Franeker

Zondagavond tegen zessen komt John met het busje om ons op te halen. We doen alles op de boot, wat dicht kan, op slot en halen de ladder weg. Dan proppen we de bagage in het toch al volle busje en vertrekken naar Igoumenitsa. Het is een rit van 85 km, maar de weg is er niet naar om erg hard te rijden en we doen er bijna twee uur over. Het is een mooie route met steile, zeer groen begroeide bergen en langs de kust moerassige stroken laagland. Naarmate we verder komen betrekt de lucht steeds meer, maar het blijft nog wel droog. Het is duidelijk tijd om te vertrekken. In Igoumenitsa zoeken we eerst het kantoor van de rederij op om onze kaartjes te halen en we kijken even waar we ons later op de avond moeten melden voor het aan boord gaan. Allemaal niet moeilijk. We gaan ergens wat eten. Binnen deze keer, want het is fris buiten. Om half 11 melden we ons aan de afvaart kade in een zee van andere auto's, caravans en vrachtauto's. Voorlopig is er nog geen boot te zien. Half 12 komt de ferry aan en kunnen we aan boord. John heeft een hut geregeld met 3 bedden, wc en douche, en al snel trekken we ons daar terug voor de nacht. We ontbijten de volgende morgen aan dek bij het, overigens lege, zwembad met broodjes die we nog bij ons hadden. De reis is verder niet spannend. Het weer is niet best. Wolken en af en toe regen. We hangen wat rond en lezen wat. Keurig op tijd komen we in Ancona aan om 5 uur, maar het kost ongeveer een uur om van de boot te komen en uit het gedrang op de kade. Darna gaat het vlot. TomTom aan en richting Nederland. De reis gaat langs Bologna, Milaan, Como meer, Gotthard tunnel, Luzern, Basel, Stuttgart, Frankfurt, Keulen, Dusseldorf, Arnhem naar Almere. We willen in een ruk doorrijden met af en toe een stop voor koffie en wat eten.John en ik rijden om de beurt. En om de beurt slapen we op de achterbank, wat prima lukt. Ergens in de nacht wordt ik wakker op de achterbank en hoor dat er nodig getankt moet worden. We waren al een tankstation gepasseerd, maar dat was opgebroken. Een bord langs de weg vertelt dat de volgende pomp 44 km. verderop is. Dat zouden we volgens John nog net kunnen halen. En jawel. De pomp is er en is open. Maar als we proberen geld of bankpassen in de automaat de stoppen blijkt het apparaat niet te werken. Dit begint nijpend te worden. Er is nog wat schoonmaakpersoneel in de bijbehorende Raststaette en zij vertellen ons, dat 4 km. verder nog een pomp is bij de Burgerking. Vol goede moed gaan we verder, maar na 15 km. hebben we nog geen pomp gezien. Het brandstoflampje brand al lang constant en de wijzer van de meter staat op nul. Dan heeft John een helder idee. Je kan de TomTom vragen waar de dichts bijzijnde pomp is. Volgens het apparaat is dat in een dorpje, maar een paar km. verderop. Dus we verlaten de snelweg en volgen een smal weggetje naar het dorpje Dunsch. En jawel. Wonder boven wonder, precies waar TomTom zegt is een klein pompstation. En een nog groter wonder is de automaat, die gewoon werkt en waar je met je pas kunt betalen. We gooien de uitgedroogde bus boordevol met diesel en rijden opgelucht verder door de nacht. Je zal maar zonder brandstof blijven hangen in de Gotthard tunnel. Verder gebeurt er niet zo veel bijzonders meer. We stoppen bij Stuttgart voor ontbijt en rijden zonder problemen door naar Almere waar we tegen tweeen aankomen. Mart en zoon Julian wachten ons op met een gedekte tafel met broodjes en lekkere hapjes. Heerlijk. Daarna laden we de bus uit en onze spullen in de auto van broer Jaap, die inmiddels is aangekomen om ons op te halen. We nemen voorlopig afscheid van Mart, John en Julian en laten ons door Jaap naar Franeker rijden. Het huis ziet er, afgezien van de tuin, nog net zo uit als toen we weg gingen. We drinken met Jaap een borrel op onze thuiskomst en doen verder niet zoveel meer. Morgen zien we wel weer.