. De hele dag door ben ik veel op de wc te vinden en de plasjes zien er wat raar uit maar die gekke prikkel is weg. Ook zwemmen we veel en lezen en schrijven. Ik doe zowaar een klein wasje. Pas 's avonds na het eten gaan we met de bijboot naar de kant en lopen daar een eind. De witte stier (met Nifketrekjes) van de vorige keer is nergens meer te zien. Ook wel apart. Terug aan boord is het donker geworden. We doen kaarsjes aan en nemen een glas.

Zaterdag 7 juli: Henry en Linda gaan weer een ankerplekje verderop. Ze komen dichtbij langszij met hun boot om even gedag te zeggen. Leuk. Ik ga weer veel nd wc en die gekke prikkel is terug maar later ook weer weg. Het is wederom een dag met heel veel wind. Tegenwind voor ons want wij willen terug naar Mesolongion ivm over 2 weken naar NL. De boot blijft dan in Mesolongion liggen en wij vliegen dan vanuit Athene.
Maar vandaag gaan we niet weg. Morgen is het wellicht rustiger. De dag is een beetje een herhaling van de dag van gisteren. Lekker relaxed dus. 's Avonds zitten we tot half 1 buiten. Het is heerlijk, wel wat klam maar het is vochtiger.

Zondag 8 juli: We verlaten de prachtige ankerbaai Ormos Navarinou, bij Pilos. Gaan terug naar Kiparissia. We vertrekken om 6 uur in de ochtend. Tegen half 3 in de middag zijn we er. We hebben vrijwel alles op de motor gedaan. Geen wind of wind tegen, wel golven van gisteren maar die namen later wat in hoogte af. Hier is een strandje waar we weer heengaan. Even afkoelen in de zee. Er is ook een douche om het zout van je af te spoelen. Hier zijn veel gipsy's/Roma. Enkele vrouwen doen de was bij de douche. Als wij willen afspoelen zijn ze nog bezig. Wij gebaren dat we er ook bij willen. Dat kan. Terwijl wij ons afspoelen blijven ze mooi om ons heen staan en kijken en praten. Via gebaren en Griekse en Engelse woorden heb ik nog contact met 1 van de vrouwen terwijl ik me afspoel. Hoe ik zo slank blijf. Veel water drinken, (terwijl ik op het stromende water wijs en drinkgebaren maak). Zij: ik eet veel en slaap (ze maakt eet-en slaapgebaren). Ik zeg dat ze moet gaan joggen en ga joggen onder de douche. Ze moeten lachen. Nee, dat vindt ze niks, ze houdt niet van joggen. Later, tegen het einde van de middag, gaan we weer zwemmen. Weer veel Romamoeders en dochters bij de douche. Als wij ons afspoelen staat er zowaar een hele familie rondom ons. Het voelt wat ongemakkelijk maar ze zijn niet onaardig, waarschijnlijk nieuwsgierig en we zijn zo klaar. 's Avonds gaan we uit eten. We vinden een heel leuk restaurantje. Beetje Franse stijl met van Goghreplica's aan de muur en binnen een prachtige vloer en veel openslaande deuren. Ze hebben ook stoelen op straat. We gaan lekker buiten zitten. Het is erg rustig in de plaats. Ook bij dit restaurant. We zijn de enige gasten. Maar we zitten hier erg leuk en het eten smaakt goed. Ik nam vandaag weer enkele paracetamollen want heel goed voelde ik me toch niet.

Maandag 9 juli: Weer vroeg vertrokken, 6 uur. Omdat ik me niet heel goed voel, blijf ik nog iets langer liggen. Als ik opsta heb ik het gevoel van 10 kilo stenen mee te dragen in de onderbuik. Ik krijg een constante pijn rechts in de zij. De vervelende'ikmoetzoooonodig' is er weer en het voelt alsof het daar ergens op barsten staat. Elke stap die ik zet is nu heel vervelend. JAAAA, tijd voor de dokter. Gelukkig zijn we al om half 11 in Katakolon. Er ligt een enorme cruiseboot afgemeerd aan de kade. Ik vraag P. of hij die boot wil oproepen via de marifoon. Zij hebben een dokter aan boord en misschien kan ik daar terecht. Is de kortste klap en lekker dichtbij. P. doet dat maar krijgt het advies (jahaaaa het idee om dit cruiseschip op te roepen was natuurlijk veeeeel te simpel) om het aan de wal te proberen via de 'local' dokter. We scheuren in de bijboot naar de kant. En......lopen daar in de armen van mijn redder. Hier is een haven (wij liggen voor anker, dat kan ook) met havenmeester, Leon. We gaan naar zijn kantoor. Daar loop je tegenaan als je de kant opgaat. Hij staat buiten. Hoort ons aan, belt direct een arts en een taxi. Ik moet wel naar Pirgos, de hoofdstad van de Peloponesos maar met de taxi is dat 10 minuten. Leon, de havenmeester is druk, druk. Hij checked alles en wil ons zo goed mogelijk helpen. Ondertussen is er een man binnen gekomen in het kleine havenkantoortje. Hij wil graag zijn schone was hebben. Leon moet dan, met sleutel, met hem mee om dat te halen. De man lijkt erg op Wout (grappig dat ik die hier tref. Ik met mijn blaas en Wout met zijn niersteen). Leon zegt Wout dat hij maar moet gaan zitten want hij wil slechts zijn was hebben maar dat is nu niet heel belangrijk. Die vrouw moet naar de dokter. Dat eerst. Wout, die toch al niet protesteerde, gaat zitten. We lachen samen nog om Leon omdat hij zoveel haast heeft, druk doet en dingen van tafel slaat. Als hij alles geregeld heeft zeggen wij dat we buiten wel op de taxi gaan wachten. WHY? Hier is airco, wacht hier maar. En wat willen we drinken? Hij heeft water of bier of wijn. We nemen het water. Where are you from? Holland. O maar daar is Leon wel geweest. Hij was 37 jaar lang kapitein op een schip. Hij was in Rotterdan en Amsterdam en Vlissingen. Dan gaat hij met Wout de was halen. Spoedig komt de taxi. Weer zo'n aardige man die ons naar Pirgos rijdt, ons door een kronkelig straatje naar de dokterspraktijk brengt tot de lift aan toe.Where are you from? Holland. Ah, dat is beneden de zeespiegel weet de taxichauffeur. Eerst komen we op de tweede verdieping uit bij een tandarts. Later vinden we de arts op de derde verdieping. De wachtkamer zit vol. Iemand, een man ook patient, zegt ons dat we moeten gaan zitten want dit gaat nog wel even duren. Ik ga tegenover de man zitten. Hij vraagt luid: Where are you from?. Holland. Ah, hij knikt goedkeurend. De oude vrouw naast de man vraagt hem in het Grieks waar we vandaan komen. De man zegt: Holandia. Weer luid. De hele wachtkamer weet nu waar we vandaan komen.
De oude vrouw knikt ook goedkeurend. Gelukkig maar. Naast me zit ook een vrouw. Haar mobiel gaat, die gaat wel 20 keer over. Wonderbaarlijk, de mijne gaat 4 keer en ik ben er altijd te laat bij. Zij kan de mobiel in de tas niet vinden. Uiteindelijk moet alles eruit en dan ziet ze het liggen. Opeens kunnen wij naar de dokter. We krijgen voorrang. Niet slecht. We komen bij de dokter die achter zijn bureau zit en tegenover hem zit een oude man. Blijkbaar doet hij 2 patienten tegelijk. Zijn vrouw tevens assistente is ook in de kleine ruimte en ik heb Peter mee. Met zn vijven zijn we daar. De oude man zit en kijkt nieuwsgierig naar ons. De dokter spreekt geen woord engels. Zijn vrouw vraagt mij dingen in het engels. Maar haar engels is niet heel goed. Ze vraagt wat ik at. Oo,oo, ze denkt dat ik diarree heb. Ze brengt ons naar de onderzoekskamer ernaast (ook een kleine ruimte) en laat de tussendeur open. Dan gaat ze terug naar haar man, de dokter, met nog steeds de oude man, die naar ons in de onderzoeksruimte kijkt, tegenover zich. Dan krijg ik een mobiel in de handen gedrukt. Dat is mijn zoon aan de andere kant van de lijn. Hij woont in London en spreekt goed Engels. Vertel maar aan hem wat er aan de hand is. Hij zal het dan weer in het Grieks aan zijn vader en moeder zeggen. Grappig. Okay, dan sturen we de diagnose zelf maar een bepaalde kant op. Volgens mij klopt die aardig en ik wil heel graag een kuurtje. De jongen begrijpt het en ik geef zoonlief weer aan moeder. Dan komt de arts en onderzoekt me. Bloeddruk, longen en.....hij drukt op de blaas. Ja, daar zit het. De oude man in de spreekkamer- ja die moet nu even wachten, nu doet de dokter even een onderzoekje- kijkt ook mee. Dan zegt de arts 1 engels woord: 'done'. Het onderzoek is afgerond. Ik krijg 2 recepten mee. Een kuurtje en pijnstillers. Fijn, ik ben blij. Dat wilde ik ook. We geven de dokter en zijn vrouw een hand, Efgaristo. Het zijn aardige mensen en ik denk ook dat het een goede arts is. Jammer dat hij geen woord engels spreekt. Maar het is goed gekomen. Als we de ruimte uitlopen staat onze cab-driver voor de neus. Aan de andere kant van de straat is een apotheek. Daar halen we onze spullen.
De eerste tablet van de kuur mag ik 's avonds na het eten. Ik moet de hele middag nog door zien te komen want tegen half 2 zijn we weer bij de boot. Dan neem ik tot die tijd zo'n fijne pijnstiller. Die helpt goed, ik wordt er slaperig van. Maar het nare gevoel is niet weg. Ik denk dat dat vanavond na de eerste tablet gaat gebeuren. Ik heb eens iets dergelijks bij de hand gehad. Toen hielp ook de eerste tablet van een kuur direct heel goed (gebeurt natuurlijk niet meer als je teveel kuren krijgt). Het werkt idd zo. Na het eten neem ik een tablet en even later valt die zwaarte uit me. Wat een goed gevoel zeg. Het is natuurlijk niet helemaal weg maar ik voel duidelijk verbetering. En het voelt GOED, GOED, GOED. Wat kun je toch verschrikkelijk blij zijn als iets werkt nadat je je echt slecht voelde. Ik slaap PRIMA.

Dinsdag 10 juli: we blijven nog in Katakolon. We halen boodschappen en brengen Leon een presentje. Hij is er erg blij mee en wij drinken koffie in zijn kantoortje. Hij is ook blij voor mij, dat ik me nu veel beter voel.

Woensdag 11 juli: we varen van Katakolon naar Ormos Keri, de schildpaddenbaai. Eerst, met een N/NO windje kunnen we mooi zeilen. Dan valt de wind even weg om later, 5 mijl voordat we er zijn, terug te keren en we zeilen weer even. Nu is de wind ZW. Tegen 1 uur zijn we er. Eerst maar zwemmen. Het is een hele, hele hete dag. 's Avonds om half 12 is het nog 34 gr. in de boot. Er is wind en we gaan aan dek zitten maar die wind is bloedheet. Die lijkt uit een veel te hete fohn te komen. Het liefst wil je je neus uit de wind draaien om frisse lucht te krijgen. Maar die is er niet. We blijven heel stil aan dek liggen, kijkend naar de sterren. Tegen half 1 wordt het iets koeler. We staan voorzichtig op en gaan naar bed. Het is erg belangrijk om ook hier, in bed stil te blijven liggen. Dat lukt. We vallen snel in slaap.

Ik ga de bijbehorende foto's plaatsen.