Pilos

We komen op deze vrijdag 27 juli ongeveer 2 uur aan bij de ingang van de baai van Porto Kayio. Net als bij Ieraka zie je alleen steile rotswand met niets dat op een ingang lijkt. Pas als je vlakbij bent zie je een opening, waardoor je de baai kunt binnenvaren. De baai zelf is indrukwekkend. Aan alle kanten hoge, vrij kale bergen met aan de voet van één daarvan wat huizen, meest taverna’s. Er liggen al een paar boten voor anker en wij gaan erbij liggen. Plaats genoeg. We liggen dichtbij een plastic steigertje waar we met de bijboot gemakkelijk heen kunnen roeien. Van de bergen komen regelmatig harde windvlagen naar beneden, maar we liggen goed vast en er gebeurt niets. Golven zijn er niet. Na wat te zijn afgekoeld in het heldere water gaan we naar de kant. Veel is er niet. We zoeken om te beginnen een vuilcontainer. Die blijkt er bij navraag niet te zijn, maar een jongen van een taverna neemt ons het afval uit de handen en loopt er mee weg. Winkels zijn er ook niet. Gelukkig moet de bakker uit een ander dorp nog langs komen en de eigenares van een andere taverna belooft een brood voor ons te kopen dat we dan later bij haar kunnen ophalen. Weer allemaal vriendelijke behulpzame mensen. Internet is er wel.
’s Avonds eten we bij de taverna die zo vriendelijk ons afval heeft overgenomen. Lekker en gezellig. Na afloop willen we nog wat rondwandelen. Op de bergen rond de baai staat het vol met Venetiaanse forten, maar er lijken geen wegen heen te leiden. Dan maar via een rotspad naar een kapelletje verder op de rotsen. Aardige klauterpartij met als beloning uitzicht op Kayio vanuit de hoogte. Op de terugtocht is het pikdonker maar gelukkig heeft Metty een klein zaklantaarntje bij zich anders waren we vast omlaag gestort. We lopen ook nog wat door en rond het dorp, maar de mogelijkheden zijn beperkt. Tot slot gaan we terug naar de taverna met het internet voor informatie over komende winden en voor een laatste glas ouzo.
In de nacht komen er weer harde windstoten van de bergen. Ik ga er om een uur of 5 uit om te kijken of alles goed gaat. Ik laat wat extra ankerketting vieren en we blijven gelukkig prima liggen. Twee andere boten komen in de problemen en moeten opnieuw ankeren. Op alle boten zie je mensen bezig en lichten aan. Niet echt een rustige nacht.

De volgende morgen, zaterdag, haal ik om 6 uur het anker op. We moeten eerst een stukje naar het zuiden, om Ak Tainaron, de middelste kaap van de Peloponnesos, heen en dan naar het noordwesten naar Methoni, dat op de zuidwest punt van de Peloponnesos ligt. Het is windstil en golven zijn er nauwelijks. Helaas, als we de kaap om zijn blijkt aan de andere kant een gemene golfslag te staan. Wind is er nog steeds vrijwel niet en we moteren steigerend tegen de golven in. Ergens onderweg lijkt het of we kunnen zeilen, maar zodra ik het grootzeil heb gehesen draait het beetje wind dat er was weer pal tegen. Het komt erop neer dat we het hele stuk op de motor varen. Gelukkig komen we op het laatste stuk in de luwte van verschillende eilanden, zodat de golven niet vervelend meer zijn. Tegen drie uur komen we aan. Er is geen echte haven, wel een lange golfbreker waarachter je min of meer uit de golven kunt ankeren. Helaas, waar wij liggen ontstaat al snel een lelijke swell, die de hele nacht zal blijven. We liggen wel mooi, vlak achter het grote Venetiaanse Fort aan de haven en de vooruitstekende Turkse toren. We zwemmen wat en tukken wat op de bank. Veel aktie zit er vandaag niet meer in.
Na een moeizame nacht met veel gerol en weinig slaap verplaatsen we de boot naar een plek dichter onder de golfbreker en de hoop minder last van swell te hebben. Een aantal boten vertrekt in de morgen er is plaats om op te schuiven. We gaan aan wal en lopen door de plaats. Niet zo heel bijzonder, behalve dan dat er een Carrefour is. We drinken koffie op een terras en halen berichten en mail op. Het is inmiddels knap heet geworden. Eerst maar terug naar de boot om wat te zwemmen en te eten. Daarna willen we het fort bekijken. Je kunt er zo naar binnen lopen. Er is wel een hokje voor een kaartverkoper, maar dat is niet bezet. Het fort beslaat een enorm terrein. Het zijn voornamelijk de muren die nog min of meer intakt zijn. En natuurlijk de Turkse toren, die er nog helemaal staat. We lopen er uren rond tussen de oude resten en vinden het prachtig. De oudste delen zijn van de 13de eeuw. Maar er is nog eeuwen daarna bijgebouwd en veranderd door de diverse bezetters. Na het fort zijn we duidelijk weer aan een zwembeurt toe.
Tegen 7 uur gaan we naar een taverna met tv scherm voor de wedstrijd Nederland-Mexico. We eten er ook een hapje bij. Weer zo’n slechte wedstrijd die we, door een wonder, toch weer winnen. Dat kan zo niet doorgaan lijkt mij. Na afloop gaan we even terug naar de boot om de computer terug te brengen en komen later op de avond weer naar de wal voor de wedstrijd Griekenland-Costa Rica. (We zijn natuurlijk ook fan van ons gastland) Het wordt een teleurstelling voor de Grieken. Ze verliezen na strafschoppen. Helaas. De nacht verloopt deze keer rustig. Het verplaatsen heeft kennelijk geholpen want we wiebelen nauwelijks.

De volgende dag, maandag, doen we boodschappen. Ik haal diesel in een jerrycan en een nieuwe doucheslang, Metty doet haar mail. Daarna gaan we samen naar de Carrefour. Op de boot controleer ik de dieselleiding weer en er zit weer rommel in. Balen. Ik zet maar weer de bilgepomp met filter in de tank in de hoop de troep eruit te filteren. Gewoon blijven controleren voorlopig. Later eten we pizza aan boord en gaan vroeg naar bed.

Dinsdag 1 juli. We halen het bootje aan dek en vertrekken ongeveer 7 uur voor een kort tochtje naar het noorden naar Ormos Navarinou, de grote baai waar Pilos aan ligt. We zijn hier 2 jaar geleden ook geweest dus we zijn terug op bekend terrein. In de baai is het water vlak en wind is er nauwelijks. We ankeren in de noordwest hoek tussen 3 andere boten en merken dat de wind aantrekt. Er komt steeds meer wind en op een gegeven moment raakt ons anker los. Als we er achter komen liggen we al bijna tegen de buren aan. Snel motor aan en anker omhoog. We proberen het nog een keer op ongeveer dezelfde plek en blijven deze keer liggen. De wind is echter zodanig hard dat we niet van boord gaan. We lummelen wat rond en zwemmen wat. In de avond neemt de wind af. Van golven is in deze baai nauwelijks sprake dus we slapen als roosjes.

De volgende dag is het rustig. Na het ontbijt varen we de bijboot naar de kant en beginnen een wandeling over de berg, noord van de baai, met bovenop het oude kasteel, Palaiokastro. Het is een klimpartij van ongeveer 2 uur. Eerst vrij relaxed bergop over een geitenpad en aan de andere kant naar beneden door wat nog het meest lijkt op de droge bedding van een steile waterval. Er zijn meer bordjes gekomen met verboden toegang, levensgevaarlijk, instortingsgevaar. Als we boven zijn is te zien waarom. De grote toegangspoort van het kasteel, de vorige keer nog redelijk intact, is grotendeels ingestort. Er hangt nog een klein stukje boog boven de ingang. We lopen er maar snel onderdoor. Er zijn kennelijk meer mensen die de bordjes negeren want we zijn niet de enigen boven. Al met al een vreselijk aardige wandeling. Na de afdaling kom je bij een andere baai met een prachtig strand, waar je je voeten even kunt afkoelen en daarna loop je langs een groot zoetwatermeer terug naar Ormos Navarinou. Terug op de boot zwemmen en bijkomen van de inspanningen. Half 7 in de avond gaan we op pad naar de camping verderop aan de baai, waar we brood willen halen en ook een hapje willen eten. Een klein uur lopen heen en een klein uur lopen terug. Het is een mooie camping met een grote kampwinkel en een prachtige eetgelegenheid, waar maar weinig gebruik van wordt gemaakt. Ze zijn dan ook blij dat we komen. Op de terugweg in de schemering is het lekker koel geworden. Halverwege worden we aangevallen door grote zwermen kleine, maar hard stekende, muggen. Dat blijft zo tot en met de boot. We zetten muggennetten over alle gaten en gaan binnen zitten. Wel jammer want het is een mooie avond.