Killini

In de nu zo stille, vredige baai ging het er rond 1827 heel anders aan toe. Er vond hier een zware zeeslag plaats. Griekenland met bondgenoten tegen de Turkije en Egypte. Uiteindelijk gewonnen door de Grieken en bondgenoten waaronder ook Engeland.
Nu is het 3 juli 2014, afgelopen nacht was het fris (wel lekker voor het slapen). Maar dan is het in de ochtend kil met alleen een laken over je heen en geen Peter omdat hij alweer vroeg uit de veren is. De thermometer geeft in de ochtend 21 gr. aan. Brrrr (in NL niet maar hier wel). Het wordt een hele rustige dag voor ons maar zeer winderig. We zijn van plan om naar het natuurgebied te gaan. Achter de baai, bij het zoetwatermeer met het oude pompstation. Maar de wind neemt toe vanuit het west-noord-westen tot 27 knopen. Zo verlaten we de boot dus niet. De wind staat de hele dag hard door. Wat een geloei. Het wordt binnen wel 30 graden C. Als de wind in de avond wat gaat liggen gaan we zwemmen. Koud, koud dat water. Zo koud was het nog niet dit jaar. Zuidelijk op de Pelopon. was het ook fris (bij Elafonisos en Kayio) maar dit is echt om van te rillen. We doen slechts 1 rondje. Peter (een geharde man in dit soort zaken) rilt ook en…….hij heeft zelfs 1 dode vinger van de kou. Peter bakt smac uit. We eten er een salade en ciabatta brood bij. Makkelijk, lekker en niet teveel voor wat later op de avond. Die wandel doen we de volgende dag. Deels via vlonders kun je langs het meer lopen (zoet water vermengd met zout) en verderop door struiken, langs kleine boompjes, distels en andere bijzondere planten lopen. Dat moet kunnen want twee jaar geleden deden we dit ook. Maar het is dichtgegroeid. Hier is kennelijk heel lang niemand meer geweest. Rechtdoor dan maar. Daar belet op een gegeven moment een hek om een huis ons om verder te gaan. Terug. Via een sluippad komen we op de weg achter de baai uit. Op het bord bij het pompstation staat dat deze wandel 1.5 uur duurt. We deden er een half uur over nu. Twee jaar geleden (toen het nog niet zo dichtgegroeid was) duurde het wel langer. ’s Avonds willen we naar de camping lopen (uur heen, uur terug) maar once again verknalt de harde wind het voor ons. Het gaat weer hard waaien, deze keer vanuit het zuiden nota bene. Het waait hier bijna nooit vanuit het zuiden. Ook nog recht de baai in. Gelukkig is het een hele grote baai. Wel, dan maar weer eens ‘echt’ koken. Eigenlijk hadden we nog boodschappen moeten doen maar dat is wat lastig hier. Ik moet koken met dat wat voorhanden is. Uien bakken met knoflook (ruikt al erg lekker), later een blik vlees erdoor. Ondertussen penne koken, afgieten, een scheut olijfolie en een beetje mayo-mosterd voor de smeuigheid erdoor roeren. Daaroverheen weer geraspte kaas. Smullen. We genieten wel van het uitzicht. Er is een enorm groot zeilschip in de baai komen liggen. Helemaal zwart. Ze zou Black Devil moeten heten maar ze heet Aglaia. We zagen dit schip ook in Piraeus aan de kade liggen. We liepen er toen ’s avonds langs. Peter heeft er een tijd verlekkerd naar staan kijken. Deze boot heeft een mast met zo’n grote doorsnede: je kunt er een theekransje in houden. P. wil graag ervaren hoe de zeilkwaliteiten van dit slagschip nu zijn en hij wil aan het roer staan. Als het donker wordt gaat de onderwaterverlichting aan. Blauw. Tegen de achtergrond van de donkere berg zie je niets meer van de romp. Je ziet dus 1 lange strook van blauw licht (de boot is zeker 40 meter lang). Als je niet weet wat het is blijf je kijken. Alhoewel……wij weten wat het is en…….blijven kijken. De bijboot van de Aglaia (leuk zwart bijpassend) is ongeveer net zo lang als onze boot, zo’n 13 meter.

Zaterdag 5 juli: op weg naar Kiparissia, ook west-Pelopon. maar noordelijker, ong. 25 mijl. Eerst wat oude swell maar niet al te erg. Onze ervaring van 2 jaar geleden met deze tocht: na het eiland Proti (voor de kust, tussen Pilos en Kiparissia in) wordt de swell veel minder. En ja, dat is nu ook zo. Er is geen wind, dus motor aan maar die houdt er weer eens mee op. Gatver de gatver. Gelukkig zitten we niet meer in het smalle stuk tussen Proti en Pelopon. We hebben de ruimte en laten de boot maar drijven. Nu is het brandstoffilter heel erg vies en dus verstopt het de boel. Nieuwe erop en varen maar weer. Later komt er wind en kunnen we nog mooi een stuk zeilen. Totdat we er zijn, vrij vroeg in de middag al. Aan de kade staan 2 mannen te vissen. De ene neemt onze landvast aan. We maken een praatje met hem. Later zegt hij tegen mij dat hij nog iets moet vragen: hij is heel arm en wil eigenlijk wat geld omdat hij geholpen heeft de boot aan te leggen en zo. We zouden hem 1 of 2 euro kunnen geven. Dat voorstel vinden we niet zo gek maar we hebben geen kleingeld. Kom straks maar terug, we gaan toch nog boodschappen halen. Ja ja, dat gaat hij zeker doen. Dan vertelt hij spontaan dat hij uit Tunesie komt en dat zijn levensverhaal heel lang is en dat we daar vast niet op zitten te wachten maar ondertussen vertelt hij toch over zijn vrouw die zijn vrouw niet meer is en het kind dat hij heeft maar nooit ziet…….pfffff inderdaad daar zitten we niet op te wachten. Ik galm wat mee en slaak hier en daar een kreet maar verdwijn ook in de kajuit en zeg nog dat hij straks zijn geld wel krijgt. Okay, roept hij blij. We halen boodschappen bij een kleine minimarket. Veel is er niet maar het hoognodige wel. Tijdens het afrekenen maken we een praatje: waar we vandaan komen, hoelang we al onderweg zijn en nog te gaan hebben. We zeggen enkele Griekse woorden en dat vindt de vrouw prachtig. We verlaten de supermarkt en gaan even verderop op een terras zitten. Alweer meer richting de boot. Het terras is aan de haven en hoort bij de taveerne die er tegenover staat aan de andere kant van de weg. Als de bestelling komt zegt de ober: dit is van Effie. Wij kijken raar, we kennen geen Effie. Hij wijst naar de supermarkt en zegt Effie. Ja maar……zij weet toch niet dat we hier zitten? Zij was net nog in de winkel, wij gingen weg en zij bleef daar. Dan roept hij hard Effie en Effie verschijnt op het balkon boven de taveerne tegenover het terras. Effie woont daar namelijk. Jamas roept ze, dat drankje is van mij. We bedanken hartelijk. Die Effie toch. Hoe is ze nu zo snel van haar supermarkt naar haar huis gegaan? Rennend denk ik, zonder dat wij haar zagen. We zijn nog niet terug bij de boot of de Tunesier komt z’n geld halen. We zijn in een goede stemming dus we hebben er 2,50 van gemaakt. Hij is er blij mee. Als er later meer boten binnen komen helpt de Tunesier ze allemaal. Hier ligt een taak als havenhulp. Peter zuigt weer in de dieseltank (om vuil weg te halen) en maakt de motorkamer weer dieselvrij (valt mee deze keer). Op de steiger is water. P. koppelt een slang aan en spoelt de boot af. Zolang hij bezig is blijft het water heet uit de slang komen. Dat doen we dus niet in de tanks (moeten eigenlijk ook bijgevuld worden). Wel vullen we lege waterflessen met dit steigerwater. Zo kan ik m’n haar wassen zonder water uit de tank te verbruiken. ’s Avonds eten we bij de taveerne waar we ‘s middags de gratis consumptie van Effie kregen. Ik heb nog niet zulke lekkere tsatsiki gehad. Deze is geweldig. NL-Costa Rica is vanavond. Het begint hier om 11 uur. Laat he. Er wordt een tv neergezet buiten bij de taveerne waar we eten. Ha dat komt goed uit. Maar als de wedstrijd begint laten ze de muziek aan en het geluid op tv uit. Als we vragen of dat andersom kan, dan kan dat niet. Ze willen dat niet. In de pauze lopen we naar boven naar het centrum. Daar vinden we een leuke loungegelegenheid met luie banken. Zo, op een goed groot scherm met geluid volgen we de wedstrijd en uiteindelijk de fantastische balstops van Krul. Waarom is die man in de wedstrijd erop volgend niet weer ingezet?? Tegen 2 uur ’s nachts zijn we terug bij de boot.

De dag erna naar Katakolon. We vertrekken vroeg. Het is heiig over 't water, zoals steeds de laatste tijd. Ik krijg er een augustus gevoel bij. Later in het jaar, vochtiger. Tegen een uur of 11 komt er uit het westen een windje, ong. 4 a 5 knopen wind. Niet veel maar we kunnen zeilen. Aan de wind, alle zeilen bij halen we toch de leuke snelheid van 4,4 knopen. Zo is het prachtig op het water: fantastisch vredig en verstillend. Het zeilt ook mooi zo. Niet supersnel maar dat vind ik okay. Dit zijn de krenten in de zeldzaam mooie windenpap. Ook de temperatuur is heel aangenaam zo. Het is lekker om in de zon te zitten (vaak moet je er juist uit ivm teveel hitte) Laatste deel valt de mooie wind weer weg en gaan we verder op de motor. Tegen kwart over drie komen we aan. Leon oproepen. Hij staat al druk te gebaren op de kant. Goh wat doet die man toch altijd overdreven. We laten het anker vallen en varen langzaam achteruit. Tien meter voordat we er zijn roept Leon al dat ik de landvast moet gooien. Nee hoor. Ik leg ze wel alvast klaar over de preekstoel. Ik leg eerst de rechter klaar. Neeeeeee roept Leon, je moet eerst de linker gooien. Daarna leg ik de linker op de preekstoel. Dan zijn we nog steeds niet binnen gooibereik. Als we even later een praatje met hem maken geeft hij aan ons te hebben herkend. Jaaaaa daarboven het geheugen is prima, zegt hij. Hij herkende mij/ons en de boot natuurlijk. Willen we douchen? Ja kom maar mee voor de sleutel. Ja, jij (wijst op mij) moest toen naar de…..en hij wijst op zijn tanden. Hoelang geleden? Twee jaar, wauw. Ik had toen blaasontsteking en ging met een taxi naar de arts in de stad, die taxi en arts had jij geregeld, vertellen we hem. O jaaaaaa, later begint er steeds meer te dagen. Nou, in zijn koele airco havenmeesterskantoortje staat een koelkastje. Als gasten voor de tweede keer komen dan drinkt hij een wijntje met hen. Hij schenkt wat wijn in plastic bekertjes (gelukkig niet teveel). We proosten. Dan moet hij even snel weg. Ach wij zitten daar wel lekker in het koele kantoortje. Even later komt hij terug en krijgen we de sleutel. Een hele aparte man is het. Ik mag ook voor 5 euro een was doen. Ik wil twee doen. Kan. Hij loopt mee naar de machine en sluit het hok af tijdens de was. Als de eerste klaar is (was van 40 graden), doe ik de tweede in de machine en zeg dat ik die op 60 graden gewassen wil hebben. Dat kan niet want dat gaat 3,5 uur duren en dan is hij al naar huis. Het moet hetzelfde programma worden en anders niet. Pfffff wat een gedoe. Hij maakt zichzelf wat wijs met die 3,5 uur. We hebben de was weer gedaan, de handdoeken iets vuiler gebleven dan anders, ze ruiken wel fris. De volgende dag gaan we met de trein naar Olympia, daar waar ooit de Olympische spelen zijn begonnen. De trein is tegenover de haven en de rit is zo’n 35 a 40 min. Leuk ritje door het landschap. Helaas helaas zijn er ook twee enorm cruiseschepen de haven binnengevaren vandaag. Iemand zei dat daar 4000 passagiers/vakantiegangers per boot op kunnen. Met bussen worden ze naar Olympia gebracht. Grote groepen mensen, allemaal met eigen gids. Er staan wel 40 bussen daar. Afschuwelijk. Het is heel warm en dan al die groepen te kakelen. Het duurt even voordat ik een en ander goed kan bekijken. Steeds weer bots je tegen een groep aan. Konden die nu echt niet een andere dag uitzoeken? We nemen een route waar minder/geen groepen zijn. Gaat beter.
Olympia floreerde van de 10-e eeuw BC tot 426 AD. In 426 sloot keizer Theodosius de tweede alle oude heiligdommen. Olympia was een religieus , cultureel en een sportcentrum. De allereerste OS werden georganiseerd in 776 BC om Zeus te eren. Ook zijn er resten gevonden van bewoning van 3000 jaar voor Chr. Met spiegels werden zonnestralen gebundeld, op de toorts gericht en binnen 5 minuten was er een vlam. Slimme oudjes. Na er een tijd te hebben rondgelopen, de groepen hebben weten te ontwijken, gaan we koffie drinken en naar het museum. Ook altijd leuk, het museum. Daar staan en liggen de echte oudheden. Er gaat om 1 uur een trein terug naar Katakolon. Daarna niet meer, dus die van 1 uur willen we wel halen. Dat lukt prima zonder dat we ons moeten haasten. Later in de middag gaan we douchen (nu kan het nog even), Peter maakt een heerlijke tonijnsalade en daarna beklimmen we de berg tegenover de haven. We zien vanaf de boot een pad lopen. Het lijkt vanaf de boot niet ver of hoog. Toch is het hoger en steiler dan ik dacht en best warm deze avond. Maar we klauteren gestaag door en dan komen we on top. Daar ga ik uitrusten op een stukje muur. Het is donker en er loopt een pad rechtdoor, 1 naar links en twee naar rechts. Langs het pad rechtdoor is een donker bos. P. wil kijken wat daar links is terwijl ik uitrust. Het is doodstil en ik hoor geluiden uit de bosjes komen. Zullen wel beesten zijn. Duurt trouwens lang voordat P. terug komt. Of zal ik er toch maar achteraan gaan? Maar daar komt op z’n gemak de grote vertrouwde gestalte weer opdoemen uit het duister. Gelukkig maar. We nemen hetzelfde pad terug. Andere paden uitproberen is leuk maar niet zo handig nu in het donker. Buiten de kuip is het kletsnat, hoge luchtvochtigheid. Het lijkt wel te hebben geregend. We drinken nog wat in de kuip. Jamas op de leuke wandeling.

Dinsdag 8 juli naar Killini. Dat is bij de golf van Patras. Daar begonnen we. Rondje om is klaar. In Killini waren we niet eerder. Het zal de laatste plek op de Pelopon. worden die we aandoen. Mooi zeilen en de motor weer aan wisselen elkaar af. We moeten om een kaapje heen, motor aan, anders halen we het niet. Dan is er weer gunstige wind, zeilen omhoog enz. We zijn er tegen half 3. Lelijke plek. Kaal, industrie, geen leuke haven, veel veerboten. Wel lig je er erg beschut. We kunnen aan de kade liggen. Halen boodschappen, zitten op een terras. Eten wat op de boot, vallen in slaap. Worden tegen half 12 weer wakker. P. wil nog een eindje om. Ik poets alvast mijn tanden. Als ik daarmee klaar ben komt P. terug van z’n ommetje en gaat ook te bed. Moe. Het was een warm dagje. De volgende dag wil P. weer ‘filteren’ in de dieseltank. Ik ga verder met het grote horrennaaiproject. En zo zijn er nog meer karweitjes die gedaan moeten worden. Het wordt wederom een hete dag. Binnen 31 gr. Peter belt met Ireen en Helmi en dan is er rumoer op de kade. Er wordt aan de boot geklopt. Port police. We moeten eigenlijk weg van deze plek. Iets verderop liggen ook Nederlanders en die moeten ook weg. Maar eigenlijk hoeft er maar 1 boot weg, maar wie dan? Een en al onduidelijkheid. De port police mensen zijn het onderling ook niet met elkaar eens. Er drijft een badkuip motorboot vlakbij (Grieks) en zij lagen hier eerder ook en willen die plek weer terug. De onduidelijkheid houdt nog even aan. Maar dan wordt toch de badkuipboot naar een andere plek gestuurd. Bij de veerboten in de buurt. Hobbelt lekker als die aankomen of vertrekken. Dank dank port police. Peter en de man van de andere boot moeten nog wel even hun papieren laten zien in het kantoor. Hmmmm, dat hoeft niet meer. Maar ja, na zo’n heisa moet je toch wat. We doen het wel hoor, we mogen tenslotte blijven liggen. Wel zo fijn want er staat een fikse wind en dat is niet lekker verkassen. We eten bij een pizzeria. Peter neemt een pizza en krijgt die veel eerder dan ik mijn penne. Dus eten we eerst samen de heerlijke pizza op en als die bijna op is komt de penne en dat gerecht delen we dan ook. Trouwens ook verrukkelijke penne. Nog even terug naar de boot en weer naar een terras voor de wedstrijd NL- Argentinie. Nou dat is bekend. Hebben we het niet meer over. We zitten daar goed maar het blijft wat winderig en daardoor koel. In de pauze haal ik nog fleece jassen en een sjaal van de boot. Nederland had een Krul verdiend. Weer laat terug op de boot. Nog twee keer (als we die van NL-Braz. al gaan kijken), anders nog 1 keer laat. Ergens ih weekend. Nu eerst: slaap lekker.