Preveza

Het is dinsdag 13 mei. Gisteren nog even naar Nunspeet geweest om aanwezig te zijn bij het bezoek van de burgemeester aan mijn vader vanwege zijn 100ste verjaardag 2 dagen daarvoor. Dat was erg gezellig. De burgemeester en zijn vrouw bleken erg aardige belangstellende mensen.

Wij stappen nu in de auto voor een rit van 750 km naar het plaatsje Waldkirch-Buchholz in het Zwarte Woud. De auto is behoorlijk gevuld met oa nieuwe bijboot, grill, boeken, kleren natuurlijk.
De tocht verloopt gladjes. Geen files, de Tom doet zijn werk. We stoppen een paar keer om de benen te strekken en koffie te drinken en om 6 uur arriveren we bij landgasthof Lowen. Prima ruime kamer. We eten daar ook later. Enorme stukken vlees, wel lekker klaargemaakt met zware saus overgoten en een bijgerecht dat volgens ons bestond uit gemalen scrambled eggs. We kunnen lang niet alles op. Ik geloof dat ik de helft van mijn vlees moest laten staan. ’s Avonds maken we een wandeling door het dorp en de omgeving. We zitten vlakbij de bergen en aardig in de natuur. Best mooi. In het dorp is niets. Geen winkels geen bank. Wel nog een paar hotels. Geen kip op straat.
De volgende morgen horen we bij het ontbijt, dat overigens ondanks het ontbreken van eieren prima is, van de hoteleigenaar dat het die dag Ruhetag is en dat het ontbijt de enige service is die we kunnen verwachten. Dus na het ontbijt was het Schluss. Geen koffie thee of eten meer. Het maakte ons niet uit. We wilden overdag naar Freiburg en toch al niet meer daar eten.
En zo reden we naar Freiburg, 10 km verderop. Aardige plaats met veel mooie oude gebouwen waaronder de grote kerk die, hoewel er aan de buitenkant aan gewerkt werd, gelukkig wel te bezichtigen was. We liepen er een paar uur rond, dronken koffie in een oud straatje en beklommen tot slot de berg naast de stad, de Schlossberg, met een prachtig uitzicht over de omgeving.
We wilden ook nog wat van de omgevende natuur zien, dus we reden de bergen in en stopten bij een hotel, waar een bord meldde dat er wandelingen waren uitgezet. Prachtig. We liepen het aangeduide pad in, de berg op en waren direct al de weg kwijt. Wel allemaal bordjes van andere wandelingen, maar niet de onze. We liepen dus maar op eigen houtje. Eerst langs de berghelling naar boven. Daarna door een groot bos dat eindigde bij een prachtige bergwei waar luie koeien achter een hek ons met droevige ogen aankeken. We liepen verder langs de bosrand, nog hoog op de berg, met in het dal een klein dorpje in de zon. Het was volstrekt idyllisch. Precies zoals je je het Zwarte Woud voorstelt. Aan het eind van het dal daalden we af en liepen door het dal en het dorp terug naar de weg. Het was een aardigheid.

Donderdag weer een tocht van 750 km naar Rimini. Het weer was nu niet zo mooi meer. Veel regen onderweg. Toch kon je tussen de buien (en de tunnels) door wel zien hoe imposant de Zwitserse bergen zijn. Gelukkig bleek het weer aan de andere kant van de Alpen droger en warmer. Italie is een duur land om doorheen te rijden. De diesel is er duurder dan de benzine bij ons en je moet aan één stuk door betalen om over de wegen te mogen rijden. Het was behoorlijk druk op de wegen, maar het liep nergens vast en tegen 6 uur waren we bij ons volgende doel: hotel Gaston. Heel anders dan het vorige. Met brede marmeren gangen met namaak antiek een enorme ontvangsthal en een zeer vriendelijke receptioniste. Het hotel ligt in een buitenwijk van Rimini aan het strand. Het staat er vol met hotels en restaurants. Het strand was nog geheel verlaten. Zo wijds als de hal en de gangen waren, zo klein was onze kamer. Maar wel met alles erop en eraan. En met balkon met uitzicht op zee. Wij vonden het wel best en gingen eten in een pizzaria aan de boulevard. Heerlijke pizza’s.

Vrijdag 16 mei. Het ontbijt valt niet mee. Het brood is smakeloos en de koffie is zeer on-Italiaans vies. Er waren wel gekookte eieren. We stappen weer in de auto voor het laatste stukje naar Ancona. We hebben wat problemen om uit Rimini weg te komen. Onze Tom stuurt ons aanvankelijk hardnekkig een doodlopende straat in om ons op de grote weg te krijgen. Als we dat toch maar niet doen heeft hij er zo de pest in dat hij ons via secundaire wegen naar Ancona stuurt. We komen er toch. We vinden na enig zoeken het kantoor van de Minoan Line en halen onze tickets op. Het blijkt dat men al begonnen is met auto’s in te laden, dus we rijden richting boot en komen vrij snel aan boord. Binnen krijgen we een hut toegewezen en stallen daar onze spullen voor de nacht. We hebben nog een paar uur voor de afvaart en willen nog even de stad in voor boodschappen. Als we echter na enig zoeken via het autodek de boot aflopen worden we tegengehouden door een zeer strenge Minoan Line man die ons duidelijk maakt dat wie eenmaal op de boot is er pas aan de overkant vanaf mag. Het zij zo.
De overtocht is weinig boeiend. Het weer is niet geweldig. Het regent veel en het is fris. Op de boot is weinig te doen en in de openbare ruimten is het vol en lawaaiig. Om half 9 arriveren we in Igoumenitsa, keurig op tijd. Als we van de boot af zijn gaan we eerst een lekker kopje koffie drinken en wat broodjes ophalen voor onderweg naar Preveza. Dat is niet ver meer: 85 km. Het is stil op de wegen en we zijn er zo. We sjouwen onze spullen aan boord (behalve de bijboot, dat komt later wel) en melden ons bij Alexia en Julia aan de balie. Ze zijn natuurlijk blij ons te zien en we maken een afspraak voor het te water laten van de boot. Ik haal ook nog wat verfrollers want ik wil, als het weer goed is, morgen de boot schilderen.
We hadden eind vorig seizoen een nieuwe buiskap en kuiptent besteld bij zeilmakerij Waypoint en die hebben een kantoor op de haven naast de onze, dus daar loop ik even naartoe om te kijken of één en ander klaar is. Dat blijkt zo te zijn en we spreken af dat ze maandag komen om de boel pas te maken.
Ik loop de onderkant van de boot na voor het schilderwerk (het schuren had ik vorig jaar al gedaan) en kom toch weer een raar plekje tegen. Als ik er wat in por met een schroevendraaier valt er zomaar een groot stuk plamuur uit. Dus morgen niet verven maar eerst weer aan de gang met epoxyplamuur. Gek genoeg gebeurt dit alle jaren. Je denkt dat je kunt gaan schilderen, maar er is toch altijd weer een plek die eerst aanvullend behandeld moet worden. Maar voor vandaag stoppen we ermee. Douchen. Gelukkig scheen de zon vandaag, anders is de douche koud. Daarna een Kald Kletske, dat is bier van Metty’s neef Kees-Jan. We gaan vroeg naar bed.

De zondag wordt gevuld met werkjes. Het plamuurwerk aan de onderkant, het vernieuwen van de gasslangen, het weer monteren van de waterpomp op de motor en nog zo wat zaken die ons de dag bezig houden. Voor het avondeten bakken we Hollandse eieren met uien, die we per ongeluk in grote hoeveelheid aan boord hebben.
Maandag begin ik met het bijschuren van het aangebrachte plamuur. Om 11 uur komen de Waypointmensen met onze nieuwe buiskap. Het past allemaal precies en het ziet er prachtig uit. Wij hadden op de oude buiskap 2 zonnepanelen en dat vinden ze maar niks. Tijden lang proberen ze ons duidelijk te maken dat dat slecht is voor de kap, zonde van hun kunstwerk en duurder. Maar wij houden voet bij stuk. Wat moet ik anders met die dingen. Ze zijn nog tijden in de weer met het aanzetten van die bevestigingsdingetjes, die ze overigens zelf niet hadden. Gelukkig had ik stom toevallig een stel meegenomen uit Nederland en verder hebben ze de goeie van de oude tent afgehaald. Woensdag komen ze terug met de aanpassing voor de zonnepanelen.
Metty gaat de was doen en ik zal met verven beginnen. Best een hoop werk. Als ik halverwege ben komen Dieter en Dimitri van Metronix langs. Ze hebben werk aan een boot in onze haven en komen even een praatje maken. Altijd gezellig. We gaan er deze week nog wel een keer langs in Lefkada. Na het schilderwerk heb ik het voor vandaag wel gehad. Ik ga douchen en even plat op de bank.
Metty heeft intussen de meeste rommel wel in kasten opgeruimd en de boot begint er weer toonbaar uit te zien.
Om een uur of 8 rijden we naar Preveza. We gaan eten in zo’n klein tussenstraatje. We zijn er wel eerder geweest en worden hartelijk begroet. Het eten is er prima en bijna voor niks. Alleen koffie kun je er beter niet bestellen. Die hebben ze alleen Grieks, met de drab erin.
Om 11 uur zijn we terug op de boot. We kijken nog een film, vallen daarbij al in slaap en gaan naar bed.