Karnagio

We zijn weer terug in de warmte. Hoewel, in Nederland hadden we ook niet te klagen.
We werden zaterdag 6 juli keurig op tijd opgehaald van de boot door de taxichauffeur die de havenmevrouw voor ons gebeld had. De dag ervoor was hij ’s avonds al even langs geweest om te kijken waar we lagen. Aardige man. Hij was een keer in Nederland geweest voor een of ander groot feest met zo’n prijsdiscjockey. In een voetbalstadion. Prachtig vond hij het. De reis verliep volgens plan en zus Helmi stond ons in Amersfoort bij het station op te wachten. Het weer was mooi en dat zou een groot deel van ons verblijf in Nederland zo blijven. We besteedden onze tijd voornamelijk aan familiebezoek en een enkele klus voor Helmi. Verder wandelden we veel en lang met de hond door de bossen bij Soesterberg. Je zal maar zo naast zo’n bos wonen.

Op vrijdag 12 juli bracht Helmi ons rond middernacht weer naar het station van Amersfoort, waar we een late trein namen naar Schiphol. Daar hebben we redelijk comfortabel zitten wachten tot we om half 5 in de morgen aan boord mochten van het vliegtuig terug naar Preveza. Ging allemaal volgens plan. In Preveza stond onze taxichauffeur weer op ons te wachten en om half 10 zaten we, enigszins uitgepoept, weer op de boot. Uitpakken (niet zoveel werk, want we hadden alleen handbagage mee), koffie drinken, boodschappen, rondlummelen en vroeg naar bed. Zondag, weer helemaal fit, toch nog even blijven liggen in de marina om de was te doen en nog wat dringende, belangrijke zaken. Toen dat allemaal klaar was verlieten we de haven en gingen in de baai verderop voor anker.

Op maandag 15 juli vertrokken we dan toch uit Preveza. Er stond aanvankelijk een lekker windje en we zeilden vol goede moed de baai uit. Maar, zoals zo vaak viel buiten de wind bijna direct helemaal weg. Motor dus bij ( die het nu prima doet) en op naar de brug bij Lefkas. We hadden, nog in Nederland, bericht gekregen van Paleros, de motormensen, dat ze een papier van ons moesten copieren en naar Volvo opsturen voor de garantie van de motor. Dus legden we, na de brug aan bij de chique marina Levkada om ons papier te laten zien. Was klaar in 5 minuten. We gooiden weer los en gingen verder naar het zuiden. Het bleef nog windstil en na het Lefkaskanaal lieten we de boot drijven met het zeil omhoog met het idee dat het toch later wel zou gaan waaien. We zwommen en lazen tot inderdaad ergens in de middag een zacht noordelijk windje opstak. We zetten het grootzeil helemaal naar buiten en schoven gestaag naar Nidri. Daar lagen zowaar, zoals we overigens wisten natuurlijk, John en Mart met hun schip, de Octavia, aan de kade. We gingen langszij en vierden het weerzien met een enkel glas koele droge witte wijn. Terwijl wij daar mee bezig waren riep een Engelsman ons vanaf de steiger aan. Hij lag met zijn boot, de Spirit of eenofander, aan de andere kant van de steiger. Hij had deze boot kort geleden gekocht, maar de naam: eenofander, beviel hem niet, omdat het om een geslacht van hele gemene misdadigers ging. Echte ploerten. Dus wilde hij de boot een nieuwe naam geven nl Free Bird, waar je je, zoals je begrijpt, geen buil aan kunt vallen. Nu is het naamveranderen van een boot een hachelijke zaak. Iedereen weet dat het ongeluk brengt over schip en bemanning als je de boot een nieuwe naam geeft, tenzij je bepaalde rituelen uitvoert voor je dat doet. Dit dus wilde deze man, David, liefst met een behoorlijk aantal getuigen doen. Hij beloofde ons veel champagne, voor zover deze niet in zee gegoten moest worden. Hoe dan ook, we hadden al aardig wat champagne op voordat de ceremonie begon. Die bestond voornamelijk uit het voorlezen van spreuken aan Neptunis en Poseidon (volgens ons dezelfde vent) en het schenken van een beetje Champagne in de 4 windstreken in zee. Hierna werden er kartonnen borden met de nieuwe naam over de oude geplakt en klaar is kees. Onze inbreng in de plechtigheid bestond uit het aanbieden van een nieuwe Engelse vlag (de oude was aan flarden) op een kussen door Metty en Mart terwijl John uit zijn niet geringe geluidsinstallatie het Engels volkslied liet klinken. Het was een mooi moment en David was tot tranen geroerd. Jammer was, dat hij behalve de vlag ook hardnekkig het kussen wilde meenemen maar omdat Mart daar die nacht weer op wilde slapen, kwam het er niet van. We hadden de schipper nog aangeraden na de ceremonie zelf te water te springen voor de zekerheid en dat deed hij gelukkig ook. Ik hoop dat het allemaal geholpen heeft, het was in ieder geval erg gezellig. Wij hebben zelf indertijd, 12 jaar geleden, gewoon een nieuwe naam op onze boot gezet dus heel snel gaat het met de ellende kennelijk niet. Na deze plechtigheid hebben we nog wat gegeten in de taverne aan de overkant.

Op dinsdag verhuisden we naar Tranquille bay, waar je een stuk rustiger ligt. We haalden brood en kochten nieuwe kettingmarkeerders. De gele, die we hadden waren zwart geworden en onzichtbaar. Tegen de avond roeiden we naar de Octavia, waar we uitgenodigd waren voor de, op houtskool geroosterde, sate. Zij hebben zo’n mooie Cob barbecue, zodat bij het koken de boot binnen niet nog bloedheter wordt dan hij al is. Mart had er een heerlijk salade bij gemaakt en satesaus. Erg lekker allemaal en gezellig. De volgende morgen gingen we aan wal en wandelden in de hitte richting Vliho en weer terug. We zwommen en lazen tot de avondkoelte en wandelden in het vallende duister langs het graf van Wilhelm Dorpfeld tot aan het eind van Vliho bay. Geen rare beesten gezien, gewoon lekker gelopen. Terug op de boot aten we een frisse salade in het donker in de kuip met een paar kaarsen erbij. Zo romantisch.

En vandaag met totale windstilte verhuisden we naar Karnagio taverna bij klein Vathi. Onderweg zijn we even langs gegaan bij het eiland Skorpios, eens van Onassis. Er is daar een prachtige ankerplek naast een soort schiereilandje. Beeldschoon, maar er lagen wel wat veel boten. Nu liggen we aan de steiger van de taverna een beetje te hobbelen, want er is te elfder ure toch wat wind gekomen. Al vrij snel kwamen ook John en Mart aan de steiger en ’s avonds hebben gezamenlijk in de taverna gegeten. En nadat, na het eten, Mart nog wat ijs geritseld had dronken we nog een enkel glaasje ouzo aan boord. Het was weer een prachtige rustige avond om lang buiten te zitten.