Kerkyra

Op maandag 12 augustus verhuizen we naar Ionion Marine, waar we voor de deur het anker uitgooien. De was moet gedaan en dat kan daar gemakkelijk. Metty blijft met haar computer op het kantoor zitten terwijl de machines draaien. De volgende dag staan we vroeg op en gaan we gezamenlijk in de bijboot naar de overkant, Preveza dus, om de bus van Mart en John op te halen. Metty vaart het bootje terug terwijl ik met de bus omrij door de tunnel. Metty draait eerst 2 rondjes in de haven voor ze kans ziet om rechtuit te varen maar daarna gaat het allemaal prima. De auto zetten we op het parkeerterrein van Cleopatra marina, waar zij de komende winter de boot achterlaten. Dat is naast Ionion Marine waar wij de boot stallen.
We hebben later op de morgen een afspraak met Tony, die een andere o-ring komt brengen voor de dieseltank. We gaan wat vroeger naar de kant om op het terras van Cleopatra koffie te drinken. Tony is op tijd en drinkt een kop mee. Omdat Metty nooit klaar is met haar mail- en facebookgedoe gaat zij weer naar het kantoor van Alexia bij Ionion, terwijl Tony en ik naar de boot gaan voor het dichten van de tank. De nieuwe o ring is maar een fractie dikker dan de oude, maar met wat vloeibare pakking er tussen hopen we toch dat de boel nu dicht is. De tijd zal het leren. Met Alexia spreken we een datum af wanneer we op de kant gaan. Als we alle werkjes gedaan hebben varen we weer terug naar Preveza waar we ’s avonds in een klein straatje lekker uit eten gaan.

Woensdagmorgen halen we al vroeg het anker op. Het is doodstil weer en niet zo heet. We gaan naar het noorden, naar de baai van Yiannou, bij Parga. Het blijft de hele tocht windstil. We waren gewend daar alleen te liggen, maar nu liggen in onze hoek al 5 andere boten. We kiezen een andere inham bij een strandje, waar we ook prima liggen. Boten om ons heen komen en gaan, maar uiteindelijk blijft er 1 boot dicht in onze buurt liggen voor de nacht. Een Italiaan. In de nacht steekt er een windje op en als ik de volgende morgen naar buiten kijk ligt de Italiaan niet meer voor, maar achter ons. Hun anker houdt niet. Het is nog vroeg en iedereen slaapt nog. Langzaam zie ik de Italiaanse boot in de richting van de rotsen schuiven. Er moet duidelijk iets gedaan worden. Ik ga op het achterdek staan en roep zo hard als ik kan. Gelukkig ligt een persoon aan dek te slapen. Hij kijkt wat suf om zich heen en komt dan traag in actie. De motor gaat aan en ze halen het anker op. Als ze langs ons varen gaat er een flauw handje omhoog. Aardige lui.
Ook wij halen al vroeg het anker op en vertrekken naar Igoumenitsa. Na een stuk moteren komt er gelukkig wat wind en we zetten alle zeilen bij. Het gaat heerlijk. Er zijn weinig golven en er is net genoeg wind om behoorlijk vooruit te komen. In de baai is het bloedheet. We springen geregeld overboord om geen zonnesteek te krijgen. Later als de zon wat lager staat gaan we toch maar naar de wal. We glibberen in de hitte naar een terrasje in de schaduw. Maar ook daar is het heet. We houden het niet lang vol en slepen ons terug naar de bijboot. Aan boord kan je tenminste te water als je wilt.

Vrijdagmorgen, als het nog niet zo warm is, gaan we boodschappen doen. Gisteren waren ivm met een feestdag alle winkels dicht. Later willen we het plaatselijke archeologisch museum bezoeken. Al is het alleen maar vanwege de airco daar. Als we er aankomen staat de deur uitnodigend open. Een veeg teken want bij een airconditioned gebouw laat je de deuren dicht. En jawel, het is binnen zeker net zo heet als buiten. We lopen de tentoonstelling door maar door de hitte zien we het toch niet allemaal even scherp. Voor we vertrekken maken we nog even een praatje aan de balie. We zeggen dat we de tentoonstelling mooi vinden, maar het gebouw te heet. Wat blijkt. Toevallig vandaag is de airco uitgevallen. Werkt waarschijnlijk morgen weer. Jawel.
Tegen de avond ontwikkelen zich dreigende wolken. Het bliksemt her en der en er vallen zelfs een paar regendruppels, maar het zet niet door.

Zaterdag zitten we weer tussen de roeiploegen die daar elke morgen
trainen. Aardig om naar te kijken. Wij varen zachtjes de baai uit en gaan ietsje noordelijker in Ormos Valtou liggen. Dat is de plek waar we ’s avonds die beesten zagen die volgens Frans Kok jakhalzen konden zijn. Zelf vond ik ze toch meer op beren lijken. Het wordt een winderige dag, maar er kan je daar weinig gebeuren. Je kunt er ook weinig doen want aan de kant is verder niets.

Op zondag 18 augustus steken we over naar Corfu. We gaan naar Petriti aan de oostkust. Er is daar een klein haventje en een redelijk beschutte baai waar je kunt ankeren. We arriveren in het begin van de middag en er is plaats genoeg. Je kunt er aan een kade liggen met de kont naar de kant en het anker uit of in de baai voor anker. Wij gaan ankeren omdat je dan naar believen overboord kunt. Het is een heel klein plaatsje met een aantal taverna’s. We lopen er wat rond, zitten wat op een terrasje en besluiten er in de avond te gaan eten. Het plaatsje blijkt overigens niet zo rustig als we dachten want al vroeg op de avond begint er van de kant harde lelijke muziek te komen. Ongelukkig genoeg steekt er op dat moment een verkeerde wind op. Dat wil zeggen, in plaats van de gebruikelijke NW wind komt hij nu uit het NO. En dan lig je niet meer beschut. De boten aan de kade hebben er geen last van, want daar is het wel beschut, maar wij en alle andere ankerende boten gaan al snel behoorlijk te keer. We zien het een tijdje aan en bedenken dat we hier geen zin in hebben en gaan terug naar Igoumenitsa. Om een uur of 11 gooien we in de pikdonkere baai het anker uit en kunnen in alle rust slapen.

Dinsdag redelijk vroeg gaan we richting Kerkyra. We hadden al eerder bericht gehad van David en Chrissie dat ze voor een week of zo daar zouden zijn en we maken een afspraak voor later op de middag bij ons. We gaan voor de verandering in de jachthaven liggen die op het terrein ligt van het oude fort. Direct naast de hoge buitenmuur van het fort. Met water en elektriciteit. Wat een luxe. Het ligt hier prachtig, wel wat hobbelig als er een veerboot langskomt. Om 6 uur komen David en Chris. We drinken een koel biertje en kletsen bij. Het is weer erg gezellig. Ze nemen ons daarna mee naar het dakterras van een hotel waar je heerlijk in een koel windje van het uitzicht kunt genieten. Chris weet hier de weg, want ze heeft jaren hier gewoond in de stad en woont nu in een dorpje 10 minuten hiervandaan. Als de ouzo op is gaan we in een klein restaurantje wat eten. Simpel, lekker en spotgoedkoop. Bij de ingang naar het fort nemen we afscheid en lopen naar de boot waar we allebei op de harde kuipbanken als een blok in slaap vallen. Het is waarschijnlijk deze hardheid die ons om twee uur doet ontwaken. We verhuizen naar binnen, maar daar is het eigenlijk te warm om te slapen. We moeten nodig wat geriefelijke kussens voor de kuipbanken maken.