Sivota

We zijn aan onze laatste week te water bezig en we liggen nu in Sivota bay. Het is duidelijk herfst aan het worden. Lagere temperaturen en regelmatig wolken. Al met al niet onplezierig.

Een week geleden, zondag 8 september verhuisden we van Preveza naar Lefkas. Een sukkelig tochtje met eerst wat wind, maar na een half uurtje was dat weer verdwenen en met de motor bij gleden we over een rimpelloze, maar hobbelige zee naar Lefkas. Er waren nogal wat jachtjes voor de brug, maar de meeste gingen door richting Nidri en wij hadden alle ruimte om te ankeren voor de stad. Metty ging haar stukje schrijven en later gingen we naar de wal om bij Dimitra op haar terras een glaasje wijn te drinken. Dimitra was blij ons te zien en sleepte weer allerlei lekkere hapjes aan. Toen we daar zaten kwam de schoonmaakster van Ionion Marine in Preveza langs wandelen met man en kind. Ze kwam even naar ons toe voor een praatje, hoewel ze eigenlijk alleen Grieks spreekt, voornamelijk om trots haar kind te showen. Aardig. Na een tweede glaasje en een nieuwe lading hapjes besloten we dat dit voor avondeten genoeg was. Tijd voor een avondwandeling. Het was een zwoele avond met weinig wind. We liepen iets van anderhalf uur rond voor we terug keerden naar de boot.

Volgende dag naar een terras met WiFi voor het plaatsen van Metty’s stukje. Ik liet Metty daar alleen achter voor het broodnodige mailen en facebooken terwijl ik bij diverse watersportwinkels zocht naar nieuwe schoten voor de genua. (dat is het grootste voorzeil). Ik vond ze uiteindelijk bij de chandlery in de jachthaven. Mooie 16 mm. dikke blauwe schoten. Ik heb ze direct aangeknoopt. De oude, ongeveer 20 mm. dikke schoten waren zo hard en stijf geworden dat ze uit zich zelf rechtop bleven staan.
In de middag wandelden we met ons boodschappenkarretje naar de Carrefour en de Spar voor nieuwe voorraden.

Dinsdagmorgen eerst maar naar een gelegenheid om koffie te drinken en van het toilet gebruik te maken. Dat doen we eigenlijk altijd als we bij een plaats voor anker liggen. Nu is dat toiletgebruik in Griekenland wat anders dan je het thuis gewend bent. Om te beginnen kunnen de meeste toiletten daar niet op slot. Gelukkig zijn de hokjes meestal klein, zodat je met 1 voet de deur kunt blokkeren. Verder mag je natuurlijk geen papier in de pot gooien, daar staat een pedaalemmer voor in de hoek. De vooruitgang heeft ook hier toegeslagen en de verlichting wordt vaak geregeld door een bewegingsdetector, die er voor zorgt dat het licht even aan blijft als er iemand aanwezig is. Zit je een seconde stil, dan gaat het licht uit, maar na heftig zwaaien met een arm gaat het weer voor even aan. Dus, aan het eind van je gedoe daar, wanneer je met pleepapier aan de gang gaat, hou je met je linker voet de deur dicht, met je rechtervoet bedien je de pedaalemmer, met je linkerhand zwaai je driftig boven je hoofd om het licht aan te houden, terwijl je met je rechterhand het papier hanteert. Ook nog leuk om te weten dat de temperatuur in dergelijke hokjes vaak boven de 40 graden is. Je wordt er handig in op den duur.
Later die dag lopen we nog wat winkels af. Ik koop een nieuwe bankschroef voor het werkhok. Metty gaat langs de bakker en komt kennissen, Joop en Joke tegen uit de haven en zit daar een tijdje mee op een terras. ’s Avonds gaan we eten bij een taverna buiten de stad, waar we al een paar keer langs gelopen zijn tijdens onze avondwandelingen en die we er zo gezellig uit vinden zien. Het is een soort tuin waar de bomen groen verlicht worden. Het eten is er simpel, lekker en zeer goedkoop. Leuk.

Woensdag lopen we bij Metronix langs. Dieter had ons kaartjes beloofd voor een tentoonstelling in Rotterdam, waar allerlei nieuwe navigatie apparatuur wordt getoond. We moeten dan even medewerker worden van Metronix. Tijdens vorige ontmoetingen had Dieter foto’s gemaakt die hij ons nog wilde geven. Maar eigenlijk was hij er toch niet zo tevreden over, dus hij wilde terplekke nieuwe foto’s van ons maken. In de volgende 5 minuten maakte hij ongeveer 100 foto’s van ons met zijn repeteercamera. We kregen de hele boel mee op een stickie. We nemen afscheid van Dieter en Jorgo, Dimitri is er niet. Misschien treffen we Dieter van de winter in Rotterdam. Onderweg naar de boot halen we perziken en meloen. Ze zijn heerlijk. We halen het anker op en vertrekken naar Nidri. Halverwege leggen we de boot stil en stappen overboord. Het is nog steeds knap warm overdag. Het is druk in de baai bij Nidri en met moeite vinden we een plek. Als we even niet kijken komt er een Engelsman bijna tegen ons aan liggen. Het gaat allemaal net goed.

Donderdagmorgen naar de kant. En daar aan de steiger zien we de Octavia van Mart en John. Zo te zien zonder iemand aan boord. We doen eerst het gebruikelijke koffie en de rest bezoek en sturen John een sms. Hij wil ook voor anker gaan en we spreken af later gezamenlijk te gaan eten bij Apollon. Metty gaat ’s middags met haar computer naar de kant en ik drink een pilsje met John. Het eten bij Apollon is, als gebruikelijk gezellig en lekker. Na afloop brengen we John naar zijn boot en gaan naar bed.

Vrijdag zwaaien we John uit. Hij gaat verder naar het noorden naar een volgend baaitje en wij blijven nog een dagje. We gaan naar de kant en wandelen naar de watervallen. Met inbegrip van koffie op een terras ben je daar zo’n 2 uur mee kwijt. Het blijkt, hoewel het seizoen eigenlijk over is, drukker dan we het ooit gezien hebben. Op de heenweg is het bewolkt en aangenaam koel, maar terug schijnt de zon weer volop en is de warmte weer daar. In Nidri lopen we nog wat rond. Ik eet een ijsje en Metty gaat in een vissenbak zitten met haar voeten. Ik ga terug naar de boot om een boekje te lezen.

Zaterdag blijven we, in verband met verwachte harde winden, ook nog liggen. Dat wil zeggen, we gaan wel op een andere plek liggen. De ankerketting maakt bij het bewegen van de boot nare raspende geluiden, die we niet helemaal vertrouwen. Bovendien zijn we dan van die opdringerige Engelsman af. We vinden een prettige ruime plek waar we ons anker opnieuw laten vallen. We varen met de bijboot naar de kant voor onze dagelijkse beslommeringen en als we terugkomen blijkt er weer een Engelsman veel te dichtbij zijn anker uitgegooid te hebben. We balen, maar laten het eerst maar zo. Maar kijken hoe het gaat. Tegen de avond gaan we weer naar de kant voor een wandeling en als we bij de boot terugkomen is de wind gaan liggen en drijven de boten alle kanten op. Wij komen nu zo dicht bij onze Engelsman, dat een aanvaring er in zit. Als de man aan dek verschijnt roep ik hem aan op het moment dat hij weer naar binnen wil verdwijnen. Ik vraag hem of hij ook niet vindt dat we wat erg dicht bij elkaar liggen. Wel een beetje, zegt hij. Maar pas, als ik hem er op wijs, dat dat in de nacht voor problemen zou kunnen zorgen gaat hij er wat aan doen. Hij trekt wat ankerketting in terwijl zijn vrouw de motor start. De boten komen nu zo dicht bij elkaar, dat ik ze hard uit elkaar moet duwen. Ze halen nu het anker op en vertrekken naar een andere plaats. Gelukkig, kan ik tenminste rustig slapen.

Als we zondagmorgen willen vertrekken ligt er al weer een Engelsman pal voor ons. Na enig gehannes krijgen we toch het anker omhoog terwijl de Engelsen zich verontschuldigen dat ze zo dicht bij ons geankerd hadden. Probleem is dat er gewoon teveel Engelsen in bootjes rondvaren in Griekenland.
We zetten koers naar Sivota. Genua op met de prettige nieuwe schoten en voor de wind door het kanaal tussen Lefkas en Meganisi naar Sivota. Een eindje van niks, maar omdat het niet hard gaat duurt het toch nog even. En hier liggen we nu weer voor anker terwijl ik dit stukje schrijf. Straks naar de kant voor wat eten. We zien wel.