Salamis

Zaterdag 7 juni. We liggen heerlijk rustig en beschut aan de kade en we gaan eerst maar eens de stad in voor koffie, sanitaire aangelegenheden, en internet. Al deze dingen bleken binnen bereik in cafe Balibar. We halen de mail op en drinken onze espresso/capuccino. Later bezoeken we de plaatselijke supermarkt en de bakker zodat we voor het pinksterweekend voorzien zijn. We willen zondag naar het oude Korinthe, de archeologische site ongeveer 6-7 km van de stad. We zoeken Jonathan op en vragen hem hoe je daar komt. Geen probleem er gaat een bus 500 m. verderop elk half uur. En passant vertelt hij over zijn bestaan. Zomers woont hij meestal op een minuscuul vissersbootje van iemand anders en als deze persoon de boot zelf wil gebruiken hangt hij wat rond bij zijn favoriete cafe. In de winter schijnt hij ergens bij het oude Korinthe te wonen. Hij heeft niets, behalve de dingen waar hij echt niet buiten kan, zoals wat kleren en een paar schoenen. Wat moet je immers met meer?
Korinthe blijkt een redelijk grote zeer levendige stad te zijn. Veel mensen op straat en op terrasjes. Erg mooi is het niet, wel gezellig en nauwelijks toeristen.
’s Avonds gaan we nog even kijken waar de bus precies stopt en als we terugkomen blijkt er een enorm spektakel aan de waterkant aan de gang te zijn met knetterharde muziek van het soort dat ze tegenwoordig mooi schijnen te vinden, maar die in feite alleen uit herrie bestaat. Gelukkig houdt het om 23.00 uur op.

Zondag staan we vroeg op voor onze excursie naar Ancient Corinth. We nemen broodjes en water mee voor onderweg. Bij de bushalte krijgen we een teleurstellend bericht. Er rijden vandaag geen bussen. Het is immers een vrije dag. Ja, de archeologische site is wel open, het is immers een vrije dag, dan willen de mensen een uitje. We laten ons de weg wijzen en gaan te voet op weg. Het is warm en de meningen over de te lopen afstand varieren tussen 5 en 10 km. We lopen er in ieder geval 2 uur over. Eerst langs een autoweg en later langs landweggetjes. Helemaal niet vervelend. Het ligt natuurlijk op een berg. Alle bezienswaardigheden hier liggen altijd op een berg. Boven gaan we eerst maar eens koffie drinken en uitblazen. Het uitblazen lukt best. De koffie is smerig. Oploskoffie met te veel melk in een enorme mok.
De oude stad is leuk. Er staat niet heel veel overeind maar er is genoeg te zien en er is bijna geen kip. Wel een of andere sekte die een dienst ter plekke houdt met veel eentonig gezang. Als we er genoeg van hebben gaan we nog even op een alleraardigst terrasje zitten voor een glas vers sap. Heel erg lekker. En een prachtig uitzicht over de resten van de oude stad. En dan moeten we weer terug. We kunnen natuurlijk een taxi nemen maar we zijn stoer en gaan te voet. We volgen nu een alternatieve, kortere route, aangegeven door het navigatieprogramma van mijn telefoon. Geen autowegen meer, alleen binnenweggetjes en in anderhalf uur zijn we thuis. Het is dan tegen 4 uur. Na zo’n 7 uur op de been voelen we ons toch wel enigszins uitgepoept.
Als ik in de kuip nog wat zit na te puffen komt er een man langs wandelen die een praatje begint. Hij vraagt waar we vandaan komen en hoe we zo rondvaren. Later vertelt hij over zijn leven en hoe hij afwisselend in Korinthe en in Washington woont. Uiteindelijk neemt hij afscheid en wenst me een lang leven toe.
We willen ’s avonds gaan eten in de taverna die Jonathan ons zo hartstochtelijk had aanbevolen, maar helaas, ook die blijkt gesloten op Pinksterzondag. We zoeken iets anders.

Maandagochtend is het bewolkt. ’s Nachts heeft het geregend en hard gewaaid. Metty is buiten gaan kijken of alles goed ging.
We vertrekken vrij vroeg voor onze tocht door het kanaal van Korinthe. Als ik het laatste afval weggooi zit Jonathan op zijn vaste bankje. Ik ga even afscheid nemen. Hij vindt het jammer dat we gaan. We zijn inmiddels volgens hem tot het meubilair van de haven gaan behoren. Hoogste tijd om te gaan dus. De ingang naar het kanaal is maar een paar mijl verder. Ik roep ze op via de marifoon en krijg te horen dat we buiten de ingang moeten wachten tot we over ongeveer een half uur weer opgeroepen worden. Dit duurt ruim een uur. Dan mogen we met een groepje vaan 4 boten het kanaal in. Er staat een behoorlijke stroom tegen dus hard gaat het niet. Het is wel spectaculair. Smal met loodrecht oprijzende eindeloos hoge rotswanden. Gelukkig is de zon er weer bijgekomen zodat het er feestelijk uitziet. Na een klein uurtje varen op de motor legden we aan langs de kade aan de oostkant, voor het papierwerk. Gegevens van boot en opvarenden en natuurlijk betalen. € 211 voor 3 mijl kanaal. We gaan verder naar een baai, zuidelijker op de Peloponnesos, waar een plaatsje Korfos ligt. We proberen te zeilen, maar de wind komt overal vandaan. Na een uurtje geven we het op en varen op de motor door. Onze baai ziet er goed uit, mooi beschut en veel ruimte. Maar het ankeren valt ons niet mee. Er liggen maar een paar boten voor anker, maar dat lijken dan ook wel de enige geschikte plekken. Of het is te diep, of er liggen meerboeien van lokale vissers. Na wat rondklungelen gaan we maar aan een terras van een taverna liggen. Ze staan al tijden te roepen en te zwaaien. We kiezen een geschikte uit en leggen met de kont tegen de kade aan. De mensen van de taverna zijn zeer behulpzaam en geduldig. We liggen er prima. We zijn nu wel weer verplicht uit te gaan eten en dat moet dan maar. Het plaatsje stelt niet veel voor. Wat huisjes tegen de berg en langs het water. Wel wat winkeltjes, waaronder een bakker. Het ziet er aardig uit. Als we ’s avonds de boot af komen voor het eten staat er al een keurig gedekte tafel voor ons klaar, direct achter onze boot. Het eten is niet geweldig en duurder dan we gewend zijn. Maar de mensen zijn wel erg vriendelijk. We hebben er stroom en internet. Na het eten lopen we nog een eindje om. Stille donkere weggetjes langs de bergwand.

Omdat de hardere winden de laatste dagen later op de dag vervelend zijn vertrekken we niet te laat. We gaan naar het eiland Salamis, een mijl of 10 west van Athene. We hebben daar een baai op het oog, waar je volgens de pilot beschut ligt tegen de heersende winden. Verder wel erg open voor andere winden. Het heet Ormos Peranis. We hijsen alle zeilen en varen met een matig windje uit het westen rustig en vlot naar Salamis. Het gaat echt fantastisch. Wel gaat het steeds wat harder waaien. We zetten een rif in het grootzeil. Wat later nog een rif. Nog steeds neemt de wind toe. We halen de bezaan in. De wind draait wat meer naar achter en we halen ook het grootzeil weg . Alleen op de fok scheuren we met 7 en een halve knoop over het water. Al met al schiet het wel lekker op. De wind is toch wel 25 knoop met uitschieters naar 27. Kracht 7 dus en dat is best veel. Uiteindelijk draait de wind tegen en we halen ons laatste zeil binnen. We zijn er nu ook bijna. We moteren de ruime baai in en het wordt direct rustiger. We zijn de enigen. We zoeken een plaats in de noord-oostelijke hoek bij een klein strandje en gooien het anker uit. Na de tweede poging houdt het. Prima plek. Geen golven, nog wel stevige wind. We gaan er eerst even bij zitten voor we de boel opruimen en een duik in de baai nemen. Het is namelijk wel warm. We doen verder niet veel meer en gaan na het eten vrij vroeg naar bed. In de nacht staat er af en toe weer erg veel wind en we gaan er allebei een keer uit om te kijken of we niet wegwaaien. Alles gaat gelukkig goed.

We blijven een dagje liggen. De wind is bijna helemaal weg en we liggen hier best. Metty wil een handwas doen en andere dingen. Ik stap in de bijboot en ga aan de kant kijken. Nou daar is niet veel te zien. Een plaatsje zonder wat dan ook. Geen enkele winkel. Wel 3 taverna’s, waarvan er 2 dicht zijn en de derde half open. Dat wil zeggen: het hek is dicht , maar er zitten wel wat vissers bij elkaar. Terug naar de boot, zwemmen, boekje lezen. Er zijn nogal wat wolken, dus de hitte valt mee. Na het eten gaan we naar de kant om wat rond te wandelen. Het is heerlijk weer. We lopen van de kust weg, de berg op. Wat later houden we rechts aan met het idee, om de berg heen te lopen en dan langs de kust terug te gaan naar onze baai. Een rondje berg dus. Het zijn kleine asfaltweggetjes met af en toe wat huizen erlangs. Naarmate we vorderen wordt de verharding van de weg onregelmatiger en houdt uiteindelijk op. Er rest een geitenpad, maar wel duidelijk nog een soort weg. Wel steeds smaller. Dan is er geen weg meer. Er loopt een nauwelijks zichtbaar eenmanspaadje in de richting die wij denken te moeten gaan. We nemen het. Het is prachtig. Over de wilde berghelling tussen bomen en struiken. Het wordt intussen ook aardig donker. Ook ons kleine paadje houdt ermee op. Als we straks niet verder kunnen zal het niet meevallen dezelfde weg terug te vinden. We gaan door en zoeken ons een weg over de berg naar een soort top, waar je in het volgende dal kunt kijken. En jawel, daar staat een huis. Niet eens zoveel lager dan wij. Dankbaar hobbelen we de berg af en komen bij het huis op een heuse asfaltweg uit. Wel een kleintje. Het is een soort plaatsje aan een andere baai. We zigzaggen erdoor en vinden een weg die, denken wij, onze kant op gaat. Dit dal uit naar de volgende baai, die dan de onze zou moeten zijn. Dat is hij niet. Maar deze weg houdt stand en we lopen door naar weer een andere baai. Weer niet de onze. Maar daarna is het raak. We komen op bekend terrein. In de verte zien we het ankerlicht van de Nadia. Voor we naar de boot gaan willen we een glaasje ouzo drinken in de taverna. We lopen het terras op en worden wat merkwaardig ontvangen. Alle gesprekken vallen stil en we worden aan gestaard. Een man staat op met een vragend gezicht. Dat zal de waard wel zijn en ik vraag of we een glas ouzo kunnen krijgen. Nadat ik dat nog een keer herhaald heb knikt de man en wijst naar een tafeltje onder de gezellige tl-verlichting. Hij verdwijnt in het huis en blijft zo lang weg dat we denken dat hij ons toch niet begrepen heeft. Maar dan verschijnt hij weer met ouzo en een schaal met worstjes, kaas, olijven en zo. Hij lacht nu zelfs een beetje. We eten en drinken alles op. De sfeer blijft toch wat ongemakkelijk. Als ik bij afrekenen een fooi wil geven wil de baas dit niet aannemen. Maar hij kijkt er nu wel erg vriendelijk bij. We gaan terug naar de boot en naar bed.