Emstal

Dit wordt ons eerste stukje over het varen met onze motorboot "Nadia". De afgelopen 2 jaar hebben we wel gevaren, maar door omstandigheden kwamen de grotere tochten er niet van.

Dit jaar willen we proberen via Berlijn naar de Oostzee te varen en dan door het Kieler kanaal weer terug.
Wij liggen nu in een haventje, genaamd Emstal Marine Park. Dat ligt aan het Dortmund-Emskanaal iets zuidelijker dan het plaatsje Dörpen. Ik zit op de bank in de kuip, heerlijk in de zon in korte broek en t-shirt, want het is warm zonnig weer.

Afgelopen woensdag zijn we uit Leeuwarden vertrokken en het leek er eerst nog lelijk op dat dat niet zou gaan lukken, want de boegschroef vertoonde kuren. Nadat in de herfst al het relais op de boegschroefmotor was vervangen (voor een klein vermogen), had ik op aanraden van experts alle accu's vervangen (voor een groter vermogen). Helaas bleven de klachten. Pas toen passerend vriend Wim Loots opmerkte dat het wel eens aan de koolborstels kon liggen kwamen we ergens. Nieuwe borstels gehaald in Hillegom op maandag 14 mei, gemonteerd door Jan van de haven op dinsdag, zodat we, als gepland, woensdag 16 mei konden vertrekken.
Het was al tijden prachtig weer geweest, maar woensdag 16 mei was de eerste koude dag sinds lange tijd. Nadat we met de trein naar Leeuwarden waren getogen en de boot vol diesel hadden getankt vertrokken we naar Groningen. Binnen zittend, met de kachel aan. De tocht verliep verder voorspoedig genoeg met weinig bijzonders en om ongeveer 6 uur legden we aan in de Oosterhaven van Groningen.
Daar kwam Jaap ons ophalen om bij hem en Marleen het diner te gebruiken. Helmi was ook van de partij en het werd een erg gezellige bijeenkomst. Marleen had, zoals gebruikelijk heerlijk gekookt. Terug op de boot bleek het stervenskoud te zijn zodat we nog even het elektrisch kacheltje hebben aangezet voor wat broodnodige warmte.

De volgende morgen hadden we afgesproken met Sieta. Die kwam om half 11 naar de boot en na een kopje koffie aan boord gingen we gezamenlijk in de stad een broodje eten. Wederom een gezellig samenzijn tot we om een uur of één afscheid namen. Sieta terug naar haar restaurant en wij de stad in voor wat boodschappen. Aan het eind van de middag kwamen Jaap en Marleen nog even een borrel drinken tot besluit van deze familieontmoetingen.

Vrijdag 18 mei, het was nog steeds koud, vertrokken we ongeveer 9 uur over het Eemskanaal richting Delfzijl. Er was nauwelijks verkeer op het water en heel rustig gleden we door het vlakke Groningse landschap. Alle bruggen draaiden direct op ons verzoek en ook de zeesluis bij Delfzijl stond al uitnodigend open toen wij aankwamen. Zo bereikten we keurig op tijd voor het tij het wilde water van de Dollard. Wild was het dus niet. Er was best wel een stevige wind, maar die woei dezelfde kant op als de stroom en dan heb je weinig last van golven. We deden de 10 mijl naar Emden in anderhalf uur en om half 2 lagen we voor de splinternieuwe Nesserlandschleuse. Met veel moeite was ik er via internet achter gekomen dat deze sluis, die jaren gestremd was geweest voor renovatie, sinds april dit jaar weer in gebruik was. Vlot was hij niet. Na aanroep via de marifoon werd ons meegedeeld dat we zodra de binnenliggende bootjes er uit waren, naar binnenmochten varen. De brug ging open, de sluisdeur gleed in de muur en verder gebeurde er niets. Alles bleef liggen. Eindeloos. Uiteindelijk, na een kwartier of zo begonnen de aanwezige boten te vertrekken. Licht op groen en wij naar binnen. Achter ons ging de brug weer dicht, maar de sluisdeur bleef open. Dit duurde weer een kwartier of zo, waarna de brug weer open ging en er een vrachtschip binnen voer. Hoewel varen een wat groot woord is voor het naar binnen kruipen van dit schip. Zelden heb ik iets zo langzaam zien bewegen. Daarna nog een werkboot, waar gek genoeg reddingsboot opstond. Dit ging niet sneller dan de vorige. Toen alles veilig binnen lag en er ook nog een ander plezierbootje bij gekomen was ging de deur weer dicht. Vol verwachting keken we naar de waterhoogte in de veronderstelling dat die zou veranderen. Nee dus. Na ongeveer een kwartier ging er een alarm en begon de sluis aan z'n werk. De sluisdeur aan de andere kant ging open, maar de lichten bleven op rood staan. En iedereen bleef liggen. Na een kwartier of zo gingen de lichten op groen en mochten we er uit. He he. We wilden naar een ligplaats in het centrum van de stad en daarvoor moesten we nog een groep van 3 bruggen passeren. Zelden heb ik een zulke ontoeschietelijke bruggen gezien. Uit niets bleek dat ze voor wie dan ook, wanneer dan ook open zouden gaan. Geen bord met een marifoonkanaal, geen bord met openingstijden, maar wel vonden we uiteindelijk een onogelijk bordje met een telefoonnummer. Metty belde en zowaar er kwam een brugpersoon aan de telefoon. En jawel de bruggen zouden draaien en wel om 15.55 uur. Halleluja dat was dus anderhalf uur wachten. Gelukkig was er een piepklein wachtsteigertje, waar net een roeiboot kon aanmeren. Wij zijn toen maar gaan liggen aan een grote polizeiboot waar toch niemand op was en hebben een boekje gelezen tot de tijd daar was.
De ligplaats in het centrum was alleraardigst en de havenmeester een schat van een man, die helemaal niet begreep wat ik bedoelde, toen ik zei dat zijn plek wat moeilijk te bereiken was. Het was nog steeds koud en donker. We hebben de stad wat bekeken en gezien waar de Kunsthalle was, want daar wilden we de volgende dag naartoe.

Zaterdag uitgeslapen. Het museum ging pas om 11 uur open. De tentoonstelling "The American dream"was de moeite waard. Na afloop van ons bezoek daar bleef Metty nog wat winkelen in de stad en ik ging terug naar de boot om meer informatie over de komende tocht tot me te nemen. Zo las ik dat veel sluizen daar voorzien waren van een damwandconstructie, dus van die stalen gegolfde toestanden waar je fenders prachtig geheel in kunnen verdwijnen. Dus ik dacht: Skippyballen. Die zijn daar ideaal voor. En als je ze niet meer nodig hebt laat je ze leeglopen. Metty gebeld, of ze wilde uitkijken naar speelgoedwinkels. Ondertussen liep ik ook het centrum weer in. Er zijn dus geen speelgoedwinkels in Emden, toch niet zo'n heel kleine stad. Na wat aandringen kregen we te horen dat op een industrieterrein verderop een groot warenhuis was aar ze ook speelgoed verkochten. Het heette de Multi. Met Google maps in de hand liepen we een half uur door de buitenwijken van Emden tot we bij een gigantisch winkelcomplex kwamen. Maar ook bij de Multi: geen skippyballen. We gaven het op. Het probleem van de sluismuren zouden we proberen op te lossen door onze fenders horizontaal, aan twee lijnen op te hangen in plaats van verticaal. Dan passen ze met een beetje geluk niet in de stalen gleuven van de wand. We zullen wel zien.

Zondag 20 mei. We gaan de Ems opvaren naar het zuiden. De eerste 30 mijl is de Ems een getijdenrivier, dus het water stroomt er afwisselend 6 uur naar binnen en 6 uur naar buiten. Het is dus zaak op het juiste tijdstip te vertrekken. Voor ons was dat laagwater in Emden en dat zou om half elf in de morgen zijn. Mooie tijd. We kenden inmiddels de openingstijden van de bruggen, dus om 5 voor 10 lagen we ter plekke en zagen de 3 voorwereldlijke bruggen op tijd open gaan. Ik probeerde de sluis op te roepen, maar kreeg geen antwoord. Wel kwam er juist een groot schip naar buiten varen, waarna het licht op groen ging. Met nog een paar bootjes voeren we naar binnen. De ene sluiswand hier is van mooi glad beton met, op redelijke afstanden, glijstangen. Prima voor plezierboten. De sluiswand aan de andere kant is voor de beroepsvaart en is voorzien van, voor de pleziervaart vervelende, ribbels. Er kwam nog een vrachtschip bij liggen en het schutten kon beginnen. Gek genoeg ging het nu best vlot. Zeker een andere sluismeester. Al met al lagen we zo kwart voor 11 buiten op zee.
De stroom liep al de goede kant op en met een vaart van 7 knopen voeren we richting Emsmonding. De vaargeul is helemaal betond dus de navigatie gaf geen problemen. We voeren tussen best hoge banken door waar zeehondjes lekker in de zon lagen. Naar mate het water smaller werd nam de stroomsterkte toe en dus ook onze snelheid. Het weer was prima. De zon scheen uitbundig en het werd warm. Het is best mooi varen op de Ems. De rivier slingert behoorlijk en de oevers zijn mooi begroeid. Hier en daar is de rivier door de oeverafscheiding gebroken en zijn er stukken moerasachtige natuur ontstaan. Veel tijd om daarvan te genieten had ik helaas niet, want we voeren inmiddels meer dan 10 knopen en ik had mijn aandacht nodig om de boot in de vaargeul te houden, die hier behoorlijk smal was geworden. Het was enigszins beangstigend zoals boeien en staken met geweld langs ons vlogen als we passeerden. Maar het schoot wel op. We deden de 30 mijl in 3 1/2 uur.
De eerste sluis bij Herbrum kwam in zicht en ik sprak in de marifoon de formule uit die ik in mijn boek gelezen had, dat ik een plezierboot was en bergop voer. Geen antwoord. Dus gewacht tot het vrachtschip, waar we al een tijdje met nog een andere motorboot, achter gehangen hadden de sluis in was en toen wij er ook in. Prima, maar jammer voor het bootje achter ons, want zonder duidelijke reden ging achter ons de valdeur direct dicht terwijl ze er makkelijk bij gekund hadden. En hier hadden we dus onze damwand. Onze dwarshangende fenders werkten. Er zat altijd wel een stukje fender tussen wal en schip. Na de sluis was het varen een stuk rustiger. Dat gaf je wat meer gelegenheid om je heen te kijken en dat was best de moeite waard. De rivier mag dan gekanaliseerd zijn hij slingert nog steeds als vanouds. Uitbundig begroeid aan beide zijden met af en toe doorkijkjes naar zonovergoten velden met hoog gras of andere gewassen. Weinig of geen mensen. Gewoon erg leuk varen. We kregen nog een sluis en het werd een herhaling van de vorige. Vrachtboot erin, daarna de andere Hollander en wij. Damwand gaf weer geen probleem.
Een klein stukje voorbij deze sluis is een huisjespark met haventje en daar zijn we gaan liggen. Prima plek met café aan de haven. Het is de hele dag prachtig weer geweest en na het eten gaan we nog een eindje wandelen. Het begint zachtjes wat af te koelen maar het is nog steeds heel aangenaam. Voorbij het park is het één en al groen. We volgen een pad, eerst langs de bosrand, daarna langs de Ems. Verderop slaan we af, dwars door de velden naar een slapend plaatsje Walchum. Onderweg zien we wat bewegen in het hoge gras. Het blijken 2 reetjes te zijn, die alleen te zien waren als ze hun kop omhoog deden. Ze vonden ons wel interessant en liepen niet weg.
Het is inmiddels maandagmorgen. Het belooft weer een mooie dag te worden al lijkt het wel stevig te waaien. Maar daar hebben wij geen last van. We willen vandaag door naar Meppen.