Sivota

Nadat Metty het vorige verhaal had geplaatst zaterdag 27 juli, zijn we na een frisse duik weer aan land gegaan om wat te eten. We liepen (nog in Eufimia) een stukje langs de baai, het dorp uit naar een taveerne met een alleraardigst terrasje direkt boven het water. Je zit daar echt prachtig. We werden ook nog eens prettig bediend en het eten was lekker. Wat wil je nog meer. Na het eten liepen we een stukje verder naar een groot hotel, het Kefalonia Bay Palace. Dat was tevens het eind van de weg. We liepen er wat rond te gluren tot we bij het volledig verlaten zwembad kwamen. Daar namen we plaats in twee ligstoelen en keken uit over het verlichte, rimpelloze water van het bad. Toen we dat tot tevredenheid hadden gedaan liepen we terug naar de boot.

Zondags vertrokken we al vroeg (8 uur) richting Zakynthos. Eerst was er te weinig wind, later een beetje. We zetten alle zeilen bij en sukkelden gezapig naar Zakynthos stad. We wilden, net als vorig jaar langszij de kade gaan liggen, maar dat mocht deze keer niet. Dat nam te veel plaats in. Dus anker uit en achteruit met de kont naar de kade. Er was gelukkig niet veel wind en de manouvre lukte aardig. We werden opgevangen door een nogal twijfelachtige havenautoriteit die waarschijnlijk de havengelden aan zichzelf besteedde. We deden er niet moeilijk over. Naast ons komt een dikke catamaran, die lange tijd de motor laat lopen om de airco aan te kunnen houden. Metty wind zich er vreselijk over op. Maar als ik vraag of ze de boel af willen zetten omdat we naast hun uitlaat buiten willen eten doen ze dat direkt.

Maandag wasdag. Zou je denken. Niet in Zakynthos dus. Wasserij op alle dagen open behalve maandag. Dat stellen we dus nog even uit. Als we met onze boodschappentassen over de kade lopen naar de supermarkt zien we opeens een bekend gezicht. Het is David, de Engelse eigenaar van de boot die in Nidri een nieuwe naam kreeg. We spreken hem aan en hij stelt ons voor aan zijn vriendin Chrissie, een Engelse die al 10 jaar op Corfu woont. Ze runde daar een Indiaas restaurant. En nu zeilt ze een weekje mee. Ze liggen 2 boten verderop. We gaan samen koffie drinken in de stad. Het zijn gezellige mensen en we spreken af dat ze later in de middag bij ons een borrel komen halen. Dat komen halen blijkt mee te vallen want als ze komen om een uur of 6 nemen ze een zak mee met 2 liter wijn en zes blikken bier. Ze wisten daar overigens ook wel raad mee. Zo tegen achten en na vrij veel wijn en bier wilde Chrissie dat we bij hen zouden komen eten en zij zou koken. Na een uurtje mochten we komen. Chrissie bleek in de gauwigheid een uitgebreide Indiaase maaltijd klaar te hebben gemaakt met pappadams (of hoe je dat ook schrijft) curry, hete kipschotel enz. Allemaal even lekker. Dat is toch wel even anders dan we het thuis gewend zijn. Er is veel te veel. Maar ze zeggen de rest morgen bij het ontbijt op te eten. Dat lijkt me weer wat veel van het goede. Het is een zeer geslaagde avond en rond half een wankelen we onze loopplank weer op.

Dinsdagmorgen gaan we eerst aan de wal koffiedrinken en mail ophalen in het hotelcafe tegenover de boot. Daarna nemen we afscheid van Dave en Chris en halen het anker op. Ook hier blijkt er een vreemde ankerketting aan ons anker te hangen. Gelukkig staat deze niet strak en met het anker boven water is hij vrij makkelijk af te wippen. We gaan een klein stukje verder naar de baai bij Keri aan de zuidkant van Zakynthos. Het eerste stuk is pal in de weinige wind en gaat op de motor, maar als we de hoek om zijn aan de zuidkant kunnen de zeilen omhoog. Er staat net genoeg wind om heerlijk, hoog aan de wind met een knoop of 4 naar onze bestemming te zeilen. We gooien dichtbij het strand het anker uit en duiken overboord. De rest van de dag doen we niet zo veel meer tot het avondeten. Als het donker wordt gaan we naar de kant voor een wandeling door het dal. Het is een heerlijke temperatuur en er zijn eindeloos veel sterren. Als we weer bijna terug zijn in de bewoonde wereld zien we in het donker een nog donkerder gedaante aan de rand van de weg. Vrij groot ook nog. Daar sta je dan toch even raar tegenaan te kijken. Het blijkt een zwarte ram te zijn. Later komen we meer schapen en geiten tegen. Terug in Keri gaan we nog even op een dakterras zitten voor een glaasje wijn voor we terugvaren naar ons schip.

Woensdag 31 juli. We blijven een dag in Keri. Metty wil met haar computer naar de kant om post te beantwoorden en andere noodzakelijke zaken. Aan het eind van de middag haal ik haar weer op. Terug op de boot gaan we eerst maar weer even te water voor de broodnodige verkoeling. Als dan de zon onder is gaan we weer aan wal. We willen wandelen en daarna een hapje gaan eten. Waarschijnlijk bij de tent waar Metty met haar computer zat. We wandelen langs het water over een asfaltweg, die eindigt bij een taverna waar niemand zit behalve familie van de chef. Het ziet er wel leuk uit. Op deze plek begint een soort geitenpad verder langs het water. We lopen verder en het pad komt uit op een keienstrand. Ook dit volgen we, klauterend over de grote stenen. Uiteindelijk loopt alles dood bij een onafgebouwd huis waar gelukkig weer wel twee ligstoelen uitnodigend staan. We nemen plaats. Het schemert nu aardig en de temperatuur is zeer aangenaam en we zitten daar heerlijk. Na een poosje staan we weer op en lopen een beetje rond op de bouwplaats voor we dezelfde weg terug nemen. Als we weer bij de verlaten taverne komen blijken daar nu toch een paar mensen te zitten. Er is ook een vreselijk aardig zitje onder een parasol van palmbladeren aan de zee. We gaan daar zitten en een oude man verschijnt. Hij heeft menukaarten bij zich en vertelt wat hij wel en niet kan leveren. Al vrij snel komt hij terug en gaat bij ons aan tafel zitten om onze bestelling op te nemen. Een vriendelijke oude baas die samen met zijn kleindochter Christina de bediening doet. Zijn vrouw staat in de keuken. Christina is tussen 1 en 2 jaar en loopt rond in alleen een pamper. Erg gezellig allemaal. Er steekt een windje op en het wordt wat winderig buiten, dus we verhuizen naar de veranda. Na het eten komt de baas weer even aan tafel zitten om een praatje te maken. Hij heet Yannis en heeft de tent al 12 jaar tot volle tevredenheid van de familie. Het is ons een raadsel hoe hij overleeft want de taverna ligt een eind buiten het dorp aan het eind van een doodlopende weg. En er staan ook nergens borden.

Op donderdag vertrekken we weer vroeg omdat we best wel een groot stuk willen varen vandaag. We gaan naar het eiland Petalas 42 mijl naar het noorden. De wind is wisselvallig. Soms een stukje op de motor en dan weer zeilen. Onderweg belt Metty haar broertje Peter om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Op het laatst draait de wind naar achter waardoor we erg veel last krijgen van de vervelende golven die waar dan ook vandaan komen. Uiteindelijk zetten we de motor weer aan voor het laatste stuk. Tegen zevenen komen we in de baai achter Petalas aan. Het is een ruime ondiepe baai die naar alle kanten beschut is. Aan de wal is echter niets. Het is een beetje kaal, maar prima voor een nacht. Als we ver van alle aanwezige boten het anker laten vallen klinkt er van een Fins schip geschreeuw als van een mager speenvarken. Hun anker zou daar liggen en wij moesten beslist ergens anders naartoe. Wij geloofden daar niets van en maakten geruststellende geluiden. We bleven wel liggen

Toen we vrijdagmorgen het anker weer ophaalden bleek er ook niets aan de hand. Op weg uit de baai voeren we vrij dicht langs de Fin, maar hij deed of hij ons niet zag. We gingen verder Naar Sivota. Er stond een mooi windje en we konden bijna het hele stuk zeilen. Het laatste stuk zelfs best hard. Lekker. En nu zaterdag liggen we hier nog. Metty zit weer op de kant met haar computer, terwijl ik dit verhaal schrijf op de boot om een oogje in het zeil te houden. Het wordt nu weer knap warm dus ik ga zo weer even in het water en daarna neem ik een koud pilsje.